ΚΥΡΙΑΚΗ
28
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Όλα όσα μάς άρεσαν (+) Βόλτα στην ψυχεδελική έκθεση-εμπειρία των The Callas στη ΣτέγηΛίγο πριν αυτή ολοκληρωθεί, αποφασίσαμε με την συνάδελφο και φίλη Φωτεινή Νικολίτσα να κάνουμε μία βόλτα από το -1 της Στέγης, εκεί όπου οι αλανατρεπτικοί The Callas – έτσι όπως είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό – οι πολυκαλλιτέχνες Λάκης και Άρης Ιωνάς, έχουν στήσει το πολύχρωμο και πολυαισθητηριακό σύμπαν τους, στο πλαίσιο της έκθεσης με τίτλο «Love Solidarity Death (L.S.D.)». Νέα, πρωτότυπα έργα που απαρτίζονταν από ποπ-φολκ πολύχρωμα υφαντά και χαλιά με γεωμετρικά μοτίβα από διάφορα υλικά, γλυπτά και εγκαταστάσεις από σπασμένα κομμάτια μαρμάρων των παλιών πεζοδρομίων της Αθήνας, πίνακες με working-class Μαντόνες, Παρθενώνες από πλαστικά καφάσια και μια πασαρέλα γεμάτη κεντήματα που δέσποζε στη μέση – όλα αυτά και όχι μόνο, συνέθεταν μια…παραισθησιογόνα έκθεση «ποτισμένη» από μεσογειακή ψυχεδέλεια που μάς καλούσε να γίνουμε μέρος αυτού του ιδιαίτερου εικαστικού συμπλέγματος. Η έκθεση περιελάμβανε και έξτρα happenings κάποιες μέρες με καλεσμένους από το εξωτερικό, αλλά και την εγχώρια σκηνή, που ενδεχομένως να την έκαναν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, ωστόσο εμείς αρκεστήκαμε σε μία απλή βόλτα σε αυτή. Άλλωστε, για τα δύο αδέρφια, το στήσιμο των έργων παρομοιάζεται με μία συμβολική βόλτα στην πόλη και αυτό μάς παρότρυναν να κάνουμε, ανακαλύπτοντας κάθε φορά και μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία που έκρυβε για τη δημιουργία του το κάθε μέρος της έκθεσης.
Ευδοκία Βαζούκη
Τα σινεμά δεν τα πενθούμε όταν κλείνουν, τα τιμάμε όσο είναι ανοιχτά. Και τις τελευταίες εβδομάδες έχουν τόσους καλούς λόγους να μας καλούν στην φιλόξενη, μυστηριακή σκοτεινιά τους – αφού παραδοσιακά τα δυνατά φιλμ βγαίνουν μαζεμένα τις γιορτές. Ανάμεσα τους διάλεξα το «Aftersun». Το είδα στην Ανδόρα της Σεβαστουπόλεως. Αιθουσάρα, φροντισμένη, να σπάει την μονοτονία των μαγαζιών και της πολυκατοικίας των Αμπελοκήπων. Αλλά το θέμα μας είναι η ταινία της Βρετανίδας Σάρλοτ Γουέλς. Ούτε που είχα ξανακούσει το όνομα της· ωστόσο μετά από αυτό το φιλμ θα αναζητώ τις ταινίες της. Ένα ρέκβιεμ, ένας φόρος τιμής, ένας τρυφερός ύμνος για τη σχέση ενός πατέρα με την κόρη του, που δεν ζουν σε μια ιδανική οικογένεια, που έχουν διαφορά ηλικίας όσο θα μπορούσαν να έχουν δύο αδέρφια, που δεν μιλούν πολύ μεταξύ τους. Αλλά η επαφή τους σε κάνει να δακρύζεις για την ειλικρίνεια και την δύναμη της. Αυτοί οι δυο ήρωες κάνουν διακοπές σε κάποιο decadance θέρετρο της Τουρκίας, προσπαθώντας να καλύψουν τα κενά της σχέσης τους. Ο πατέρας έχει χωρίσει με την μαμά της μικρής και οι καλοκαιρινές διακοπές είναι κάτι σαν τελετουργικό αναθέρμανσης δεσμών. Θα θυμάμαι για καιρό τα υγρά μάτια του Πολ Μεσκάλ και το έξυπνο μουτράκι της νεαρής Φράνκι Κόριο. Θα θυμάμαι τον τρόπο με τον οποίο η Γουέλς αναμειγνύει την νατουραλιστική αφήγηση ενός ηλιόλουστου καλοκαιριού στα 90s με τις παλλόμενες φλασιές της ενήλικης σκέψης της. Διαμαντάκι που έχει σαρώσει τα βραβεία στην Αγγλία αλλά μπορεί να χαθεί μέσα στον επώνυμο ανταγωνισμό των Χριστουγέννων. Μην το αφήσετε (να χαθεί).
Στέλλα Χαραμή
Φωτογραφία: Νατάσα Μιχελάκου
Μπορούν άραγε να συνδυαστούν μέσα σε ένα live η Βίσση και ο Σαββόπουλος; οι Τρύπες και ο Αντύπας; ο Elvis και ο Καλλίρης; Οι Polkar -κλείνοντας μας το μάτι- απάντησαν «ναι» και μας το απέδειξαν την ξέφρενη αυτή χριστουγεννιάτικη βραδιά. Έχοντας πάει ήδη μια φορά ακόμη σε συναυλία τους ήξερα ότι η καλοπέραση είναι μονόδρομος. Η χριστουγεννιάτικη όμως συναυλία τους ήταν το κάτι άλλο· χορός, γέλιο, φωνές ενωμένες, χέρια ψηλά, συγκίνηση, αναμνήσεις, σουτιέν (spoiler), γκάλοπ ανασκόπησης χρονιάς, ταλέντο. Για special guest ήρθε και ο Ορέστης Χαλκιάς, όπου τραγούδησε μεταξύ άλλων το υπέροχο «Τυχερό Αστέρι» του Κωνσταντίνου Βήτα. Κάπου εδώ να ομολογήσω πως η πιο αγαπημένη μου στιγμή της βραδιάς ήταν η «Παράβαση» που μας χάρισε ο frontman Γιώργος Παπαγεωργίου με τον καλεσμένο του Ορέστη Χαλκιά.
Τι και άμα δεν γνωρίζεις τα τραγούδια τους, μέσα σε λίγη ώρα τα έχεις μάθει και αυτοσαρκάζεσαι μαζί τους για τα όμορφα και τα άσχημα. Κρατάω τον στίχο τους «όλα αρχίζουν από την αρχή» ως υπενθύμιση για το 2023. υγ: Έρχονται για ένα ακόμα γιορτινό live ,την Πρωτοχρονιά στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου αυτή την φορά.
Νατάσα Μιχελάκου
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ένα all day bar στα σύνορα Κολωνακίου-Ευαγγελισμού με ωραίες μουσικές και ωραίες διαθέσεις. Εδώ και κάποιον καιρό, το Bronco είναι ένα από τα αγαπημένα μου μέρη για ένα χαλαρό ποτό -που συνήθως εξελίσσεται σε πιο αφτερ καταστάσεις-, επομένως, δεν θα μπορούσε να λείπει από τα μαγαζιά που επισκέφτηκα αυτήν την εβδομάδα των εορτών. Ένα μαγαζί που εξυπηρετεί όλες τις ορέξεις, λειτουργεί από το πρωί μέχρι τις πιο βραδινές ώρες και εκεί μπορείς να απολαύσεις είτε τον καφέ σου, είτε να τσιμπήσεις -έχει πολύ ωραίο φαγητό-, είτε να χορέψεις στις επιλεγμένες μουσικές του επιλογές. Κάπου μετά τις 12, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή βράδυ γίνεται το σημείο συνάντησης για πολλές παρέες που θέλουν να διασκεδάσουν σε πιο ροκ αλλά και rnb ρυθμούς. Αυτό που με τραβάει εμένα στο συγκεκριμένο μαγαζί είναι σίγουρα η μουσική, καθώς διαφέρει από τις συνηθισμένες επιλογές των περισσότερων νυχτερινών μαγαζιών αλλά και ο ίδιος ο χώρος στο εσωτερικό, με τις φωτεινές επιγραφές και το μπαρ, που του προσδίδουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Ένα μαγαζί για όλες τις ώρες στο οποίο μπορείς να περάσεις πολύ καλά -είτε πιο χαλαρά, είτε λίγο πιο έντονα- που αξίζει να το δοκιμάσεις.
Ανδρομάχη Αρβανίτη
Φωτογραφία: Ειρήνη Μωραΐτη
Τη γιορτινή αυτή περίοδο που διανύουμε ένα είναι το μεγάλο γαστρονομικό δίλλημα, μελομακάρονα ή κουραμπιέδες. Για μένα βέβαια, η απάντηση είναι εύκολη καθώς τα μελομακάρονα ήταν, είναι και είμαι σίγουρη ότι θα είναι για πάντα η αγαπημένη μου επιλογή. Ευτυχώς, σε μία βόλτα μου στο κέντρο της Αθήνας και μετά από λίγη βοήθεια προερχόμενη από δύο βίντεο που ανακάλυψα στο Tik Tok (να που αποδείχτηκαν χρήσιμες οι “εργατοώρες” που χάνουμε που και που σε αυτήν την εφαρμογή), βρήκα δύο μαγαζιά που συμμερίζονται μάλλον αυτή μου την αγάπη και προσάρμοσαν το μενού τους για να την χωρέσουν.
Πρώτο ήταν το πολύτιμο πλέον στέκι όσων αγαπούν τα αυθεντικά κρουασάν, το Overoll, το οποίο δημιούργησε ένα κρουασάν με γεύση που θυμίζει μελομακάρονο. Με γέμιση από γαρίφαλο, κανέλα, καρύδια και καστανή ζάχαρη, το κρουασάν αυτό με ταξίδεψε από την πρώτη μπουκιά σε ένα χριστουγεννιάτικο σκηνικό, από αυτά που φέτος είδαμε μόνο στις ταινίες βέβαια, καθώς αυτές τις μέρες η θερμοκρασία θα μπορούσε να ξεπεράσει ακόμα και εκείνη κάποιων ημερών του καλοκαιριού. Για αυτό και η δεύτερη επιλογή μου ήταν η πλέον ιδανικότερη, μιας και συνέχισα τη βόλτα μου δοκιμάζοντας ένα πεντανόστιμο και γιορτινό παγωτό μηχανής από το καινοτόμο Abuelo, με γεύση φυσικά, μελομακάρονο! Και επειδή στην περιγραφή τόσο ξεχωριστών γεύσεων τα λόγια είναι κάπως περιττά, σας προτείνω να δοκιμάσετε αυτές τις δύο ιδιαίτερες επιλογές όσο πιο σύντομα μπορείτε, καθώς είναι… limited edition και σίγουρα θα μας λείψουν όταν θα “φύγουν”.
Ειρήνη Μωραΐτη
Αριστερά το υπέροχα χριστουγεννιάτικο ΚΠΙΣΝ. Δεξιά η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παράσταση «Τα παραμύθια του Χόφμαν» στην Εθνική Λυρική Σκηνή. | Φωτογραφίες: Αριστούλα Ζαχαρίου
Η επίσκεψη στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος την Τετάρτη που μάς πέρασε αποδείχθηκε για εμένα η απόλυτη χριστουγεννιάτικη εμπειρία που εκτόξευσε την εορταστική μου διάθεση στα ύψη. Ο λόγος που βρέθηκα στο ΚΠΙΣΝ υπήρξε η πολυαναμενόμενη παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Τα παραμύθια του Χόφμαν», σε σκηνοθεσία Κρύστοφ Βαρλικόφσκι. Ωστόσο, η βραδιά ξεκίνησε για εμένα με το «δεξί» πολύ πριν μπω στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος. Έχοντας φτάσει αρκετά πιο νωρίς από την έναρξη της παράστασης, είχα την ευκαιρία για μια βόλτα δίπλα στο κανάλι- πέτυχα μάλιστα και μια από τις περίφημες χορογραφίες σιντριβανιών- όπου τη διάθεση μου έφτιαξαν, πέρα από τον υπέροχο στολισμό και τον κόσμο που κατέκλυσε τον χώρο για μερικές στιγμές ξεγνοιασιάς με τους αγαπημένους του, οι διάφοροι πλανόδιοι μουσικοί και η ευρεία γκάμα ακουσμάτων που προσέφεραν στους περαστικούς, από Beatles έως ελληνικό έντεχνο/ροκ.
Όσον αφορά την ΕΛΣ, η όπερα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο είδος μουσικού θεάτρου, το οποίο ομολογώ- εξαιτίας και κάποιων παιδικών βιωμάτων- έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα Χριστούγεννα της πάνε πολύ, αν και την απολαμβάνω εξίσου ολόκληρο τον χρόνο. Η ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Κρύστοφ Βαρλικόφσκι πάνω στην όπερα του Όφενμπαχ, οι έξοχες ερμηνείες των λυρικών ερμηνευτών, μα πάνω από όλα η αριστουργηματική μουσική, στην οποία κυριαρχεί η πλούσια υφή και το συναίσθημα- η διάσημη «βαρκαρόλα» («Belle nuit, ô nuit d’amour») πάντα θα με συγκινεί όταν την ακούω- αποδείχθηκαν ο καλύτερος τρόπος για να «αποχαιρετίσω» το θέατρο για το 2022. Και αν το έργο με οδήγησε στη σκέψη πως ίσως για όλη αυτή την αίσθηση αποξένωσης, μοναξιάς και τη δυσκολία αναζήτησης της αγάπης σε όλα τα επίπεδα να ευθύνεται είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό η υπερβολική επικέντρωση στον εαυτό μας, η νέα χρονιά έρχεται να «προμηνύσει» νέες σελίδες και νέα ξεκινήματα.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Mαρία Πρωτόπαππα. Φωτογραφία: Μαριλένα Αναστασιάδου
Για δεύτερο χρόνο η Αντιγόνη στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης συντροφεύει το φιλοθεάμον κοινό που προσέρχεται πιστά στη παράσταση αυτή. Μια παράσταση που δικαίως είναι sold out, αφού η μεταγραφή αυτή του Ανούιγ πλάθει τρόπον τινά ένα έργο διαφορετικό, στοχαστικό με δοκιμιακό ύφος, ιδανικό για ανατροπή των στέρεων εννοιών καλού-κακού, δικαίου και αδίκου. Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί προεκτείνοντας την συνθετότητα του έργου, προωθώντας τις αναγνώσεις και ορίζοντας στον διπλό ρόλο που αναλαμβάνει τον ρυθμό της παράστασης.
Σε κλίμα αφαιρετικό κινείται η παράσταση με λιτή σύνθεση σκηνικού, που όμως εξυπηρετεί. Ιδιαίτερη και ταιριαστή η μουσική της Μελίνα Μάσχα, που στην υπόκλιση ξεχωρίζει, αφήνοντας την επίγευση του έργου στους θεατές. Πρόκειται για έναν θίασο που επενδύει την απαραίτητη ενέργεια για την απόδοση της κρούσης των εννοιών που με αφορμή την Αντιγόνη συμπλέκει ο Ανούιγ. Ο Γιάννης Τσορτέκης και ο Δημήτρης Μαμιός, στο ρόλο του Κρέοντα και Αίμονα αντίστοιχα, διαχειρίζονται τα συναισθηματικά και ουσιαστικά διακυβεύματα των ηρώων τους με ακρίβεια, χαρίζοντας ερμηνείες με βάθος.
Οπωσδήποτε είναι μια παράσταση που απαιτεί τη συγκέντρωση του θεατή και που σπάει τον μύθο, διατηρώντας τις ιδέες σε μια φιλοσοφική ανασκόπηση πιο νεωτερική που αξίζει να ακούσουμε και να δούμε όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας.
Λίνα Ρόκα
Αν κάτι έγινε ξεκάθαρο μέσα στο 2022 είναι ότι ο κινηματογράφος συνεχίζει να δυσκολεύεται (πολύ) να ανακάμψει μετά από την πανδημία – με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρει να επανέλθει στο επίπεδο που βρισκόταν προ-κορονοϊού. Σε αντίθεση με το θέατρο -που βιώνει στιγμές σχεδόν κανονικότητας- οι κινηματογραφικές αίθουσες δυσκολεύονται να γεμίσουν, ακόμα και σε ταινίες blockbuster. Από αυτή την κατάσταση φυσικά περισσότερο απειλούνται τα τοπικά σινεμά (στις αρχές του χρόνου έκλεισε οριστικά ο αγαπημένος μου Όσκαρ στα Κάτω Πατήσια), ενώ σαν μην έφταναν όλα αυτά δύο από τα πιο ιστορικά σινεμά του κέντρου επίσης απειλούνται με κλείσιμο – ο ΕΦΚΑ απάντησε ότι δεν θα αλλάξουν χρήση, ωστόσο το μέλλον τους παραμένει αβέβαιο. Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με το Glass Onion; Κι όμως όταν μία ομάδα παραγωγής επιλέγει να κυκλοφορήσει μία ταινία -που είχε όλα τα φόντα να κόψει εισιτήρια- αποκλειστικά στο Netflix, βάζει άλλη μία “ταφόπλακα” στις αίθουσες. Έτσι, όσο και να μου άρεσε το Glass Onion (unpopular opinion: μπορεί και περισσότερο από το πρώτο Knives Out), δεν θα σταθώ στο πόσο καλή ταινία ήταν, ούτε στον εκπληκτικό Ντάνιελ Κρέγκ, αλλά στο ότι αν είχα την ευκαιρία να τη δω σε κινηματογράφο, η εμπειρία θα ήταν πολύ καλύτερη – πολύ πιο ολοκληρωμένη. Με αφορμή και αυτό το βίντεο των φοιτητών της Σχολής Κινηματογράφου Σταυράκου, που μου θύμισε τη συγκίνηση που μόνο η κινηματογραφική αίθουσα μπορεί να προσφέρει, ένας από τους “στόχους” μου για το 2023 είναι απλός: να πηγαίνω πιο συχνά στο σινεμά!
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Είναι ωραίο το σήμα που δίνουν ηθοποιοί ως συγγραφείς. Φυσικά, ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος γράφει εδώ και χρόνια έργα – δεν είναι καινούργιος στην ελληνική δραματουργία – παρόλα αυτά ενισχύει με τον «Κωλόκαιρο» την ‘τάση’ που θέλει και ηθοποιούς (τα κατεξοχήν πλάσματα του θεάτρου) να γράφουν για το θέατρο. Και ο «Κωλόκαιρος» είναι ένα καλών προθέσεων έργο του ρεαλιστικού θεάτρου. Στη φόρμα των έργων που ειδικεύεται αυτή η άτυπη ομάδα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Παλούμπη, ο «Κωλόκαιρος» είναι ένα έργο λαϊκών, καθημερινών ηρώων που πνίγονται στις αδυναμίες και τις μοναδικότητες τους. Είναι ένα έργο που μιλάει γειωμένα για την αποδοχή της όποιας σεξουαλικότητας από ανθρώπους μεγαλωμένους μέσα στη ματσίλα και στα κοινωνικά στερεότυπα. Ένα έργο γκρίζο σαν τον βροχερό ουρανό του «Κωλόκαιρου» και με ήρωες που στέκονται εξίσου σε ενδιάμεσες αποχρώσεις: Δεν μπορείς να τους αγαπήσεις, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να τους μισήσεις. Σ’ ένα μπουζουξίδικο της Ελευσίνας, όπου δουλεύει μια παρέα φίλων έρχονται τα πάνω-κάτω κατά την επιστροφή ενός μέλους της παρέας που είχε εξαφανιστεί χωρίς προφανή λόγο. Μέχρι εδώ, αυτές οι παρατηρήσεις κατατάσσουν τον «Κωλόκαιρο» στην παραπάνω λίστα με το σήμα (+). Μοιάζει, όμως, τόσο μπουκωμένη και βεβιασμένη η κορύφωση του έργου, λες και πρέπει να λυτρωθούν οι ήρωες με συνοπτικές διαδικασίες που θαρρείς πως όλη η δυναμική του κειμένου και της παράστασης, θυσιάζεται σε δυο σκηνές. Ίσως, αν ξαναδουλευτεί η δραματουργία – γιατί η παράσταση τα πάει περίφημα από προσέλευση και έχει κάθε λόγο να παιχτεί και την επόμενη σεζόν – να δώσει στα νοήματα του έργου το χώρο και το χρόνο που χρειάζονται. Ερμηνευτικά καλές απόπειρες κυρίως από τους Στέλιο Δημόπουλο, Θάνο Αλεξίου και Βασιλική Διαλυνά.
