Είδαμε τις «Ψευδοεξομολογήσεις» στην Στέγη- Μια Ιζαμπέλ Ιπέρ λαμπερή κι ερωτευμένη!

Δραματουργός και συγγραφέας, ο Μαριβώ στις «Ψευδοεξομολογήσεις» (1737) αποθεώνει τη «στρατηγική» του αιφνιδιασμού και της δοκιμασίας. Ο φτωχός Dorante είναι ερωτευμένος με την πλούσια χήρα Araminte. Πώς θα μπορέσει να κερδίσει την καρδιά αυτής της χειραφετημένης γυναίκας; Ο κανόνας του κωμικού είδους θέλει στο τέλος ενωμένους τους ερωτευμένους. Ένα πρόσωπο-κλειδί, ο Dubois –πρώην υπηρέτης του Dorante, στην υπηρεσία της κυρίας πλέον–, θα αναλάβει να οργανώσει τη μετάβαση στο αίσιο τέλος, κινώντας επιδέξια τα νήματα της ίντριγκας, σαν να παίζεται μία παρτίδα σκάκι.

Είναι ένα έργο, που φτιάχτηκε για την τέρψη του θεατή, ενώ αναδεικνύει αριστοτεχνικά τους μηχανισμούς εξαπάτησης του άλλου, αλλά και του ίδιου μας του εαυτού. Υπάρχει, ωστόσο, κι ένας αξιοσημείωτος ρεαλισμός, καθώς, ακόμα και στα ρομαντικά πάθη των πρωταγωνιστών υπάρχει το στοιχείο του συμφέροντος και της οικονομικής συναλλαγής. Επίσης, θεωρείται ότι κι οι χαρακτήρες των υπηρετών αποδίδεται με ιδιαίτερα ρεαλιστικό τρόπο για την εποχή. Βέβαια, αυτό δεν εμποδίζει τον συγγραφέα να δημιουργήσει έναν πολύ αστείο χαρακτήρα με τον μεθύστακα και αφελή υπηρέτη ονόματι «Αρλεκίνο».

Το αρχοντικό στυλ του Μαριβώ με τις πνευματώδεις και συνάμα χιουμοριστικές του ατάκες είναι από τα ατού του έργου. Αλλά νομίζω ότι γίνεται κάπως φλύαρο σε κάποια σημεία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κάποιες κοιλιές, που μειώνουν την θεατρική απόλαυση. Η γλώσσα του Μαριβώ στην παράσταση του Μποντί αποδίδεται με μεγάλη φυσικότητα. Σύμφωνα με τη μεγάλη πρωταγωνίστρια της παράστασης Ιζαμπέλ Ιπέρ δεν πρέπει κανείς να αποδώσει τη γλώσσα του Μαριβώ με έναν λανθασμένο κλασικό τρόπο, σαν κλασική μουσική. «Να μην πέσει στην παγίδα του περίφημου «μαριβοντάζ» που κάνει τη γλώσσα να ακούγεται τεχνητή και ξεπερασμένη».

Η σκηνογραφία είναι συνάμα αφαιρετική και εκλεπτυσμένη. Τα διάφορα αντικείμενα του σκηνικού συχνά μετακινούνται, όχι τόσο για να υποδείξουν αλλαγές χώρου, όσο για να τονίσουν αλλαγές στην ψυχολογία των ηρώων. Η σκηνή που φαίνεται ο έναστρος ουρανός τη νύχτα, είναι πολύ ρομαντική και πλούσια εικαστικά και συναισθηματικά. Τα σύγχρονα κοστούμια επίσης δίνουν ένα μοντέρνο αισθητικά χρώμα στην παράσταση.

Πάντως, το βασικό ατού της παράστασης είναι η πρωταγωνίστρια της, η Ιζαμπέλ Ιπέρ, κάτι που αναγνωρίζεται, όπου κι αν παίχτηκε η πολυταξιδεμένη αυτή παράσταση. Η 61χρονη (δεν της φαίνεται καθόλου!) Ιπέρ παρουσιάζει έναν περίτεχνο και φυσικό συνδυασμό αφέλειας, φινέτσας, δυναμισμού, τρέλας και γοητείας. Έχει λάμψη και ζωντάνια που εντυπωσιάζουν, με την επιτηδευμένη παιδική ανωριμότητα μιας ερωτευμένης και πλούσιας γυναίκας, που δεν έχει ζοριστεί στην ζωή της. Πολύ πειστική ήταν κι η ερμηνεία του γοητευτικού Λουί Γκαρέλ, ενώ πολύ χιούμορ είχαν κι άλλοι ρόλοι, όπως η καταπιεστική μητέρα της Ιπέρ στο έργο (Bulle Ogier) ή ο Αρλεκίνος.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Ήταν μια χαριτωμένη και σύγχρονη παράσταση μιας κλασικής κωμωδίας του Μαριβώ. Ένα έργο με αρκετή έμπνευση και διεισδυτικότητα, αλλά αν ήταν πιο σύντομο, θα ήταν πιο ευχάριστο. Η παράσταση είχε μια μεγάλη πρωταγωνίστρια, την Ιζαμπέλ Ιπέρ, που έδωσε μια εξαιρετική ερμηνεία.