Βρεθήκαμε στο 14ο Φεστιβάλ των «Ήχων του Δάσους»

Ο ουρανός συννεφιάζει, κάπου ανάμεσα στα οροπέδια του Παρνασσού και της Γκιώνας με την ιστορία να ποτίζει τα χώματα τους, κοντά στη μαρτυρική Καλοσκοπή, όπου οι κάτοικοι της δεν προδώσανε την γη, τα σπίτια τους, τα παιδιά τους, μπρος στην θηριωδία των Ναζί. Μπορεί όλα τα προηγούμενα να μοιάζουν περασμένα στον χρόνο, αλλά ρίχνοντας το βλέμμα πιο στοχαστικά στις απέναντι βουνοκορφές, μπορείς να ταξιδέψεις στο παρελθόν και να ακούσεις τους ήχους του δάσους, όχι μονάχα με την φόρμα της μουσικής, αλλά με τις ιστορίες που ζήσανε όσοι αντισταθήκανε, όσοι πολεμήσανε, όσοι σφαγιάστηκαν, όσοι ζήσανε ελεύθεροι.

Βρισκόμαστε ήδη ένα τριήμερο εδώ. Σε τούτο τον τόπο τα τελευταία 14 χρόνια, ένα φεστιβάλ, ριζωμένο μέσα στην φύση και την προστασία της, οι μουσικές επανέρχονται δίνοντας μια νότα διαφορετική από τις εν γένει καθαρά μουσικόφιλες βραδιές της πρωτεύουσας. Οι ρυθμοί εδώ προσπαθούν και ίσως καταφέρνουν, να πάρουν λίγο από την καθάρια δροσιά των ελάτων, ο κόσμος ελευθερώνεται από την καθημερινότητα – ούτος ή άλλως ο χρόνος εδώ πηγάζει από διαφορετικές συχνότητες. Κάπως έτσι ταξιδεύουν οι ψυχές.

Και που λέγαμε ο ουρανός συννεφιάζει και η βροχή αρχίζει να πέφτει. Δεν μοιάζει με καλοκαιρινή μπόρα. Η φύση ποτέ δεν σκέφτεται, μοναχή της κάνει αυτό που της αρέσει. Και οι άνθρωποι προστατευμένοι, κάτω από δέντρα, μέσα στις σκιές, μοιάζουν χαμογελαστοί, γιατί εδώ ό,τι γίνει ας γίνει. Ποιος ο λόγος να παραπονιόμαστε μπρος στο αναπόφευκτο;

Και έτσι τα soundcheck ξεκινάνε παρά τα εμπόδια. Είναι η δεύτερη μέρα. Ο Δεληβοριάς και ο Μάλαμας, προλάβανε την καλοκαιρία της προηγούμενης. Τον έναστρο ουρανό. Γιατί στα βουνά η έννοια τούτη παίρνει άλλες διαστάσεις. Δεν υπάρχει καλό και κακό. Όλα συμβαίνουν με μια πηγαία, φυσική καθαρότητα.

Πριν από αυτούς τον ρυθμό δώσανε μέσα στην βομβική ένταση οι Deadbeat Escapement και οι Social Waste. Ο κόσμος δεν ήρθε να ακούσει μονάχα μουσική. Ήρθε να δεθεί με τον χώρο. Τουλάχιστον έτσι μοιάζει. Παιδιά παίζουν, ζευγάρια τρέχουν στις σκιές, παρέες πάνε προς τα κοντινά χωριά με τις ηλιόλουστες πλατείες και τα πλατάνια. Και καθώς όλα αργά στεγνώνουν, μπρος στο χώρο του stage ο κόσμος αργομαζεύεται για να βγει ο Σπύρος Γραμμένος να μεταφέρει την τροβαδούρικη και ειρωνικά κυνική του αντίληψη πάνω στην πραγματικότητα.

Συνεχίζουν με όρεξη ο Πασχαλίδης με την Πάχου και έπειτα οι Imam Baildi. Γεμάτο το πρόγραμμα. Καμιά έλλειψη. Το να μεταφέρεις επακριβώς σε στυλ ρεπορτάζ όμως τον ήχο και την απόδοση των καλλιτεχνών, δεν έχει καμία με καμία σημασία. Δεν μιλάμε για συναυλίες. Μα για ένα φεστιβάλ για νέους ανθρώπους που μπορούν και συνδυάζουν διακοπές, χαλαρότητα και μουσική.

Οι καλλιτέχνες μοιάζουν να είναι και αυτοί ένα με το κοινό. Και αυτοί κρυώνουν μαζί μας και αυτοί ήρθανε να δώσουν στον αέρα των κορφών τις νότες τους και τις μελωδίες τους.

Το πρωί ξυπνάμε, οι παρέες έχουν ήδη φτιαχτεί. Όλοι μοιάζουν ικανοποιημένοι. Τίποτα δεν χαλά την μέρα. Ο ήλιος ξαναβγαίνει γεμάτος αυτοπεποίθηση. Και σήμερα Κυριακή, τα πάντα θα στηθούν με μεράκι. Οι ήχοι του δάσους που μοιάζουν να σιγοτραγουδούν μοναχοί τους όλο τον χρόνο, πήρανε κάτι από τον ανθρώπινο πολιτισμό για ένα τριήμερο, και από την επόμενη, το μόνο που θα μείνει είναι τα έλατα να κοιτάζουν όπως και εμείς, τις απέναντι αγέρωχες βουνοκορφές.