Θεατής: “Η Λίλα λέει” στο θέατρο Τέχνης

Παριζιάνικο προάστιο, γκέτο Αράβων, ο Σιμώ, απογοητευμένος νέος, περιπλανιέται χωρίς καμιά ελπίδα. Κάπου ανάμεσα στα σκουπίδια γνωρίζει ένα παράτερο πλάσμα, τη Λίλα. Η γλώσσα της προκλητική και άμετρη, λες και η ίδια θέλει να αμαυρώσει την αγγελική της μορφή. Τολμηρή, χυδαία, οι περιγραφές της σχεδόν πορνογραφικές. Σε αυτό το παράξενο κράμα ο Σιμώ βρίσκει σταδιακά το νόημα που αποζητούσε, τον δρόμο της ελπίδας, η έκπληξη και η απορία συνάμα μετατρέπονται σε έρωτα. Γράφει μια ιστορία με έμπνευση τη νεαρή, που οι γραμμές της δεν είναι τίποτα άλλο από τον βίο της αμαρτωλής Λίλας, έτσι όπως η ίδια τον διηγείται, οι εμμονές της, οι περιπτύξεις, ο σεξουαλικός της πανζουρλισμός.

Στην πορεία γίνεται και ο ίδιος υποκείμενο της ιστορίας, μια κοινή συνέχεια που η σαρκική απόλαυση απογειώνεται. Το φινάλε θα αποδείξει πως η απόλαυση δεν ήταν μόνο σωματική, αλλά πρωτίστως, ήταν ψυχική επικοινωνία που εκφράστηκε μέσω του έρωτα. Ένα γεγονός, μια απότομη προσγείωση και η ζωή του Σιμώ θα μείνει πάλι χωρίς νόημα. Η Λίλα “επιστρέφει” εκεί που βρέθηκε, θα γίνει πάλι ένα με τον σωρό των σκουπιδιών και ο Σιμώ θα συνειδητοποιήσει την τραγική απώλεια.

Η παράσταση

Εξ αρχής επρόκειτο για ένα τολμηρό εγχείρημα -από αυτά που μας συνηθίζει εν τέλει η Κάλμπαρη- , με πιθανότητες να οδηγήσει σε μια παράσταση θυμηδία, κάθε στιγμή που ακούγεται η αισχρή γλώσσα (στο σύνολο σχεδόν). Κάθε άλλο όμως. Το αληθινά τολμηρό κείμενο, γίνεται λόγος εξίσου τολμηρός, όχι όμως ενοχλητικός, μεταφέροντας την ένταση -σωματική και ψυχική- των δύο νεαρών πρωταγωνιστών. Η επιδέξια διασκευή, η σκηνοθετική ματιά, το απλό και συνάμα αληθινό σκηνικό (σκουπιδότοπος), δημιουργούν μια έξοχη παράσταση που κινείται ανάμεσα στη διήγηση, τη σκέψη και την αναπόληση, οι ερωτικές περιπτύξεις είναι ολοζώντανες και ας είναι μόνο λεκτικές.

Οι ερμηνείες

Οι δύο πρωταγωνιστές, Βασίλης Μαυρογεωργίου (συνσκηνοθέτης) και Λένα Δροσάκη, νέοι και ταλαντούχοι αμφότεροι, ταίριαξαν μεταξύ τους ενώνοντας την επί της ουσίας αυθεντική αγνότητα των δύο χαρακτήρων, σχεδόν αθώων, με την τολμηρή έκφραση. Υποδειγματικοί, ανταποκρίθηκαν με αφοπλιστική ειλικρίνεια σε όλες τις αισθήσεις αλλά και τα συναισθήματα.

Το Σύνολο

Μια σύγχρονη παράσταση, ιδιαίτερη, τολμηρή, χωρίς να σοκάρει όμως. Αν και οι πράξεις λείπουν το στοίχημα της αληθοφάνειας και της πληρότητας είναι κερδισμένο. Αγαπημένη στο νεανικό κυρίως κοινό και απόδειξη ότι μερικές φορές τα πιο απλά, αλλά και τολμηρά συνάμα, καλύτερα να λέγονται με το όνομά τους.