Περίπτωση Συνείδησης
Το φιλμ του Βαχίντ Ζαλιλβάντ κέρδισε το Βραβείο FIPRESCI καθώς και το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2017.
Ευυπόληπτος ιατροδικαστής εμπλέκεται σε ένα τροχαίο, όπου τραυματίζεται ένα οχτάχρονο αγοράκι. Ο άνδρας προτίθεται να πληρώσει αποζημίωση στον πατέρα του παιδιού και να το μεταφέρει στο νοσοκομείο, αλλά εις μάτην. Το άλλο πρωί, βρίσκει στο νοσοκομείο το πτώμα του αγοριού που έχει μεταφερθεί εκεί για αυτοψία, αλλά η πρώτη γνωμάτευση δείχνει θάνατο από δηλητηρίαση.
Τα ηθικά διλήμματα που πλέκουν το σασπένς της ταινίας δεν είναι ούτε καινούργια ούτε πρωτότυπα. Όλος ο μηχανισμός του κοινωνικού θρίλερ που υπογράφει ο Βαχίντ Ζαλιλβάντ, φωτογραφίζει από κάθε πιθανή γωνιά το περίφημο και καταξιωμένο σινεμά του Φαραντί.
Ο Ζαλιλβάντ προσπαθεί μάταια να διαφοροποιηθεί από τον πιο διάσημο συμπατριώτη του αφού ελάχιστες είναι οι φορές που καταφέρνει να αρθρώσει τη δική του προσωπική φωνή. Η χαρακτηριστική ανακριτική ματιά του Φαραντί που χωρίζει τους ανθρώπους σε τάξεις, φύλα και θρησκείες, εξακολουθεί να μαγεύει τους νέους ιρανούς καλλιτέχνες αγνοώντας οι τελευταίοι πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η παγίδα για τη δική τους καλλιτεχνική υπόσταση.
Η «Περίπτωση συνείδησης» είναι ότι ακριβώς φαντάζεται να δει κάποιος σχετικά ψαγμένος σινεφίλ: ενδελεχής μελέτη χαρακτήρων, κριτική στη νέα αστική ιρανική τάξη, οικογενειακή τραγωδία, μια εύθραυστη ισορροπία που θα οδηγήσει σε ένα εκρηκτικό φινάλε. Οι εσωτερικές αμφιβολίες και οι συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν τις προσωπικότητες των δύο «εχθρών» (ο γιατρός κι ο πατέρας του παιδιού) χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν από το σκηνοθέτη προκειμένου να ανιχνευτεί ο κοινωνικός ιστός του σύγχρονου Ιράν, με τις ανισότητες, τα χάσματα στις κουλτούρες, το βιοποριστικό ζήτημα.
Η εντιμότητα και οι καλές προθέσεις δεν λείπουν. Αυτό που απουσιάζει είναι η πρωτοτυπία και η φρεσκάδα στη γραφή.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
