Status Update: Καλλιόπη Χάσκα, ηθοποιός

Δε θυμάμαι κάποια στιγμή να κάνω συνειδητή επιλογή να την ακολουθήσω σαν καριέρα. Δεν υπήρξε μια στιγμή μεταβατική. Ήταν η φυσική συνέχεια της ζωής που έκανα από παιδί, της καθημερινότητας μου, των ενδιαφερόντων μου.

Τα βιβλία που κυκλοφορούσαν στο σπίτι, τα έργα τέχνης, η μουσική, οι παραστάσεις οι ταινίες που βλέπαμε και οι συζητήσεις που ακολουθούσαν έπλασαν τη δημιουργικότητα και τη διανοητική μου περιέργεια.

στο πλαίσιο της αγάπης μου προς στη λογοτεχνία. Τώρα, η αγάπη μου για τη λογοτεχνία ικανοποιείται πλήρως μέσα από τη δουλειά μου.

Δεν έχουμε περάσει πολύ καλά. Το πηγαίνουμε από κρίση σε κρίση. Νιώθω ότι είμαστε η γενιά του anxiety. Ένα συνεχόμενο άγχος για το μέλλον. Κάπως, όμως, καταφέραμε και το συνδυάσαμε με την ενσυναίσθηση. Υπάρχει πολύ άγχος για το μέλλον, αλλά κι ένα σοβαρό ενδιαφέρον για αλλαγή που συνδυάζεται με δράση.

Μόνη μου έψαξα το Πανεπιστήμιο Βerklee στη Βοστώνη, ετοιμάστηκα για τις ακροάσεις και κίνησα όλη τη διαδικασία. Όταν αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο έψαξα ποιο είναι το καλύτερο μέρος που θα μπορούσα να το κάνω. Κάπως έτσι, λειτουργεί πάντα το μυαλό μου. Μετά από αυτό, δεν υπήρξαν βήματα πίσω. Τα χρόνια στην Αμερική ήταν πολύ δύσκολα, ψυχολογικά και οικονομικά, αλλά δεν τα μετανιώνω ποτέ. Τα ερεθίσματα που έλαβα και τα standards που έμαθα να θέτω στον εαυτό μου με έπλασαν καθοριστικά.

Οι σπουδές μου σίγουρα έθεσαν γερά θεμέλια. Αλλά τη μεγαλύτερη σιγουριά τη νιώθω μέσα από τη σκληρή δουλειά και τη σοβαρότητα προσέγγισης της δουλειάς αυτής.

Γενικά, ψάχνω τους καλούς ρόλους και τους καλούς συνεργάτες. Όπου είναι αυτά, εγώ πηγαίνω. Οπότε θα πήγαινα εκεί για μια δουλειά που θα με ενδιέφερε πολύ, αλλά όχι για να ζήσω μόνιμα. Μετά από χρόνια μακριά από την Ελλάδα, έχω εκτιμήσει διαφορετικά τη ζωή εδώ και ταυτόχρονα είμαι και πολύ ευγνώμων για όλες τις υπέροχες ευκαιρίες που μου έχουν έρθει μετά την επιστροφή μου.

Είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτά που μου έχει φέρει η δουλειά μου. Από εκεί και πέρα, αφήνω τη δουλειά μου να μιλάει. Δε χρειάζεται να αποδείξω τίποτα για τις ικανότητές μου.

Σπουδαίο έργο, σπουδαία λόγια, σπουδαίος ρόλος. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο για την πρώτη μου δουλειά στο θέατρο.

Η παράστασή μας έχει υπέρτιτλους, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι το κοινό δεν τους χρειάζεται. Πιστεύω ότι όλοι μπορούν να παρακολουθήσουν. Στην Τουρκία – με το δεύτερο μισό της παράστασης να είναι κυρίως στα Ελληνικά – μας έλεγαν ότι είναι το αγαπημένο τους και χωρίς να παρακολουθούν υπέρτιτλους.

Δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν εξάλλου, η πρώτη μου πρεμιέρα στο θέατρο. Όλες οι παραστάσεις ήταν sold out με θεατές που κάθονταν ακόμα και στα σκαλοπάτια. Φυσικά, για μένα το πιο σοκαριστικό ήταν οι άνθρωποι που μου έλεγαν ότι έκλαψαν με σκηνές που διαδραματίζονταν στα ελληνικά, τα οποία δεν καταλαβαίνουν.

Επίσης, δεν σκέφτομαι την παράσταση μας ως συμφιλιωτική χειρονομία γιατί δεν σκέφτομαι ότι οι Έλληνες και οι Τούρκοι έχουμε κάτι να χωρίσουμε.

Προχωράμε μπροστά. Τα προβλήματα τριγύρω μας είναι τόσο μεγαλύτερα από εμάς και μπορούμε να τα αφήσουμε να μας καταπιούν. Για μένα η καλύτερη απάντηση, η δυνατότερη μορφή αντίστασης, είναι η δημιουργία.

Τη δική μου ανάγνωση του για το ποιος είναι αυτός ο ρόλος. Αισθάνομαι αρκετά άβολα να μιλάω για τον εαυτό μου. Αλλά λατρεύω να μιλάω για τη δουλειά μου. Κι έτσι, ο καλύτερος τρόπος για να με καταλάβει κανείς είναι να με δει μέσα στη δουλειά μου.