Denim Dreams 5: Ο μεγάλος ύπνος του (υπο)κόσμου της μόδας

Πριν από λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε στο CAMP! (Contemporary Art Meeting Point) στην Πλατεία Κοτζιά, η 5^η «έκδοση» του Denim Dreams, του καθιερωμένου, πλέον, event αφιερωμένου στην κουλτούρα των jeans, που διοργανώνεται από το περιοδικό OZON Raw. Γνώριζα την ύπαρξη της συγκεκριμένης διοργάνωσης χωρίς να έχει τύχει να παρευρεθώ σε κάποιο από τα προηγούμενα events, και απ’ όσα είχα διαβάσει, περίμενα –πέρα από την κοινωνική του διάσταση και το αναμενόμενο meet&greet ανθρώπων του «χώρου»- να αποτελεί και μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση σε εικαστικό και στυλιστικό επίπεδο. Εξάλλου η αναγγελία μιλούσε για ένα event «σημείο αναφοράς στην denim κουλτούρα και αισθητική», και όσο μικρό καλάθι κι αν κρατάς όπου ακούς πολλά κεράσια, κρατάς έστω ένα κάποιο καλάθι. Έλεγε λοιπόν το δελτίο Τύπου:

«Την Πέμπτη 15 Μαρτίου στο CAMP!, η ομάδα του περιοδικού ΟΖΟΝ RAW παρουσιάζει για πέμπτη συνεχόμενη φορά την εκδήλωση-σημείο αναφοράς στη denim κουλτούρα και αισθητική, Denim Dreams.

Σε αυτό το μίνι Denim Festival συμμετέχουν οι μεγαλύτερες denim εταιρείες που δραστηριοποιούνται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Οι εταιρείες αυτές έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάσουν κομμάτια των S/S 2012 συλλογών τους, μέσα από έκθεση φωτογραφίας, live model performance και προβολές των καλύτερων denim campaigns».

Ας αξιολογήσουμε λοιπόν ένα-ένα τα στοιχεία που συνέθεταν την εκδήλωση, μετά το πέρασμά μας από αυτή:

Έκθεση: μιλάμε για περίπου 20 φωτογραφίες/πόστερ -κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον οι μισές αδιάφορες και ανέμπνευστες, μακριά από τα σύγχρονα ρεύματα στα εικαστικά ή στη φωτογραφία μόδας- ανηρτημένες στους τοίχους του 1^ου ορόφου του CAMP!, με μοντέλα που φορούσαν ρούχα των συμμετεχουσών εταιρειών. Η πιο ενδιαφέρουσα φωτογραφία κατ’ εμέ ήταν μία με μοντέλο που κρατούσε ένα προϊόν ενός εκ των χορηγών, στην οποία μάλιστα ήταν φυσικό να μη φαίνεται κανένα τζην, για να μην συνδεθεί το προϊόν με κάποια συγκεκριμένη εταιρεία.

Live model performance: στον 2^ο όροφο του CAMP!, τέσσερα-πέντε μοντέλα, κορίτσια και αγόρια, κάθονταν σε κυβικές βάσεις φορώντας ρούχα των εταιρειών και ποζάροντας άλλοτε βαριεστημένα και άλλοτε παίρνοντας το σύνηθες μπλαζέ ή κενό ύφος που υποτίθεται ότι απαιτεί το σύγχρονο μόντελινγκ, προκειμένου να τα φωτογραφίσει όποιος επιθυμούσε. Αυτό προφανώς για κάποιους συνιστά performance.

Προβολή διαφημιστικών βίντεο: σε έναν τοίχο-«γωνία», κρυμμένο από τον κυρίως ζωτικό χώρο της μίας αίθουσας, προβάλλονταν ταινιάκια από τις καμπάνιες των εταιρειών ένδυσης που συμμετείχαν στο event. Ελάχιστοι έδειχναν να δίνουν σημασία, καθώς οι περισσότεροι επισκέπτες συναναστρέφονταν στο υπόλοιπο μέρος της αίθουσας, και εξάλλου πόσο ενδιαφέρον μπορούν να προσελκύσουν κάποια διαφημιστικά σποτ που μάλιστα προβάλλονται και με ακατάλληλη ποιότητα φωτισμού…

Από τον χαρακτηρισμό “denim festival”, τα παραπάνω ήταν όλο κι όλο το “denim”. Όσον αφορά στο υπόλοιπο “festival”, αυτό περιλάμβανε μουσική από dj (εκ των ων ουκ άνευ σε τέτοιες περιστάσεις, άλλωστε) και προσφορά προϊόντων των χορηγών: προφυλακτικά, σοκολατοειδή, αλκοολούχο ποτό.

Είναι προφανές πως το συγκεκριμένο event τελικά δεν ήταν τίποτ’ άλλο από μία προωθητική ενέργεια των εταιρειών ένδυσης και των χορηγών, που δεν είχε να επιδείξει απολύτως κανένα πρωτότυπο, μοντέρνο, «ζωντανό», δημιουργικό ή αναζωογονητικό «αέρα» που περιμένει κάποιος συνήθως από τον κόσμο της μόδας και της τέχνης. Ακόμα κι αν ο σκοπός περιοριζόταν αποκλειστικά σε στόχους μάρκετινγκ, κάτι που θα ήταν απόλυτα θεμιτό, η εκδήλωση δεν διέθετε σε κανένα τομέα επάρκεια ώστε να καθίσταται άξια πραγματοποίησης. Τα εκθέματα, άψυχα ή ζωντανά, οι εταιρείες που συμμετείχαν και ο τρόπος εκτέλεσης της αρχικής ιδέας φάνταζαν πολύ λίγα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Χρειάζονται πολλά παραπάνω από δωρεάν είσοδοι, διατηρητέα κτήρια-γιαπιά (τη διάθεση των οποίων στο κοινό πρέπει να επιμελούνται πιο προσεκτικά οι ιδιοκτήτες ή μισθωτές τους όταν υπάρχουν αντικείμενα και σημεία εν δυνάμει επικίνδυνα για την ασφάλεια του κοινού) και δωρεάν διανομή χορηγικών δώρων, όχι μόνο για να χαρακτηρίζεται ένα event «φεστιβάλ», έστω «μίνι», αλλά και για να αποκτά αυτό λόγο ύπαρξης και χαρακτήρα, ώστε να μην κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι εξυπηρετεί μόνο κοντόφθαλμες ανάγκες προβολής ή συνάντησης των συμμετεχόντων και του κύκλου τους.

Η ομάδα του περιοδικού OZON Raw που επιμελήθηκε την εκδήλωση, το οποίο απευθύνεται στο “underground”, “εναλλακτικό” ή τουλάχιστον όχι απαραίτητα mainstream κοινό της μόδας, έχει να επιδείξει πολύ καλύτερες, αξιόλογες και ενδιαφέρουσες δουλειές, γι’ αυτό ελπίζουμε το στήσιμο του επόμενου Denim Dreams να είναι καλύτερα μελετημένο.

Αργυρώ Σταυρίδη