Με τον “Θάνατο του Εμποράκου” να συνεχίζει την επιτυχημένη του πορεία στο Θέατρο Ζίνα, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή “Πάμε Δανάη” για μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
“Είμαι τρισευτυχισμένος. Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα, το οποίο κερδίσαμε. Ήταν μια στροφή και έπρεπε να γίνει” ανέφερε ο ηθοποιός για την παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστεί, τον “Θάνατο ενός Εμποράκου”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη στο Θέατρο Ζίνα. “Δεν φοβήθηκα, απλά περίμενα την καταλληλη στιγμή, γιατί θέλει μεγάλη προεργασία για να πάρεις τη μεγάλη απόφαση, το δράμα δεν είναι εύκολο. Θέλει πειθαρχία, μελέτη, συγκέντρωση, θέλει έναν συνδυασμό δυνάμεων που καμιά φορά νομίζεις ότι δεν έχεις, αλλά μαθαίνοντας μέσα στα χρόνια έφτασα στο συμπέρασμα ότι ναι μπορώ να αντιμετωπίσω αυτόν τον ρόλο”.
“Όταν πρωτοξεκίνησα τις πρόβες μου φαινόταν λίγο παράξενο, γιατί έχω συνηθίσει να ανεβαίνω στη σκηνή και να γελούν μαζί μου να ευχαριστούνται, τώρα συγκινούνται και ευχαριστιούνται” είπε για την απόφασή του να δοκιμαστεί στο δράμα. “Νιώθω ασφάλεια με αυτό που έχουμε δημιουργήσει. Πάντα αντιμετωπίζω την παράσταση, ώστε να μπορέσω να πλησιάσω όσο καλύτερα μπορώ τον Γουίλι Λόμαν. Αυτό το ερείπιο της ζωής έπρεπε να μπει μέσα μου και από εκεί που διασκέδαζα τον κόσμο, έπρεπε να γίνω κι εγώ ένα ερείπιο της ζωής και να βγάλω προς τα έξω εναν χαρακτήρα που αν δεν τον δοκίμαζα, δεν θα γοητευόμουν από αυτό”.
Όσο για το επαγγέλμα του ηθοποιού, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης ανέφερε: “Στη δουλειά μας πειραματίζεσαι κάθε δευτερόλεπτο. Είναι τόσο ανασφαλές αυτό το επαγγελμα, καταρχάς βιοποριστικά και παράλληλα γιατί πειραματίζεσαι με την ίδια σου την ψυχή. Ό,τι αποσκευές έχεις τις τοποθετέις στο καινούριο παιδί που πρόκειται να κάνεις. Δεν γίνεται λοιπόν να μπεις με έπαρση. Πρέπει να μπεις πολύ σεμνά, να μηδενίσεις το κοντέρ, να ξεκινήσεις από την αρχή, σαν να είσαι μαθητής δραματικής σχολής, για να βουτήξεις στα βαθιά” είπε.
“Κάθε μέρα που βγάινω στο θέατρο είναι σαν να παίζω την τελευταία παράσταση της ζωής μου. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να δώσω το 80% από αυτά που έχω σκεφτεί. Αν θεωρήσω ότι το χω, θα με φάνε οι σκόροι. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κρατούν μια επανάσταση μέσα μας, γιατί μας βοηθά να εξελιχθούμε. Αν χάσουμε αυτά τα στοιχεία οι άνθρωποι βαλτώνουμε” ανέφερε και τόνισε ότι “στο επάγγελμα αυτό υπάρχει άνοδος και κάθοδος. Δεν μπορείς να είσαι στην πρώτη γραμμή συνέχεια και με ευχαριστεί αυτό, γιατί πρέπει να φεύγουμε να έρθουν οι καινούριοι”.
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης είχε αναφερθεί σε αυτή του την ανάγκη να “μηδενίζει” και σε πρόσφατη συνέντευξή του στη Στέλλα Χαραμή και το Monopoli.gr. “Αυτός ο ρόλος [στον Θάνατο του Εμποράκου] μου υπενθυμίζει τι σημαίνει να είσαι τίποτα – αν και είναι κάτι που ήξερα από πριν. Πολύ συχνά, τα βράδια, λέω στον εαυτό μου πως είμαι ένα τίποτα ώστε να μηδενίζω και, την επόμενη μέρα, να ξεκινώ από την αρχή. Είναι μια κατάκτηση για τον άνθρωπο να πει στον εαυτό του «είμαι ένα τίποτα». Εξάλλου, όταν γεννήθηκα με ήξερε κανείς εκτός από τους γονείς μου; Όχι. Άρα όταν φύγω γιατί θα πρέπει να με θυμούνται;” είχε πει.
