Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου: “Αγνοούμε τους ανθρώπους που ζουν ζωές άλλων ταχυτήτων”

«Απόρησα που ο Νίκος σκέφτηκε εμένα στο ρόλο της Παναγιώτας και κατευθείαν σκέφτηκα άλλες ηθοποιούς που θα μπορούσαν να τον υποδυθούν». Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση της ηθοποιού Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου, με το που διάβασε το σενάριο της ταινίας «Η Δουλειά της».

Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Labôt, η οποία εστιάζει στο ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης με υπόβαθρο την οικονομική κρίση. Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία, για την οποία βραβεύτηκε και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Υποδύεται την Παναγιώτα, νοικοκυρά λίγο πριν τα σαράντα, που ζει πλήρως εξαρτημένη από τον άντρα της (Δημήτρης Ήμελλος), υπηρετώντας τον ίδιο και τα δυο τους παιδιά. Καθώς εκείνος είναι άνεργος, η ίδια ξεκινά να εργάζεται ως καθαρίστρια σε μεγάλο εμπορικό κέντρο, ανακαλύπτοντας ένα νέο κόσμο μέσω της εργασίας, παρά την εκμετάλλευση που υφίσταται.

Με ρεαλιστικό και εσωτερικό παίξιμο, τους απολύτως απαραίτητους διαλόγους και έμφαση στην σωματική έκφραση και κινησιολογία, η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου αποδίδει εύστοχα, με ευαισθησία και διακριτικότητα, το αρχικά φοβισμένο βλέμμα και την υποτακτική ψυχολογία της κεντρικής ηρωίδας, αλλά και τη σταδιακή εξέλιξη του χαρακτήρα της προς την οικονομική και συναισθηματική χειραφέτησή της.

Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου | Φωτο: Ράνια Καλύβη © monopoli.gr

«Το ενδιαφέρον είναι πόσο πολλοί μου μεταφέρουν ότι ταυτίζονται με την ηρωίδα και τις εργασιακές συνθήκες που της επιβάλλονται, ακόμη κι αν δεν έχουν περάσει τις ίδιες καταστάσεις ή κάνει την ίδια δουλειά. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το ότι πάρα πολλοί άντρες με πλησιάζουν και μου λένε πόσο ταυτίστηκαν με την Παναγιώτα», μου λέει η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, καθώς σχολιάζουμε ότι η ταινία ασχολείται με μια ειδική περίπτωση – μια ανειδίκευτη γυναίκα που δουλεύει για πρώτη φορά στη ζωή της, απασχολούμενη στην καθαριότητα – αλλά ο οποιοσδήποτε σχεδόν, ανεξαρτήτως πτυχίων και εμπειρίας, μπορεί να ταυτιστεί μαζί της, αν έχει βιώσει την εργασιακή εκμετάλλευση.

Πέρα από τα 12 κιλά που έβαλα, ο Χρόνης Τζήμος στα μαλλιά, η Βασιλεία Ροζάνα στα ρούχα και η Κυριακή Μελίδου στο μέικ άπ βοήθησαν σε απόλυτο βαθμό στην εξωτερική μεταμόρφωση. Δύο χρόνια συζητήσεων και προβών βοήθησαν να βρεθεί ο τρόπος που κινείται, που γελάει, που κοιτάζει, που βλέπει τη ζωή.

Το πιο σημαντικό πράγμα που μου είπε ο Νίκος, είναι να μην κρίνω ποτέ τον χαρακτήρα με κανέναν τρόπο.

Προσπάθησα να αποφύγω το σχήμα, ώστε να βλέπεις την ηρωίδα και να νιώθεις αυτό που νιώθει. Να μη λυπάσαι, αλλά να συναισθάνεσαι.

Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρης Ήμελλος | σκηνή από την ταινία “Η Δουλειά της”

Κράτησα αυτή την αφέλεια της Παναγιώτας, την αθωότητα με την οποία αντιμετώπιζε τις καταστάσεις, αλλά και το πόσο ανοιχτή ήταν απέναντι στους ανθρώπους που γνώριζε.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Unesco, το 2015 ο αριθμός των οργανικά αναλφάβητων ενηλίκων στη χώρα μας προσέγγιζε τις 220.000, με το μεγαλύτερο ποσοστό να είναι γυναίκες. Το ποσοστό των λειτουργικά αναλφάβητων ανθρώπων είναι πολύ υψηλό και ακόμα μεγαλύτερο αυτό των ψηφιακά αναλφάβητων. Στατιστικά λοιπόν υπάρχει η απάντηση. Μόνο που οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων, όπως και πολλών άλλων που ζουν ζωές άλλων ταχυτήτων από αυτήν που εμείς ορίζουμε ως ζωή.

Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου, να παρατηρώ συνανθρώπους και κυρίως γυναίκες και να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο.

Η Μαρίσσα Τριανταφυλίδου στην ταινία “Η Δουλειά της”

Τα συγκεκριμένα πρότυπα που αναφέρετε συνεχίζουν να θρέφονται από κάθε κοινωνία που συνεχίζει να πιστεύει στη διάκριση των φύλων.

Δε μπορώ να ξεχωρίσω… Σαν αίσθηση όμως αυτή τη στιγμή μου έρχεται η σκηνή που η Μαρία μαθαίνει στην Παναγιώτα να οδηγεί και η σκηνή τη μέρα των γενεθλίων της όταν γυρίζει σπίτι μετά τη δουλειά. Ίσως γιατί και οι δυο αυτές σκηνές έχουν μια εύθραυστη ισορροπία μεταξύ του κωμικού και του βαθιά συγκινητικού.

Το να μάθω να σέβομαι και να αγαπάω τον εαυτό μου.

Να μη νιώθουν πως φέρουν ένα ρόλο. Φέρουμε κάθε ρόλο επειδή πρώτοι εμείς τον δεχόμαστε. Να μην ξεχνάνε πως είμαστε όλοι άνθρωποι, όλοι έχουμε την ίδια αξία, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, καταγωγής, τάξης, θρησκείας, μορφωτικού επιπέδου, σεξουαλικότητας και πνευματικής ή/και σωματικής ικανότητας.