9o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων: Ξαναμπαίνουν στον χορό

Μετά τη βίαιη παύση της πανδημίας, το 9o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης παίρνει μιαν άλλη διάσταση. Όχι μόνο γιατί δίνει φωνή σε νέους δημιουργούς (αυτό άλλωστε το κάνει εν τη γενέσει του) αλλά γιατί δίνει τη δυνατότητα στο, μέχρι πρότινος, ακινητοποιημένο σώμα να αναγεννηθεί μέσα από ένα χορευτικό θεσμό.

Οι έξι χορογράφοι που συμμετέχουν στο πρόγραμμα των πρωτότυπων έργων δημιουργούν ζωντανά έργα, για ζωντανό κοινό και συνομιλούν με την τρέχουσα, σφοδρή πραγματικότητα. Μοιραία, η γλώσσα τους φιλτράρεται από την εμπειρία των τελευταίων ετών που επέβαλλε μια νέα κατάσταση – αναγκάζοντας μας να βάλουμε πολλές από τις ανάγκες και τις αισθήσεις μας στο off.  Από την Παρασκευή 11 Μαρτίου και για τρεις μέρες πατούν την λειτουργία του on.

Ο Μανώλης Σαριδάκης υπογράφει την πρώτη του χορογραφία ως άτομο με αναπηρία στο πλαίσιο του προγράμματος Europe Beyond Access

Με την πανδημία ένιωσα σαν ρομπότ γιατί έπρεπε να κάνω αυτά που μου έλεγαν οι γιατροί: Να μην βγαίνω από το σπίτι, να φοράω μάσκα, να μην βλέπω την αδελφή μου, να μην βλέπω τους φίλους μου. Στη χορογραφία μου μιλάω για τα συναισθήματα που ένιωσα και νιώθω στην πανδημία: Τον Φόβο και τον Θυμό.
11 – 13 Μαρτίου 2022 | 17:00 & 18:30 | Back of House
Ερμηνεία: Ολυμπία Αντωνένα, Ειρήνη Κουρούβανη, Χρήστος Χριστακόπουλος, Μανώλης Σαριδάκης

Γιώργος Κοτσιφάκης, Ιωάννα Παρασκευοπούλου

Οι τρόποι που με επηρέασε η πρόσφατη συνθήκη σε αυτό που φτιάχνω είναι, μάλλον, αρκετά ασυνείδητοι, αλλά σίγουρα συγκυριακά συγχρονισμένοι με μια προ υπάρχουσα ανάγκη μου να προσεγγίσω νέες περιοχές και μέσω αυτών να εκφραστώ περισσότερο. Στράφηκα στον ήχο και την εικόνα που – ούτως ή άλλως – με προσέλκυαν, εκμεταλλεύτηκα το χρόνο όπου όλα έπαυσαν, ασχολήθηκα με κάτι καινούργιο λίγο παραδίπλα από αυτά που με εξέφραζαν και εξακολουθούν να με εκφράζουν και μου δίνεται η αφορμή και η ευκαιρία μέσω του ONC9 να συνεχίσω να το κάνω.

Η καθημερινότητα και ό,τι φέρνει με ξεπερνάει, με εκπλήσσει, με απορροφά οπότε και ανακαλώ την ευκολία, την απλότητα και το παιχνίδι μέσα στην παράνοια και τη δυσκολία της εποχής.
11 – 13 Μαρτίου 2022 | 17:30 | Μικρή Σκηνή
Ερμηνεία: Γιώργος Κοτσιφάκης, Ιωάννα Παρασκευοπούλου

Η ομάδα του “Cinderella’s”

Το οξύμωρο για μένα είναι ότι στη διάρκεια της πανδημίας παρουσίασα την πρώτη μου χορογραφία, το «Cinderella’s», – η οποία αν και δεν παρουσιάστηκε ποτέ ως φυσική παράσταση ήταν η αρχή για ένα δρόμο δικό μου. Κι έτσι ενώ ο covid είναι ακόμα εδώ, ακόμα φοράμε μάσκες στην πρόβα, ακόμα νοσούμε ή βιώνουμε το δράμα της απώλειας, το σώμα έχει ανάγκη να γιορτάσει. Όταν ο άνθρωπος πενθεί, το σώμα του διψάει για ένα πάρτι.

Όπως κόντρα κινήθηκα κι εγώ στην πανδημία, με τον ίδιο τρόπο και η χορογραφία μας αντιστέκεται σε αυτό που ζούμε: Προβάλλει χιούμορ, χρώμα, ενέργεια και αναπνοή απέναντι στον πόνο και την δύσπνοια. Και αντιστέκεται διπλά: Μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα του κακοποιημένου γυναικείου σώματος μέσα στο πατριαρχικό σύστημα, οι δικές μας γυναίκες φλερτάρουν ξέγνοιαστα, βιώνουν μια έντονη εξωστρέφεια, αστράφτουν. Το γυναικείο σώμα εμφανίζεται ελεύθερο από στερεότυπα κι αυτό είναι από μόνο του επαναστατικό.
11 – 13 Μαρτίου 2022 | 19:00 | Κεντρική Σκηνή
Ερμηνεία: Γαβριέλα Αντωνοπούλου, Ελευθερία Ηλιοπούλου, Δέσποινα Λαγουδάκη, Δάφνη Σταθάτου, Στεφανία Σωτηροπούλου

Κωνσταντίνος Παπανικολάου

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω εντοπίσει πάνω μου ή στους γύρω μου κάποια ιδιαίτερη αλλαγή «σωματικότητας» πριν και μετά την πανδημία που να την κρίνω σημαντική ή επικίνδυνη ώστε να την ενσωματώσω στο έργο μου.

Αντιθέτως, αυτό που υπάρχει στη δουλειά μου είναι η έλλειψη χρόνου, χώρου, συνεργατών και πόρων, ή αλλιώς η απαίτηση για μικρές παραγωγές, με φτηνά υλικά, έτοιμες κατασκευές που μεταφέρονται εύκολα, έτοιμη μουσική νεκρών συνθετών για να μην χρειάζεται να πληρώσεις πνευματικά δικαιώματα και φυσικά να είσαι χορογράφος, χορευτής, βοηθός χορογράφου και παραγωγός σε ένα. Όλα αυτά ναι, είναι ”ενσωματωμένα” στο έργο μου.
11 – 13 Μαρτίου 2022 | 20:00 | Μικρή Σκηνή
Σύλληψη, Χορογραφία & Ερμηνεία: Κωνσταντίνος Παπανικολάου

Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία, Φωτεινή Σταματελοπούλου

Η επαναδιαπραγμάτευση και επανεκπαίδευση των αισθήσεων φαίνεται να είναι – και να ήταν και εκείνο το διάστημα- η αρχή μιας σκέψης σε σχέση με το σώμα στην καθημερινότητα και πώς ο χορός υπάρχει εκεί, ποια είναι η καινούργια του λειτουργία και ανάγκη (;).
Η πρόσβαση σε ένα αρχείο άπειρων ερεθισμάτων του σήμερα από διαφορετικά μέσα δημιούργησε στο μυαλό μου μία εικόνα ενός άτρωτου σώματος και όμως βαθιά λυπημένου που φαίνεται να έχει επιλέξει να κινείται έτσι. Είναι μία χαοτική εικόνα σε μια απεριόριστη προσπάθεια να ζει όλο καλύτερα, να καταργήσει τον χρόνο και τον πόνο, που συχνά αποτυγχάνει.

Η διαμόρφωση της πρακτικής των δύο τελευταίων έργων μου βασίζεται στο πώς από ένα ηχητικό-μουσικό ερέθισμα που φέρει συγκεκριμένες εικόνες του εαυτού και του σώματος μας μέσα στον χώρο, μπορούμε να είμαστε διαθέσιμοι στα ερεθίσματα και να εντοπίσουμε σταδιακά μεταλλαγμένες μορφές αυτού του οικείου ήχου. Στο «optimal soft» δυο soli παρακινούν τον θεατή να μπει στις σκέψεις και στα μουσικά ερεθίσματα μιας ομάδας επτά ατόμων και να βυθιστεί σε επιφανειακά εξωστρεφείς σωματικότητες που εξερευνούν μέσα από αυτή τη προσπάθεια μια εκτεθειμένη ευαλωτότητα.
11 – 13 Μαρτίου 2022 | 21:00 | Εκθεσιακός Χώρος -1 (Gallery Space)
Ερμηνεία: Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία, Φωτεινή Σταματελοπούλου

Αν κάτι προκάλεσε στους καλλιτέχνες σοκ, αυτό δεν ήταν η πανδημία αλλά η διαχείρισή της (και ακόμα) από τα κράτη. Τα δικά μας σώματα δεν ακινητοποιήθηκαν ποτέ, ενώ η τέχνη παγκοσμίως μιλούσε ήδη, ξανά, για δυστοπίες τα τελευταία πέντε χρόνια. Να κινηθούμε μπορέσαμε, να φάμε δυσκολευτήκαμε πολύ. Και φυσικά πενθήσαμε και πενθούμε τους ανθρώπους που χάνονται καθημερινά.

Η επικαιρότητα πλέον τρέχει πιο γρήγορα από τη συλλογική μας αντίληψη και θεωρώ πως οι καλλιτέχνες την προλαβαίνουν και συχνά την ξεπερνούν. Σήμερα, άνδρες σκοτώνουν τις συντρόφους τους, οπαδοί σκοτώνουν παιδιά στον δρόμο και τώρα Πόλεμος. Εμείς μιλήσαμε για τον εγκλεισμό στο προηγούμενο έργο μας «Fixation In Duo». Τώρα μιλάμε για την βαριά έλλειψη ενσυναίσθησης που προκαλεί η βία του να υπηρετείς πιστά μια κοινωνικά φορεμένη ταυτότητα. Κάτι που μετά την πανδημία βγήκε με φόρα στην επιφάνεια.
11 – 13 Μαρτίου 2022 | 22:00 | Κεντρική Σκηνή
Ερμηνεία: Περικλής Πετράκης (Virtuozo), Δημήτρης Καραγεώργος (D Wave), Κώστας Phoenix, Χάρης Χατζηανδρέου (Haribo), Αλέξης Φάλαντας