Vanessa Mae στο Ηρώδειο: Ανάμεικτα συναισθήματα

Μπορεί να ήταν γκαντέμικη εκείνη η βραδιά. Ίσως απλά αυτά τα πράγματα να συμβαίνουν- τεχνικά προβλήματα μπορεί να τύχουν στον καθένα. Πάντως, η αλήθεια είναι πως και η παράσταση της Mae άργησε να ξεκινήσει υπερβολικά, λόγω τεχνικών προβλημάτων, αλλά και συχνά διακοπτόταν, είτε επειδή είχε πρόβλημα ο ήχος, είτε επειδή είχαν πρόβλημα τα βιολιά της και οι χορδές τους. Αυτό κούραζε και ίσως και σε κάποιο βαθμό να ξένιζε. Διότι ο θεατής, ακούγοντας Vanessa Mae, μια παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνιδα, θα περίμενε- φαντάζομαι- μια άρτια παραγωγή στο Ηρώδειο.

Η Mae έπαιξε διάφορα κομμάτια από τα αρκετά γνωστά του ρεπερτορίου της, το οποίο περιλαμβάνει διασκευές κομματιών του Μπαχ και του Βιβάλντι, αλλά και άλλων συνθετών, στις οποίες προστίθενται φάνκι και τέκνο ήχοι, προκειμένου να ακούγονται πιο σύγχρονοι στο αυτί του θεατή. Αυτό ήταν, άλλωστε, το κλειδί της μεγάλης παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας της Μέι. Το pop φαινόμενο Vanessa Mae είναι όντως μοναδικό, από την άποψη ότι μια βιολίστρια κατάφερε να παίζει στο MTV και να είναι super star, αλλά ίσως μόνο γι’ αυτόν το λόγο.

 Όμως αυτό συνέβαινε αρκετό καιρό πριν και αυτός ο ήχος- που κάποτε ακουγόταν σύγχρονος, ή καλύτερα εκσυγχρονιστικός- πλέον μου δίνει την εντύπωση ότι είναι σχεδόν τόσο ρετρό, όσο και οι ηλεκτρονικοί ήχοι του Ζαν Μισέλ Ζαρ. Δεν ξέρω αν η έντεχνη ή λόγια δυτική- όπως ονομάζουν οι μουσικολόγοι την κλασική- μουσική, χρειάζεται τέτοια “εκσυγχρονιστικά” ποπ ή τέκνο ρετουσαρίσματα. Οπωσδήποτε, θα συνεχίζει να ακούγεται ως έχει από πάρα πολλούς ανθρώπους για πολλά χρόνια ακόμα, γιατί η μοναδικότητα κάποιων έργων της είναι αδιαμφισβήτητη. Αλλά, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι αυτά τα τρικ βάζουν κι άλλον κόσμο- που δεν είναι εξοικειωμένος με τα ακούσματα της συγκεκριμένης μουσικής- στο “παιχνίδι”, είναι ίσως καιρός, κάποιος πιο σύγχρονος καλλιτέχνης, της κλάσης της Vanessa Mae, να αναλάβει αυτό το ρόλο.

Από τη συναυλία, λίγα κομμάτια μπορώ να πω ότι με άγγιξαν. Περισσότερο από όλα, αυτό που έχω βάλει στο video, ένα πασίγνωστο κομμάτι του Bach, την Partita E, το οποίο είναι διασκευασμένο, ώστε ο ήχος του να είναι πιο ηλεκτρικός. Ωστόσο, η μουσική μεγαλοφυΐα του Γερμανού κολοσσού κατέκλυσε το Ηρώδειο. Υπήρξαν κι άλλα γνωστά κομμάτια, ιδίως η Τοκάτα και Φούγκα, επίσης του Μπαχ, (η οποία πάντως δεν είναι γραμμένη για βιολί, αλλά για εκκλησιαστικό) και το Storm του Βιβάλντι, διασκευασμένα και τα δύο, έτσι ώστε να μπορούν να παιχτούν από το Mtv. Αλλά αυτά, καθώς και μερικά ακόμα κομμάτια, έτσι κι αλλιώς, είναι τόσο γνωστά και πολυπαιγμένα,  που δεν σου κάνουν εντύπωση και ίσως οι υπερβολικά χορευτικοί και ηλεκτρονικοί ρυθμοί τους, να μην ταιριάζουν στον χώρο του Ηρωδείου.

Άλλα σημεία της performance της ήταν λιγότερα δυναμικά, πιο κουραστικά, με συνθέσεις δημιουργών πιο αναιμικές και λιγότερων εμπνευσμένες. Επίσης, η ορχήστρα της δεν με συγκλόνισε, ενώ οι διασκευές που έχουν γίνει στα περισσότερα κομμάτια ακούγονται πλέον παρωχημένες.

Γιώργος Σμυρνής