Νίκος Κουρής: Τόσα χρόνια στο θέατρο, δεν έχω καταλάβει τι είναι το ταλέντο του ηθοποιού!

Αυτήν την περίοδο συνεργάζεται με τον Διονύση Σαββόπουλο στην πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του συνθέτη, στον Πλούτο του Αριστοφάνη που θα κάνει πρεμιέρα στην Επίδαυρο στις 12 και 13 Ιουλίου, όπου το μουσικό σύμπαν συναντιέται με το θεατρικό. Ο Νίκος Κουρής μάς μιλάει για τις ιδιαιτερότηες αυτής της παράστασης και μας εξομολογείται πόσο τεράστιο κενό θα αφήσει η απώλεια του Λευτέρη Βογιατζή.

– Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Διονύση Σαββόπουλο;
Είναι πολύ δημιουργική. Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν είναι σκηνοθέτης του θεάτρου, αλλά είναι ένας άνθρωπος της τέχνης. Αυτός μας προσφέρει όλες του τις γνώσεις, τη μετάφρασή του και το σύμπαν γύρω από το έργο και εμείς, οι ηθοποιοί, που είμαστε άνθρωποι του θεάτρου, προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε να κάνει πράξη αυτό που έχει φανταστεί. Και υπάρχει ένα πάντρεμα σε αυτήν την δουλειά και μία ευγενής άμιλλα. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, εμείς του θεάτρου και εκείνος της μουσικής. Παντρεύονται οι δύο κόσμοι, κατά κάποιον τρόπο.

-Τι θα ξεχώριζε αυτήν την παράσταση από άλλες παραστάσεις;
Υπάρχει το σύμπαν του Διονύση Σαββόπουλου, που είναι το δικό του σύμπαν. Υπάρχει όμως και το σύμπαν του λόγου, της μετάφρασης, που είναι επίσης πολύ ξεχωριστό. Δεν υπάρχουν επίσης εκμοντερνισμοί και επικαιροποιήσεις. Υπάρχει το έργο αυτούσιο, με κάποιες μικρές αναφορές στο σήμερα. Είναι μια άλλη ματιά στον Αριστοφάνη. Προσπαθεί κυρίως η μετάφραση να μεταφέρει την ποίηση αυτού του συγγραφέα, που είναι ένας πολύ μεγάλος ποιητής. Κι είναι ένα στοίχημα για μας το πώς θα επικοινωνηθεί αυτός ο λόγος και αυτός ο κώδικας του Αριστοφάνη.

-Μια συχνή αντίρρηση που ακούγεται για παραστάσεις του Αριστοφάνη, είναι ότι υπάρχει έντονο το στοιχείο της επιθεώρησης. Εσείς πώς το αντιμετωπίζετε αυτό;
Δεν διαφωνώ με τίποτα, όταν γίνεται με έναν τρόπο που με ικανοποιεί. Έχει εξάλλου ο Αριστοφάνης στοιχεία επιθεώρησης. Δεν είναι επιθεώρηση όπως την ξέρουμε, αλλά έχει αυτό το στοιχείο του λαϊκού θεάτρου, της απεύθυνσης και του ανοίγματος στον κόσμο- της άμεσης δηλαδή επικοινωνίας. Τώρα, το πώς το κάνεις είναι το θέμα! Όμως η δική μας η παράσταση δεν έχει καθόλου το στοιχείο της επιθεώρησης. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι καλό ή κακό.

-Ποιο ρόλο παίζει η μουσική στην παράσταση;
Πρωταγωνιστικό ρόλο, εννοείται. Υπάρχουν μουσικοί, χορευτές, ηθοποιοί. Υπάρχουν πολλών ειδών ιδιότητες μέσα στην παράσταση και όλοι τραγουδάμε, εννοείται.

-Ο πλούτος σήμερα είναι τυφλός, όπως έλεγε και η παράσταση του Αριστοφάνη;
Δεν ξέρω να σας πω ακριβώς. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή, για να το απαντήσω. Εκείνο που μπορώ να πω, ποιητικά, είναι το εξής: ότι ο πλούτος είναι τυφλός. Αλλά κι όταν βλέπει, πάλι τυφλός είναι. Αυτή είναι η ειρωνεία του έργου.

-Πολλοί κατηγορούν τον Αριστοφάνη ότι είναι συντηρητικός. Συμφωνείτε;
Δεν μπορείς να κρίνεις έναν ποιητή με όρους σύγχρονους. Αυτό είναι μια λάθος ανάγνωση. Ο άνθρωπος ζούσε κι έγραφε τότε. Ας πούμε, ο δούλος τότε, δεν είχε καμία σχέση με την δουλεία σήμερα. Ο Αριστοφάνης μιλάει σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Δεν συμφωνώ, λοιπόν, καθόλου και δεν μπορώ να τον διαβάσω κι έτσι. Αυτό που μπορώ να διαβάσω είναι την αμηχανία του σε σχέση με το πώς μπορεί να μοιραστεί εξίσου το χρήμα. Και πόσο πολύ απαραίτητο είναι να υπάρχει το μέτρο. Και πόσο σημαντικό είναι κανείς να δουλεύει. Ο Αριστοφάνης έλεγε τότε ότι δεν έχει νόημα να γίνουμε όλοι πλούσιοι, γιατί κάποιος πρέπει να κάνει και την άλλη δουλειά, του ανθρώπου που ξέρει μια τέχνη. Εμείς με το life style και αυτήν την ξεφτίλα που μας έχει ισοπεδώσει, νομίζουμε ότι αυτό είναι υποτιμητικό. Ενώ το να ξέρεις μια τέχνη και να μπορείς να την κάνεις καλά, είναι το πιο υπέροχο και το πιο δημιουργικό πράγμα στον κόσμο. Φτάνει να την αγαπάς, ακόμα κι αν φτιάχνεις μικρά έργα από καλάμι.

-Μιλήσατε για ξεφτίλα του life style.
Όλοι θέλουμε να είμαστε σε ένα επιφανές επάγγελμα. Όλοι θέλουν να είναι γιατροί ή δικηγόροι.

-Ή διάσημοι…
Καλά αυτό το αφήνω, γιατί είναι το πιο χύμα κομμάτι. Όμως ένα παιδί θέλει να κάνει ένα επιφανές επάγγελμα ακόμα κι αν δεν του αρέσει. Κι άμα δεν σου αρέσει, πώς να είσαι καλός σε αυτό. Το να μη σ’ αρέσει ένα επάγγελμα σημαίνει ότι δεν πρόκειται ποτέ να το αγαπήσεις και να το κάνεις και καλύτερα επειδή πραγματικά ενδιαφέρεσαι.

-Τι είναι το ταλέντο για έναν ηθοποιό;
Πρέπει να ενδιαφέρεσαι για την δουλειά σου. Τα άλλα ταλέντα και αηδίες, είναι για το θεαθήναι. Δεν υπάρχουν αυτά! Ακόμα και ηθοποιός να είσαι, που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ θέλει ένα ταλέντο. Εγώ δεν ξέρω τι είναι αυτό το ταλέντο. Τόσα χρόνια στο θέατρο, δεν έχω καταλάβει τι είναι το ταλέντο του ηθοποιού. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να ενδιαφέρεσαι για την δουλειά σου και να την αγαπάς. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει, αλλά αυτό το ταλέντο από μόνο του δεν μπορεί να σε πάει πουθενά.

-Πρωταγωνιστήσατε φέτος το χειμώνα στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού στο Rex. Γιατί αυτή η παράσταση προκάλεσε τόσο αμφιλεγόμενες αντιδράσεις σε κοινό και κριτικούς;
Είναι ένα έργο δύσκολο και αμφιλεγόμενο. Όταν προσπαθείς να το προσεγγίσεις ρεαλιστικά και να μην το κάνεις σαν παιδική παράσταση, έχεις ν’ αντιμετωπίσεις πάρα πολλά προβλήματα. Δεν ισχυρίζομαι ότι η παράσταση έφτασε να είναι αυτό που θα θέλαμε και ο Μιχαήλ και εμείς, αλλά νομίζω ότι ο δρόμος της είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον. Και βέβαια, αν την ξανακάναμε, τότε θα μπορούσε αυτό το πράγμα να λειτουργήσει. Δουλέψαμε πάρα πολύ σκληρά και πολύ σοβαρά. Βέβαια, υπήρχαν κάποια κενά. Για τον χρόνο που δουλέψαμε ένα τέτοιο έργο, νομίζω ότι ανοίξαμε έναν δρόμο. Μπορεί κάποιοι κριτικοί να το βρήκαν αμήχανο ή χαώδες ή δεν ξέρω κι εγώ τι… Ό,τι λέει κανείς ισχύει, στο βαθμό που κρίνεται και αυτός που μιλάει. Το να γράψεις κάτι είναι πολύ εύκολο. Το να κάνεις είναι το δύσκολο… Βέβαια, εγώ δεν διαβάζω τίποτα, πρέπει να σας ομολογήσω.

-Γιατί;
Γιατί έχω καλύτερα πράγματα να κάνω. Προτιμώ να συζητώ με ανθρώπους, των οποίων η γνώμη με ενδιαφέρει. Και γιατί είναι καλύτερο να κάνεις την δουλειά σου, απ’ το να αναλώνεσαι σε εύκολες τέτοιες κριτικές. Και δεν με βοηθάει, να σας πω την αλήθεια. Το θέμα δεν είναι τι λέει κανείς, αλλά και ποιος το λέει. Εκ των υστέρων διαβάζω πράγματα, που λέω «και ποιος είσαι εσύ, που το λες αυτό;» Κι επειδή είναι ανεξέλεγκτο το internet, εκεί πια χάνεις τον κόσμο.

-Πέρσι στην Επίδαυρο παίξατε στην τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε ο Λευτέρης Βογιατζής. Πώς νιώσατε για την απώλεια του και τί ήταν αυτό που ο Λευτέρης Βογιατζής πρόσφερε στο ελληνικό θέατρο;
Είναι τεράστιο το κενό που άφησε ο Λευτέρης. Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Ούτε εγώ που το λέω, ούτε ο κόσμος του θεάτρου μπορεί να υπολογίσει το κενό του Λευτέρη. Ο Λευτέρης ήταν ένα τεράστιο σημείο αναφοράς, πέρα από τις παραστάσεις του.

-Μιλήστε για τα επόμενα σχέδια σας.
Του χρόνου θα κάνουμε τον Pillowman του Μάρτιν Μακντόνα με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, που θα σκηνοθετεί, τον Γιώργο Πυρπασόπουλο και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.

Η παράσταση ανεβαίνει Επίδαυρό 12-13 Ιουλίου- Διαβάστε λεπτομέρειες ΕΔΩ
Μετά κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα- Διαβάστε τους σταθμούς της περιοδείας ΕΔΩ