ΠΕΜΠΤΗ
12
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Μίλτο Τεντόγλου, σε ευχαριστούμε!Το απόλυτο hoghlight αυτής της εβδομάδας για εμένα, δεν μπορεί να είναι άλλο από τη «χρυσή» νίκη του Μίλτου Τεντόγλου, του «ιπτάμενου», όπως τον αποκαλούν όλοι από το βράδυ της Τρίτης (6/8) που έγραψε ιστορία με το άλμα του στα 8,48 μ. Ο «ιπτάμενος», λοιπόν, Τεντόγλου χάρισε στη χώρα μας το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στο Παρίσι και μάς έκανε για μια ακόμη φορά περήφανους, αφού πλέον το όνομά του φιγουράρει δίπλα σε εκείνο του θεού του στίβου, Καρλ Λιούις. Οι εξαιρετικές του αποδόσεις τον έχουν κάνει ευρέως γνωστό ήδη από τους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο και η κορυφή αποδεικνύεται απλώς παιχνίδι για τον σπουδαίο αυτό αθλητή μας που βρίσκει πια τη θέση που του αξίζει στο Ολυμπιακό πάνθεον. Και δεν είναι μόνο οι αθλητικές του επιδόσεις, τις οποίες δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, αλλά και ο χαρακτήρας του που τον κάνουν ιδιαίτερα αγαπητό και συμπαθή. Από τις μιμήσεις χαρακτήρων από anime, μέχρι τις υπερβολικά κουλ αντιδράσεις του σε δηλώσεις στις κάμερες και τις επικές τρολ στιγμές που μάς έχει χαρίσει, τον Τεντόγλου μπορεί να μην τον ξέρεις αλλά θα νιώθεις πάντα σαν να τον ξέρεις. Αλήθεια Μίλτο Τεντόγλου, πόσο αληθινά αληθινός είσαι;
Ευδοκία Βαζούκη
Πλατινένιοι δίσκοι, δισεκατομμύρια streams παγκοσμίως, headliners στα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του πλανήτη, περιοδείες με σωρεία κόσμου να κατακλύζει τα στάδια, ο λόγος φυσικά για τους Måneskin. Το εναλλακτικό ροκ, φανκ ροκ, ραπ ροκ- το αφήνω πάνω σας, όπως θέλετε χαρακτηρίστε το- συγκρότημα που έχει «ταράξει» τα νερά παγκοσμίως, επισκέφτηκε τον Ιούλιο την χώρα μας, στο πλαίσιο του Eject Festival 2024. Εγώ δεν ήμουν εκεί – αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όποιον δεν κατάφερε να απολαύσει τους Måneskin από κοντά – αλλά ευτυχώς οι ίδιοι έχουν φροντίσει και εμάς με τα covers, τα EP και φυσικά τα ολοκληρωμένα άλμπουμ.
Ομολογώ ότι έχω σιγοτραγουδήσει το «Zitti e buoni» που «έστεψε» το συγκρότημα νικητές του 65ου διαγωνισμού της Eurovision 2021 αλλά μέχρι να επανέλθουν στη μνήμη μου – με αφορμή την εμφάνισης τους στο Eject Festival – είχα αποθηκευμένα στη λίστα με τα αγαπημένα στο Spotify, τα κλασσικά τους «Beggin», «I wanna be your slave», άντε θα σας πω και το «Supermodel» (για να μην με θεωρήσετε εντελώς mainstream).
Eυτυχώς που οι ώρες στα καράβια για τα πολυπόθητα αυγουστιάτικα ταξίδια είναι πολλές και εγώ πλέον επιστρέφω περήφανη και πιο δυνατή από ποτέ – έχοντας ακούσει όσο περισσότερο Måneskin μπορώ – να τραγουδήσω δυνατά «Welcome to the city of lies» – από το single «Gossip» σε ένα feat με τον θρυλικό Tom Morello – θα το βρείτε στο τελευταίο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε πέρυσι με τίτλο «Rush- Αre U coming?”.
To τελευταίο άλμπουμ των Måneskin με τίτλο «Rush – Αre U coming?», έχει γίνει επάξια η εβδομαδιαία μουσική μου εμμονή. Το «Rush – Αre U coming?» αποτελείται από 17 singles, μεταξύ των οποίων και τα φημισμένα πλέον, «Mammamia», «Supermodel» και «The Loneliest» αλλά και καινούργια μουσικά διαμαντάκια όπως το «Ηοney» – σίγουρα το προσθέτω σε ένα από τα προσωπικά αγαπημένα ή το «Own my mind». Σε αυτό το άλμπουμ, θα συναντήσετε τους αλά «I wanna be your slave» Måneskin να παλεύουν με τoν «δηθενισμό» του σήμερα στο «Gossip» ή να «διασκεδάζουν» με τα πιο σκοτεινά ερωτικά μας ένστικτα, καταρρίπτοντας κάθε ταμπού, με το «Bla bla bla» αλλά θα τους βρείτε και σε ροκ μπαλάντες όπως το «Trastevere» να βιώνουν το «άγγιγμα ενός αγγέλου» μέσα στην απόλυτη αίσθηση μοναξιάς. Και όσο οι Måneskin σαρώνουν τον πλανήτη, εγώ θα ακούω ξανά και ξανά το «Rush- Αre U coming?» και θα απολαμβάνω τα video clip με τις απαγορευμένες επιθυμίες και την σεξουαλική απελευθέρωση στο peak της.
Ελένη Ανδρεάτου
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μονοπώλησαν και αυτήν την εβδομάδα το ενδιαφέρον μας και δικαίως άλλωστε, αφού η χώρα μας πανηγύρισε πλήθος μεταλλίων. Οι αθλητές μας που ανέβηκαν στο βάθρο-αλλά και όσοι αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις, κατακτώντας χαμηλότερες θέσεις στην κατάταξη-μας έκαναν περήφανους και μας χάρισαν στιγμές χαράς και συγκίνησης. Θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε πολλές γραμμές για να τιμήσουμε τον καθένα ξεχωριστά, Λευτέρη Πετρούνια, Μίλτο Τεντόγλου, Κατερίνα Στεφανίδη και πολλούς ακόμη, εξάλλου έχουμε δόξα τω Θεώ την τιμή οι κορυφαίοι μας αθλητές να είναι και σπουδαίοι άνθρωποι. Επιλέξαμε όμως να σταθούμε σε έναν νεαρό αθλητή, πρώτη φορά Ολυμπιονίκη, που οι δυσκολίες με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος για να φτάσει ως εδώ τον κατατάσσουν ακόμη πιο ψηλά στη συνείδησή μας. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Εμμανουήλ Καραλή.
Ο ‘Μανόλο’, το χαμογελαστό παιδί με ρίζες από την Ουγκάντα, απέδωσε εξαιρετικά και κατόρθωσε να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο άλμα επί κοντώ των αντρών. Μετά τον θρίαμβό του είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για τον ίδιο και την ιστορία του κι εκεί καταλάβαμε πως η νίκη του σημαίνει πολλά περισσότερα.
«Τώρα που ηρέμησα, σκέφτομαι ό,τι έχω περάσει ως αθλητής, ως άνθρωπος. Τις δυσκολίες, την κατάθλιψη, τον ρατσισμό, τους τραυματισμούς. Μπορώ να πω ότι όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Δυνατό, με αυτοπεποίθηση, ένας τρίτος Ολυμπιονίκης. Αυτό που θέλω να πω στα νέα παιδιά είναι να πιστεύουν στα όνειρά τους. Είναι πάρα πολύ δύσκολος αυτός ο κόσμος, αλλά με επιμονή θα κάνεις πράγματα», εξομολογήθηκε ο Εμμανουήλ Καραλής, αναφερόμενος παράλληλα και στην πρώτη ρατσιστική επίθεση που είχε δεχτεί όσο βρισκόταν ακόμα στο δημοτικό. Κι εμείς δεν είχαμε παρά να υποκλιθούμε.
Μια νίκη λοιπόν έναντι του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, έναντι όλων όσων στάθηκαν εμπόδιο στο να διεκδικήσουμε όσα επιθυμήσαμε. Και προπάντων, ένα ζωντανό παράδειγμα της δύναμης της θέλησης, η οποία μας έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι είναι ικανή να ξεπεράσει τα πάντα. Μανόλο, είσαι πρότυπο, τόσο ως αθλητής όσο και ως άνθρωπος, σε ευχαριστούμε!
Μιλένα Αργυροπούλου
Πίσω από το διασκευασμένο οικολογικό έργο «Η θάλασσα και ο γέρος», κρύβονται πολλά παραπάνω. Η αρχέγονη δυναμική φύσης και ανθρώπου, η αστείρευτη κυριαρχία του νερού και του ωκεανού που ζωντανεύει έναν νέο κόσμο μέσα του, η αχαλίνωτη εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου από τον άνθρωπο, η ύβρις προς το στοιχείο που μας δίνει ζωή είναι κεντρικά ζητήματα στην αφήγηση αυτής της εναλλακτικής εξιστόρησης, που σκηνοθετεί η Μαρλέν Καμίνσκι. Ο έμπειρος ψαράς Σαντιάγο του Τάσου Νούσια μπαίνει στη βάρκα του για μια ακόμη φορά. Παρατηρεί τα πουλιά, τα αστέρια, τα κύματα, φαντάζεται όσα του λείπουν, απλές απολαύσεις όπως ένας αγώνας στο ραδιόφωνο και αισθάνεται το βάρος των μεγάλων ψαριών. Αναμετράται μαζί τους. Έχει επίσης χρέος να διαπαιδαγωγήσει τον μαθητευόμενό του Μανολίνο (Βασίλη Μηλιώνη), που θα λάβει οικολογική συνείδηση, θα δει το ίδιο “όνειρο” και θα σεβαστεί την απόφαση του γέρου προς το μεγάλο ψάρι παρά τις επιτάσεις και τις έξωθεν πιέσεις που καταπιέζουν κάθε ηθική συνείδηση. Η μουσικοχορευτική προσέγγιση σε συνδυασμό με την αφήγηση και τα γραφικά στον “βυθό” της σκηνής προσφέρουν μια ambient ατμόσφαιρα, σχεδόν σε ρυθμούς διαλογισμού με τη παράσταση και τη φύση της, ένα αερικό κίνησης, απλότητας και ευφορίας μεταφρασμένο με ωραίο λόγο, συνοδευτικό από σπουδαία ηχοχρώματα και σύμβολα. Στη σκιά μάλιστα ενός ανοιχτού θεάτρου, η παράσταση αποκτά νέα αισθητική. Θεωρείς πως παρακολουθείς ένα θέατρο με εκπαιδευτικό σκοπό, στολισμένο με καλλιτεχνικότητα στην απόδοση και εντυπωσιακό σε συναισθήματα.
Λίνα Ρόκα
Πέμπτη βράδυ στην Αθήνα και με το κλιματιστικό να καίει, αποφασίζω να δω μια ταινία. Ανοίγω, λοιπόν, το Netflix και ψάχνοντας για αρκετή ώρα, καταλήγω πως θέλω μια ταινία που θα με κάνει να περάσω ευχάριστα την ώρα μου. A Family Affair, λοιπόν, ή αλλιώς, μια από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες του Netflix, στην οποία συναντάμε τη Nicole Kidman, τον Zac Efron και τη Joey King.
Στη ταινία παρακολουθούμε τη Zara, μια νέα κοπέλα που εργάζεται ως βοηθός ενός διάσημου ηθοποιού(ρόλος που υποδύεται ο Zac Efron), ο οποίος συνάπτει σχέση με τη μητέρα της. Η ζωή της κοπέλας αναστατώνεται, ενώ κωμικά δρώμενα και αναπάντεχα σκηνικά, δεν σταματάνε να εμπλουτίζουν διαρκώς την ιστορία. Μια ταινία με χιούμορ, που μπορεί σε ορισμένα σημεία να θεωρείται κλισέ, όμως ήταν ακριβώς αυτό που είχα ανάγκη, για ένα κάπως ανάλαφρο βράδυ. Η ταινία δεν έχει ιδιαίτερες ανατροπές, όμως η υποκριτική ικανότητα της Kidman και ο τρόπος με τον οποίο ο Efron ερμηνεύει τον πλούσιο και ταλαντούχο ηθοποιό, σίγουρα με κέρδισαν. Μια τυπική ρομαντική κομεντί, που αν και καθόλου δεν διαφέρει από άλλες παρόμοιες ταινίες του Χόλυγουντ, καταφέρνει να εστιάζει στους χαρακτήρες, δίνοντας μια κατανοητή προσέγγιση στον λόγο που η πρωταγωνίστρια έχει την ανάγκη για ένα ερωτικό ενδιαφέρον, ή στο γεγονός πως ο πατέρας της Zara (Joey King)-αν και δεν ζει πια-, αντίθετα με άλλες, παρόμοιες ταινίες- διαφαίνεται ένας άνθρωπος που δεν ήταν αλάνθαστος: έκανε σφάλματα, χωρίς αυτό να συνεπάγεται πως η οικογένειά του, δεν τον αγαπούσε.
Μια ταινία που συστήνω ανεπιφύλακτα, αν θέλετε να δείτε κάτι χαλαρό, χωρίς ιδιαίτερο καλλιτεχνικό αποτύπωμα, με ροή που κυλάει φυσικά και χωρίς πολλή σκέψη. Βέβαια, το How to lose a guy in 10 days, παραμένει το νούμερο ένα στη λίστα μου και θα είναι πάντα και αναμφίβολα, από τις πρώτες μου προτιμήσεις στις καλύτερες κωμικές, ρομαντικές ταινίες, όλων των εποχών.
Μαρία Βέλμαχου
Άλλη μια όμορφη εβδομάδα στο δικό μας “Truman Show” ή αλλιώς ελληνική πραγματικότητα (και επικαιρότητα). Μετά την νέα λατρεία που έγινε συνήθεια, το Staycation, και την καλοπροαίρετη «συμβουλή» του εκλεγμένου δημοτικού συμβούλου της Σαντορίνης , Πάνου Καβαλάρη, προς τους ντόπιους κατοίκους «..να ελαττώνουμε τις μετακινήσεις μας!!!» αφού καταφθάνουν 17.000 τουρίστες και φυσικά πρέπει να έχουν τον χώρο τους οι άνθρωποι, ήρθε η υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου να μας αποτελειώσει – εννοώ να δώσει άλλη μια λύση. Η Σοφία Βούλτεψη σε δήλωσή της στο κανάλι του Open μας έδωσε λύση στο πρόβλημα του υπέρ τουρισμού αλλά και των στατιστικών που λένε πως 1 στους 3 Έλληνες δεν μπορούν να πάνε διακοπές λόγω των εξωφρενικών τιμών στα νησιά – και όχι μόνο. Σύμφωνα λοιπόν με εκείνη, το χωριό είναι η λύση. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά «οι πολίτες μπορούν να πάνε στα χωριό και στην ενδοχώρα και όχι στα νησιά που είναι ακριβά» – και όχι δεν κάνω πλάκα, έκανε αυτή την δήλωση με απόλυτη σοβαρότητα, ασχέτως αν η κοινή λογική λείπει. Γιατί τι ποιο φυσιολογικό άλλωστε από το να προσαρμόζουμε εμείς ως κάτοικοι αυτής της χώρας την ζωή μας και τις επιλογές μας σύμφωνα με ένα μοντέλο καθημερινότητας και διακοπών, που θέλει έναν εργαζόμενο πολίτη να μην μπορεί να ζήσει ουσιαστικά σε αυτή την χώρα. Είναι ξεκάθαρα λες και ζούμε σε simulation, δηλαδή αναρωτιέσαι με τι θα αποφασίσουν να μας σοκάρουν αύριο. Σε μία χώρα λοιπόν που σύμφωνα με έρευνες ο μέσος εργαζόμενος δουλεύει (πάρα) πολύ περισσότερο από την υπόλοιπη Ευρώπη, η ποιότητα ζωής κάθε μέρα χειροτερεύει, η δικαιοσύνη δεν κάνει την δουλειά της και εξωπραγματικά νομοσχέδια εμφανίζονται ανησυχητικά συχνά στην Βουλή (και περνάνε κιόλας), «τα μπάνια του λαού» δεν είναι και απαραίτητα. Μάλιστα, στην ίδια εκπομπή μας ενημέρωσε πως ίσως πρέπει να λέμε και ευχαριστώ γιατί , όπως είπε, σε πρόσφατο ταξίδι της στο Βερολίνο έδωσε για ένα σνίτσελ 32€ – και αν δεν το καταλάβατε αυτό ήταν ένα επιχείρημα για να μας πείσει πως στην Ελλάδα τα πράγματα είναι καλά, υπάρχουν και χειρότερα (ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω). Είναι πιο σημαντικό να έρθει ο τουρίστας – που δεν θα ξανά έρθει με τέτοιες τιμές, γιατί δεν είναι και χαζοί οι άνθρωποι – και να αφήσει τα χρήματα του στα νησιά παρά να έχει την δυνατότητα ένας Έλληνας να πάει 3 μέρες διακοπές χωρίς να δώσει τουλάχιστον 2.000 ευρώ. Στο χωριό μας λοιπόν για φέτος , και στην ενδοχώρα, γιατί όπως είπε και η κυρία Βούλτεψη «οι άνθρωποι βρίσκουν διεξόδους» – γιατί άμα δεν θέλεις διεξόδους από την ίδια σου την χώρα, τι θέλεις…
Μαρία Βαλτζάκη
