Copycat Killer: Είναι αυτό το πιο ανατρεπτικό αστυνομικό θρίλερ του Netflix;

Βαρεθήκατε κι εσείς να ψάχνετε με τις ώρες στα προτεινόμενα του Netflix; Η απότομη αλλαγή του καιρού, σας άνοιξε την όρεξη για ένα ανατριχιαστικό αστυνομικό θρίλερ; Σε μια από αυτές τις πολύωρες εξερευνήσεις βρέθηκα κι εγώ, μέχρι που μία σειρά μού τράβηξε την προσοχή. Το ταϊβανέζικο Copycat Killer, το οποίο αποτελεί διασκευή του βιβλίου “Copycat” από τον Miyuki Miyabe, είναι μια νέα και πολλά υποσχόμενη προσθήκη στη φαρέτρα της steaming πλατφόρμας.

Βρισκόμαστε στην Ταϊπέι του 1997, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με την πρώτη υπόθεση κατά συρροή δολοφόνου στην ιστορία της Ταϊβάν. Ένας δολοφόνος, ο αυτοαποκαλούμενος Noh (στα κινέζικα σημαίνει ταλέντο), απαγάγει νεαρές κοπέλες και τις σκοτώνει, αφού πρώτα τις  υποβάλλει σε αδιανόητα και άρρωστα βασανιστήρια.  Ο Noh, παράλληλα, τρομοκρατεί το κοινό, εισβάλλοντας στις συχνότητες των τηλεοράσεων της πόλης, φορώντας μαύρο κουστούμι και μια πορσελάνινη μάσκα. Ο Guo Hsiao-chi, ο κεντρικός εισαγγελέας και πρωταγωνιστής της σειράς, έχοντας κι αυτός το δικό του σκοτεινό παρελθόν, αφοσιώνεται στην υπόθεση και αναπτύσσει την προσωπική του βεντέτα με τον δολοφόνο. Η σειρά εξελίσσεται σε ένα διεστραμμένο ανθρωποκυνηγητό γεμάτο αναπάντεχες απώλειες, ανατροπές και άρρωστα παιχνίδια.

Θυμίζει λίγο Mindhunter, φανερά επηρεασμένο από το Seven -την αυθεντία στο συγκεκριμένο είδος- όμως κινείται σε πιο mainstream πλαίσια. Τι εννοώ mainstream; Το γνωστό: Ένας δολοφόνος που επιλέγει νεαρές γυναίκες για τα θύματα του, τις οποίες υποβάλλει σε ειδεχθή βασανιστήρια, και στο τέλος τις σκοτώνει με ακόμα πιο αποκρουστικούς τρόπους, προκαλώντας και περιγελώντας, στο αποκορύφωμα, τις οικογένειές τους. Γυναίκες, φυσικά, για να αποδείξει την δύναμη που μπορεί να ασκήσει στο “αδύναμο” φύλο. Λίγο προβλέψιμο.

Αν εξαιρέσουμε αυτή την λεπτομέρεια, πρόκειται για ένα καλοκουρδισμένο, εγκληματικό δράμα, το οποίο δεν αποτυγχάνει να σε κάνει να αναρωτιέσαι μέχρι τελευταία στιγμή ποιος είναι ο δολοφόνος. Τα πρώτα επεισόδια προμηνύουν μια σειρά με συνταρακτικές εξελίξεις και τέλος. Με μονάδα μέτρησης το «Seven», αλλά και το δικό μας «Έτερος Εγώ» πάμε να υπολογίσουμε κατά πόσο το πέτυχε. (Ακολουθούν Spoilers).

Παρακολουθώντας το τέταρτο επεισόδιο της σειράς, διαπιστώνουμε πως η ταυτότητα του δολοφόνου αποκαλύπτεται αρκετά πρόωρα. Ανάμεικτα συναισθήματα. Oι λάτρεις, τουλάχιστον, των καλών plot twist, δεν έχουν χειρότερο από αυτό. Η αποκάλυψη του serial killer συνήθως είναι επεισοδιακή και τοποθετείται ιδανικά στα δύο τελευταία επεισόδια. Αυτή εδώ ήταν κάπως απογοητευτική. Η αποκάλυψη του προσώπου του Shen Jiawen, ο οποίος δεν μας ήταν άγνωστος, ήρθε σε ανύποπτη στιγμή. Σπάμε το κεφάλι μας, τι άλλο μπορεί να συμβεί στα υπόλοιπα έξι επεισόδια;  Το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι ότι πρόκειται για κάτι πολύ προφανές. Ο Dj του μπαρ από όπου εξαφανίζονται όλα τα θύματα, είναι ο δολοφόνος. Όχι, όμως ο μόνος. Στα ακόλουθα επεισόδια, καθώς παρακολουθούμε την υπόθεση να ξετυλίγεται, αποκαλύπτεται πως υπάρχουν αρκετοί μπλεγμένοι στην υπόθεση. Ένας όμως είναι ο εγκέφαλος. Κάποιος υπεράνω πάσης υποψίας, που εμφανίζεται πολύ συχνά στο πέρας της σειράς και ανατρέπει τα πάντα…

Για κάποιους είναι εκνευριστικό. Το καταλαβαίνουμε. Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση, η αργή και σταθερή εξέλιξη των γεγονότων, τα cliffhangers στο τέλος κάθε επεισοδίου, ανύψωσαν την αδρεναλίνη και την αγωνία μας. Αργά και ανατριχιαστικά, βλέπουμε το ένα θύμα μετά το άλλο, τον δολοφόνο να προσπαθεί να χειραγωγήσει τις οικογένειές τους, την αστυνομία, αλλά και τα μέσα. Λίγο-πολύ όλους, δηλαδή. Μετά την μεγάλη αποκάλυψη ότι πίσω από όλα κρύβεται ο Chen Heping, παρουσιαστής ειδήσεων του πιο γνωστού καναλιού της πόλης, σιγουρευτήκαμε ότι ο σκοπός του μεταξύ άλλων, είναι να έχει τους πάντες υπό τον πλήρη έλεγχό του, προβάλλοντας δημόσια το προφίλ του ήρωα. Διατηρεί έτσι την διπλή του ταυτότητα.

Η φύση των εγκλημάτων μας έκοψε την ανάσα. Η σειρά καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις ότι είσαι μέρος της, δίνοντάς σου το ρόλο του ντετέκτιβ. Ένα κομμένο χέρι μέσα σε ένα κόκκινο κουτί, παρατημένο σε ένα πάρκο, ένα ακέφαλο πτώμα σε γονατιστή στάση στην κορυφή μιας τσουλήθρας ήταν αρκετά για να μας παρασύρουν ψυχολογικά μέσα στην ιστορία (και να μας κάνουν να ορκιζόμαστε πως δεν θα ξαναβγούμε από το σπίτι μας). Τα easter eggs που αφήνει το σενάριο από ‘δω κι από ‘κει, η ιδιαίτερη προσοχή στην λεπτομέρεια, είναι μερικά από τα στοιχεία που μας κερδίζουν.

Αρχικά ένα disclaimer: δεν είναι τόσο ότι δεν μας άρεσε, είναι ότι δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την ευρύτερη πλοκή. Μας έδωσε ένα υποτυπώδες, background του εισαγγελέα. Για να είμαστε ειλικρινείς πιο πολύ μας μπέρδεψε, πάρα κάθε άλλο. Στο επεισόδιο βλέπουμε τον φόνο μιας οικογένειας, με τον μοναδικό επιζόντα, τον γιο τους, να κρίνεται ως ο κύριος ύποπτος. Ίσως, απλά η σειρά επεδίωξε να μας παρουσιάσει το ήθος του ντετέκτιβ, διαγράφοντας τις κυριότερες αξίες της επαγγελματικής του υπόστασης. Να μας δώσει μια γεύση για τον ρόλο που θα παίξει στην κύρια πλοκή. Πάντως, η σειρά θα λειτουργούσε μια χαρά και χωρίς αυτό.

Η ιστορία του Shen Jiawen, ήταν όντως πολύ δυνατή. Έχασε την αδελφή του, η μητέρα του δεν το ξεπέρασε ποτέ και αποφάσισε ότι ο ίδιος θα πάρει την θέση της, γεμίζοντάς τον με περισσότερα παιδικά τραύματα από όσα μπορούσε κανείς να διαχειριστεί. Το γεγονός, όμως, ότι η νεκρή αδελφή τον στοιχειώνει, η οποία κατά διαβολική σύμπτωση είναι ίδια η Samara από το Ring, μας δίχασε.

Διστακτικά, διστακτικά θα πω ότι περίμενα αυτό το κάτι λίγο παραπάνω. Ήταν plot twist η αποκάλυψη του πραγματικού εγκεφάλου πίσω από το άρρωστο παιχνίδι; Αναμφίβολα. Μας έπιασε η καρδούλα μας με την συνέχεια των εγκλημάτων και της υπόλοιπης πλοκής μετά την αποκάλυψη του δολοφόνου; Πολύ. Όμως, όταν ήρθε η επικείμενη ώρα, εκείνο το πολυπόθητο flashback με όλα τα γεγονότα που οδήγησαν τον δολοφόνο να πλαισιωθεί στο άτομο που βλέπουμε, απογοητεύτηκα πλήρως. Ο Chen Heping είναι απλά ψυχοπαθής. Γέννημα θρέμμα που λέμε. Υποθέτω συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.  Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε κάτι πιο περίπλοκο. Ένα ενοποιητικό στοιχείο που θα συνέδεε το παρελθόν του, με εκείνο των θυμάτων. Ένα σκοτεινό μυστικό που του άλλαξε τη ζωή, ένα απαίσιο παιδικό τραύμα, ή έστω μια έσχατη προδοσία από στενό του πρόσωπο βρε αδερφέ. Ίσως, πάλι οι προσδοκίες μου ξεπερνούν τη στρατόσφαιρα κι η φαντασία μου οργιάζει…

Ναι. Παρά τις λεπτομέρειες που δεν μου άρεσαν, δεν μπορώ να αρνηθώ, ότι συνολικά το Copycat Killer είναι από τα πιο καλοστημένα αστυνομικά θρίλερ του Netflix και σίγουρα αξίζει τον χρόνο μας. Σε φθινοπωρινή διάθεση, που έχουμε ήδη μπει, η πρώτη σειρά ταϊβανέζικης παραγωγής στην πλατφόρμα, είναι ό, τι πρέπει για ένα βροχερό απόγευμα (βράδυ για τους τολμηρούς), αγκαλιά με κουβερτούλα, ζεστή σοκολάτα και… κανένα pepper spray για παν ενδεχόμενο.