Είδαμε την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή στο Σύγχρονο Θέατρο- Ηλέκτρα όπως Αντιγόνη

Η Ηλέκτρα ζει στο Άργος θρηνώντας τον πατέρα της Αγαμέμνονα και κατηγορώντας ανοιχτά τη μητέρα της Κλυταιμνήστρα και τον άντρα της Αίγισθο για τη δολοφονία του. Η αδελφή της, η Χρυσόθεμις, συμμερίζεται τη στενοχώρια της Ηλέκτρας, αλλά φέρεται με πολύ πιο συμβατικό τρόπο. Ο Ορέστης, με σύμβουλο τον φίλο του, Πυλάδη, επιστρέφει, με σκοπό να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και να πάρει τη θέση του ως Βασιλιάς. Οργανώνεται μια συνωμοσία, η οποία, για να λειτουργήσει, πρέπει να δημιουργήσει την εντύπωση πως ο Ορέστης έχει πεθάνει. Αυτό το εύρημα, του ψεύτικου θανάτου του Ορέστη, προκαλεί τον σπαρακτικό θρήνο της Ηλέκτρας, αλλά και την ανακούφιση της Κλυταιμνήστρας.

Στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή ενδιαφέρον έχουν κάποιες ομοιότητες με την Αντιγόνη. Η Ηλέκτρα επίσης είναι μια γυναίκα που θέλει να ορθώσει το ανάστημά της (σε μια εποχή καταπίεσης της γυναίκας) και να υπερασπισθεί το δίκαιό της εις βάρος της εξουσίας. Κι η αδερφή της, η Χρυσόθεμις, όπως στην Αντιγόνη η Ισμήνη, προσπαθεί με κάθε τρόπο να την αποτρέψει, τονίζοντάς της ότι το συνετό για μία γυναίκα είναι να «κάτσει φρόνιμη» ή «στ’ αυγά» της. Έτσι, μέσα από την αντιπαράθεση με τη Χρυσόθεμι τονίζεται ο επαναστατικός και ηρωικός χαρακτήρας της Ηλέκτρας, όπως συμβαίνει αντίστοιχα και με την πολύ πιο γνωστή αντιπαράθεση Αντιγόνης- Ισμήνης.

Σκηνοθετικά, η παράσταση είχε μια αρκετά μοντέρνα αισθητική, σε επίπεδο εικόνας, ενώ προσπάθησε να αποδώσει τις τραγικές εντάσεις, ιδίως από την πλευρά της Ηλέκτρας, αλλά και να αναδείξει μια διαφορετική Κλυταιμνήστρα και ανάλαφρες πλευρές, όπως η χαρά του Ορέστη στην επιστροφή του στην πατρίδα ή ο χαρακτήρας της Χρυσοθέμιδος.

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για δουλειά μιας νεανικής ομάδας, η παραγωγή δεν δίνει την αίσθηση ότι κυριαρχούν επιλογές χαμηλού κόστους. Τα σκηνικά έχουν έναν αρκετά αφαιρετικό και ποιητικό χαρακτήρα, παρουσιάζοντας εικαστικό ενδιαφέρον. Τα κοστούμια είναι σύγχρονα. Εκείνο που ξενίζει εικαστικά είναι η ένδυση του χορού. Δύο κοπέλες (Στέλλα Βογιατζάκη / Νάνσυ Σιδέρη), που φοράνε κοθόρνους (δηλαδή πολύ ψηλές πλατφόρμες) παριστάνουν το χορό της παράστασης- μία επιλογή που δείχνει αισθητικά περίεργη.

Οι νεαροί ηθοποιοί που αποτελούν συνολικά το καστ της παράστασης είναι ταλαντούχοι και έχουν ήδη μια διαδρομή στο χώρο. Ξεχωρίζουν η αρκετά δραματική, αλλά και ρηξικέλευθη Ηλέκτρα, την οποία ερμηνεύει η Βάσω Καβαλιεράτου, ενώ ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο οποίος ερμηνεύει τον Ορέστη, έχει αρκετές καλές στιγμές στην παράσταση. Η Μαρία Πανουργιά δίνει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση μιας Κλυταιμνήστρας που σχεδόν έχει χάσει τον έλεγχο του εαυτού της και είναι παραδομένη στα πάθη της (μοιάζει σχεδόν μεθυσμένη ή υπό την επήρεια χαπιών, ενώ τα ρούχα που φοράει προσπαθούν να προβάλουν έναν σέξι χαρακτήρα). Την αδύναμη και φοβιτσιάρα Χρυσόθεμι ερμηνεύει πολύ πειστικά η Κατερίνα Μαυρογεώργη.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Είναι μια παράσταση με αρκετά μοντέρνα αισθητική και καλούς νέους ηθοποιούς, που τολμάει να παρουσιάσει ένα πολύ σημαντικό αρχαίο δράμα σε μια κλειστή σκηνή της Αθήνας . Χωρίς να εντυπωσιάζει, είναι μια αξιοπρεπής δουλειά, σε επίπεδο παραγωγής και ερμηνειών, ενώ από σκηνοθετικής πλευράς αφήνει ανάμικτα συναισθήματα.

Γιώργος Σμυρνής