Αν η εισαγωγική σκηνή των «Πανθέων» έμπαινε αυτόνομη σαν κουίζ τύπου «βρείτε από ποια σειρά προέρχεται», οι πιθανότητες να σκεφτούμε τους «Πανθέους» θα ήταν ελάχιστες!
Στη σκηνή, μια γυναίκα του 1890, που μόλις έχει δει τον άντρα της να την απατά, τρέχει με ξέπλεκα μαλλιά και λευκό φόρεμα -σαν φάντασμα- μέσα στο σκοτεινό δάσος, ενώ γύρω της λυσσομανούν οι κεραυνοί (κι ενώ ο άντρας της που είχε τρέξει πίσω της στα δύο μέτρα, έχει -περιέργως- εξαφανιστεί).
Η λευκοντυμένη πέφτει κάτω κι αρχίζει να τον καταριέται, ουρλιάζοντας προς τον ουρανό στο φως των αστραπών. Στο Γραμματικό του 1889 ήμασταν ή στο Σάλεμς Λοτ του Στίβεν Κινγκ;
Αν κάτι ξένισε στην πρεμιέρα των «Πανθέων» ήταν αυτή η μικρή εμμονή στο μεταφυσικό, που κυριάρχησε στην εισαγωγική σκηνή, αλλά και σε όλες τις σκηνές του -υπέροχου- Γιώργου Κωνσταντίνου -ο οποίος μιλούσε σε ένα φάντασμα και σε άλλα πνεύματα κι αναφερόταν διαρκώς στην Κόλαση.
Από εκεί και πέρα, η πρεμιέρα πέτυχε τον στόχο της, δημιουργώντας όλες τις προϋποθέσεις, που κάνουν τον τηλεθεατή να θέλει να δει κι άλλα επεισόδια της σειράς.
Διαβάστε περισσότερα στο Reader
