Κριτική της παράστασης Το τραμ με το όνομα «Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
Θετικές και αρνητικές σκέψεις από την παράσταση «Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Πώς είναι να βλέπεις δύο φορές την ίδια παράσταση; Όχι όταν είσαι ο σκηνοθέτης, ή ένας από τους συντελεστές της παράστασης, αλλά όταν είσαι θεατής, έστω και ένας «επαγγελματίας» θεατής. Είδα, λοιπόν, στο Ηρώδειο, το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου, τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, του Μιχαήλ Μαρμαρινού και του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν η τελευταία παράσταση της περιοδείας. Κατά σύμπτωση είχα δει την πρώτη, την πρεμιέρα, στην Επίδαυρο, στις 5 Αυγούστου.
Οι εντυπώσεις μας από την παράσταση «4» του Ροντρίγκο Γκαρσία, στο Χώρο Δ της Πειραιώς 260, στο πλαίσιο των παραστάσεων του Φεστιβάλ Αθηνών.
Την Παρασκευή, στο Επί Κολωνώ, για την ιστορία της Αθηνάς Χατζηεσμέρ. Το Σάββατο, στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα, για κάτι άλλο. Παρέα με την Ξένη και τη Στεφανία. Στην επιστροφή, στο αυτοκίνητο, ακούμε Τζόαν Μπαέζ. Τυχαία, αλλά μπορεί και όχι.
Εντυπώσεις από το έργο του Σιμώ που σκηνοθετούν η Μαριάννα Κάλμπαρη και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου στο Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης (Πεσματζόγλου 5).
Θετικές και αρνητικές σκέψεις για την παράσταση "Νέκυια" που παρουσίασε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός μαζί με το θέατρο ΝΟ του Gensho Umewaka στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 24 και 25 Ιουλίου.
Εντυπώσεις από την παράσταση «Κ.Π. Καβάφης αυτοβιογραφούμενος» με τον Κωνσταντίνο Τζούμα στο θέατρο Δημήτρης Χορν.
Αγαπάμε τις ιστορίες. Αγαπάμε να ακούμε ιστορίες, αγαπάμε και να τις λέμε.Πηγή: Gkoultoura.gr
«Μάζελ τοφ» είναι η ευχή των Εβραίων και σημαίνει καλή τύχη. Και το ακούγαμε συχνά σε ένα μιούζικαλ, που παρουσίαζε τους Εβραίους της τσαρικής Ρωσίας να περνούν διάφορες κακοτυχίες, χωρίς να χάνουν το κουράγιο τους. Ο λόγος για την γλυκόπικρη κωμωδία «Ο Βιολιστής στη Στέγη» σε σκηνοθεσία του Αμερικανού σκηνοθέτη Rob Ruggiero, με Έλληνες ηθοποιούς.
Οι σκλάβοι γίνονται αφέντες και οι αφέντες σκλάβοι σε ένα παράξενο νησί με ιδιαίτερους κανόνες στην τολμηρή αλληγορία του Μαριβώ. «Το νησί των σκλάβων» ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε μετάφραση και σκηνοθεσία της νέας Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Μαριάννας Κάλμπαρη.
Ένα παιχνίδισμα με τον Ευριπίδειο Φαέθωντα επιχείρησε στο ομότιτλο του κείμενο ο Δημήτρης Δημητριάδης. Ο πατέρας Ήλιος, άρχων πάντων, ο γιος Φαέθων, η παρεμβατική τιμωρία από τον Δία, αντικατοπτρίζονται σε μια μονοκατοικία του σύγχρονου Λονδίνου, μπερδεύοντας ως και τον Άμλετ για να αποκτήσει το εγχείρημα διάσταση ακόμη πιο μεγάλη και ανατρεπτική.
Δυο κοπέλες χωρίς προοπτικές, στην αυτοκαταστροφή των ναρκωτικών, με μόνο πνευματικό εφόδιο τις σαχλαμάρες της τηλεόρασης. «Παράσιτα» του ίδιου τους του εαυτού, οι ηρωίδες στο έργο της Βίβιαν Φράντσμαν, που ανεβαίνει στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Η παντοδυναμία της λογικής, το βασικό όραμα του διαφωτισμού, αμφισβητήθηκε έντονα από πολλούς στοχαστές μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι σόι λογική είναι αυτή, όταν παράγει ολοκαυτώματα; Μέσα στο πλαίσιο αυτής της αμφισβήτησης, ο «Ιμμάνουελ Καντ», ο μεγάλος διαφωτιστής φιλόσοφος, παρουσιάζεται τυφλός και σχεδόν για τα σίδερα στο ομώνυμο έργο του αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, που ανεβαίνει στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα.
Το 1909, ο Ferenc Molnár, αστός εβραϊκής καταγωγής, γεννημένος στην Ουγγαρία, γράφει το Λίλιομ. Το έργο, ανεβαίνει στη Βουδαπέστη και σημειώνει μεγάλη αποτυχία. Ο δημιουργός του θα πρέπει να περιμένει για την αναγνώριση μέχρι το 1921, που το έργο ανεβαίνει στο Μπρόντγουεϊ. Το 1939 ο Όρσον Γουέλες κρατά τον ομώνυμο ρόλο σε ραδιοφωνική εκδοχή. Τελικά, το έργο εδραιώνεται μέσα από τη διασκευή του στο μιούζικαλ Carousel το 1944 από τους Richard Charles Rodgers και Oscar Hammerstein.Από την Αγγελική Ξυνού
Ήταν από τις πιο αναμενόμενες και εξακολουθεί να είναι από τις sold οut παραστάσεις της χρονιάς. Ο λόγος για την «Πιαφ» της Παμ Γκεμς, ένα ταξίδι στη ζωή της μεγάλης ντίβας που σφράγισε με τη φωνή της την ιστορία της μουσικής.Μέσα σε σχεδόν τρεις ώρες ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας επιχείρησε να μας μεταφέρει στη ζωή ενός μύθου, από τα καμπαρέ του Παρισιού ως την τελευταία της συναυλία στο Ολύμπια.
Άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν, απωθημένα, πλήξη και έρωτες χωρίς ανταπόκριση στην Ρωσία των τελών του 19ου αιώνα... Τα μικρά δράματα της καθημερινότητας στην πιο ποιητική τους μορφή από τον Άντον Τσέχωφ στον «Θείο Βάνια». Η παράσταση του σπουδαίου έργου ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ στο Θέατρο Χορν.
Όλα του γάμου δύσκολα! Συγκεκριμένα, στον «Γάμο του Φίγκαρο» τη μέλλουσα σύζυγο του πρωταγωνιστή έχει βάλει στο μάτι το αφεντικό του, ο μπερμπάντης Κόμης Αλμαβίβα. Η σύγκρουση ανάμεσα στον έρωτα και την εξουσία θα εξελιχθεί σε μια διάσημη φάρσα, στην κλασική κωμωδία του Πιερ Μπoμαρσέ (1778) που ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού.
Άγγελος μέχρι να ανοίξει το στόμα της, η μικρούλα Λίλα, γίνεται το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου ενός εφήβου που μεγαλώνει σε ένα γαλλικό γκέτο, σε μια δραματική ιστορία, που έπρεπε να γίνει βιβλίο. "Η Λίλα λέει" ανεβαίνει στο υπόγειο του θεάτρου Τέχνης (Πεσματζόγλου 5) σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη και Βασίλη Μαυρογεωργίου.
Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, σε μια ακραία, τραγική ιστορία μετά μουσικής. "Οι Καμπάνες του Εdelweiss", το νέο μουσικοθεατρικό έργο σε μουσική και λιμπρέτο του Νίκου Καρβέλα ανεβαίνουν στο θέατρο Πάνθεον σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
Αντιμέτωπος με τον «Σωσία» του, μια κομφορμιστική και γοητευτική εκδοχή του εαυτού του, έρχεται ο Άρης Σερβετάλης. Το συγκεκριμένο έργο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα στο θέατρο Ροές.
Η Ζέτα Μακρυπούλια είναι μια γυναίκα τρελά παθιασμένη και αποφασισμένη να πάρει αυτό που θέλει, η οποία μπαίνει σαν χείμαρρος στην ζωή του Γρηγόρη Βαλτινού. Αυτά συμβαίνουν στην κωμωδία «Ήρθες και θα μείνεις» της Ρενέ Τέιλορ και του συζύγου της Τζόζεφ Μπολόνια, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Βαλτινού στο Θέατρο Ιλίσια.
Δράμα και μαύρο χιούμορ σε 5 διαφορετικά εγκλήματα πάθους, σε μια παράσταση που θα μπορούσε να είναι ένα μελλοντικό σκοτεινό reality της τηλεόρασης. Η παράσταση «Μικρές Ιστορίες Φόνων» του Παναγιώτη Μπρατάκου ανεβαίνει στο θέατρο Vault σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.
Αυτή είναι η ουσία την οποία βλέπει ο «εικονοκλάστης» σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου στο κλασσικό έργο του Σαίξπηρ. Μια ακολουθία από φόνους που καταστρέφουν ένα βασίλειο, ένας εκδικητικός κύκλος που μέχρι το τέλος προφτάνει τους ίδιους τους δολοφόνους.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: Gkoultoura.gr
Την πικρή και την αστεία όψη του ανθρώπινου δράματος βλέπουμε στους μοναχικούς και μπερδεμένους ήρωες του «Γλάρου» του Άντον Τσέχοφ. Το σπουδαίο έργο του Ρώσου θεατρικού συγγραφέα ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου.
Ένα από τα διασημότερα και πιο αγαπημένα μιούζικαλ, το "The sound of music", γνωστό με τον ελληνικό τίτλο «Η Μελωδία της ευτυχίας» ανεβαίνει στο Παλλάς σε σκηνοθεσία της Θέμιδας Μαργέλου.
Μια νύφη παντρεύεται έναν άντρα που δεν αγαπάει και το σκάει με τον αγαπημένο της πάνω στο τραπέζι του γάμου. Το αποτέλεσμα του μοιραίου πάθους, μια αιματηρή βεντέτα που θυμίζει αρχαία τραγωδία, βρίσκεται στο επίκεντρο του «Ματωμένου Γάμου» του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα. Το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα στο θέατρο Αποθήκη.
Το όνειρο συγκρούεται με την πραγματικότητα και καταλήγει στην τρέλα. Όλα αυτά διαδραματίζονται στο μυαλό της Μπλανς Ντιμπουά, στο έργο στο έργο του Τ. Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο πόθος» που ανεβαίνει στο θέατρο Άνεσις σε σκηνοθεσία του Γεωργιανού Λεβάν Τσουλάτζε.
Μετά το «Είναι ωραία στον Παράδεισο» που μας τραγούδησαν κάποτε οι Τρύπες, από το θέατρο Φάμπρικα ο Δημήτρης Κατσιμίρης μας λέει, με εξίσου σαρκαστικό τρόπο, ότι μπορεί να «Είναι ωραία στην Κόλαση».
Η "Πολίτικη Κουζίνα" μας έδειξε στον κινηματογράφο το δράμα των εξόριστων προσφύγων της Πόλης. Τώρα, το «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση, μας παρουσιάζει το ακόμα βαρύτερο τραύμα των προσφύγων της Σμύρνης στη Μικρασιατική καταστροφή.
Ιστορικές προσωπικότητες που γνωρίσαμε και στο σίριαλ εποχής The Tudors μας παρουσιάζονται μέσα από μια πιο στοχαστική ματιά στην παράσταση «Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές», σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου για το Εθνικό Θέατρο.
Οι Ολυμπιακοί του 2004, μια εποχή χαράς για πολλούς, ήταν μια περίοδος προσωπικής παρακμής για έναν άνεργο πενηντάρη. Ο άνθρωπος αυτός περιμένει από τον Κύριο την σωτηρία του στο βραβευμένο έργο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός».
