Gelsomina Dreams: Μια παράσταση – «βύθιση» στον κόσμο του Fellini

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο και πολυσχιδές θέαμα που περιλαμβάνει θέατρο, χορό, μουσική, σύγχρονο τσίρκο. Επί σκηνής αυτό που θα απολαύσουμε, θα είναι ένας φόρος τιμής στις εικόνες του Federico Fellini και θα μας ταξιδέψει στην ιταλική κουλτούρα. Για όσα θα δούμε μίλησε στο Monopoli.gr ο Πορτογάλος performer Alexandre Duarte από την «blucin Que».

Το έργο του Φελίνι χαρακτηρίζεται από την ονειρική και οραματική ατμόσφαιρα των εικόνων του. Υπάρχει κάτι παρόμοιο που επικρατεί στις δημιουργίες της «blucin Que» και της σκηνοθέτιδος Caterina Mochi Sismondi: η έρευνα που αφορά στον δυϊσμό μεταξύ πραγματικότητας/ονείρου, ο ονειρισμός και ο συνδυασμός διαφορετικών μορφών τέχνης σε ένα «σώμα». Το «Gelsomina Dreams» είναι μια «βύθιση» στον κόσμο του Fellini. Πλήρως εμπνευσμένο από τις εικόνες, τους ήχους και τις κινήσεις που συναντά κανείς στις ταινίες του και το στυλ του, φτιάχνεται εκ νέου ένα θεατρικό φάσμα που αναμιγνύει τον χορό, το τσίρκο, το θέατρο, τη μουσική και τον κινηματογράφο σε ένα μοναδικό, πρωτοποριακό θέαμα.

Η δυνατότητα μιας συνεχούς ανταλλαγής μεταξύ διαφορετικών μορφών τέχνης που εκφράζονται τελικά μέσα από μία… είναι απολύτως εμπνευσμένη και σε ανταμείβει. Όλο αυτό γίνεται μια συνεχής εμπειρία διδασκαλίας και μάθησης, όπου συλλογικά αναπτύσσουμε τις δικές μας ατομικές καλλιτεχνικές ιδιότητες.

Όντας ο ίδιος ξένος στην Ιταλία, αυτή η εμπειρία ήταν απολύτως συναρπαστική, καθώς με έβαλε πλήρως στον κόσμο ενός από τους πιο επιδραστικούς Ιταλούς σκηνοθέτες στον κόσμο, τον Federico Fellini, αλλά και στην ιταλική καλλιτεχνική πραγματικότητα, κατά συνέπεια. Νομίζω ότι η πιο αξέχαστη ανάμνηση δεν βασίζεται σε μια στιγμή, αλλά περισσότερο στη συνολική εμπειρία δημιουργίας και απόδοσης αυτών των τελευταίων δύο ετών.

Πιστεύω ότι δεν είναι τόσο πολύ το τι μπορεί να μας διδάξει, αλλά περισσότερο το τι μπορεί να μας θυμίσει. Να μας θυμίσει να ονειρευόμαστε και να μην ξεχάσουμε την παιδική μας πλευρά, εκείνη που είναι γεμάτη περιέργεια. Να μας θυμίσει ότι δεν είναι όλα όπως φαίνονται, ότι στη μέση του χάους, μπορούμε πάντα να κλείσουμε τα μάτια μας και να επιστρέψουμε στον δικό μας ιδιωτικό κόσμο, αυτόν που ο Fellini μοιράστηκε ανοιχτά μαζί μας. Να μας θυμίσει ότι είμαστε όλοι «περίεργα» πλάσματα, αλλά υπάρχει μια θέση και αποδοχή για τον καθένα μας.

Ποτέ δεν έχω βρεθεί στη Θεσσαλονίκη, αλλά είμαι απίστευτα περίεργος να δω και να νιώσω την ενέργεια του κοινού της!