Το υπέροχό μου διαζύγιο, της Τζεραλντίν Άρον στο Μικρό Άνεσις

Τι πιστεύετε ότι μπορεί να κάνει μία χαριτωμένη σαρανταπεντάρα, και συγκεκριμένα η Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ, όταν ο ‘‘αγαπημένος’’ της σύζυγος την εγκαταλείπει μετά από τριάντα πέντε χρόνια έγγαμης ζωής γεμάτης όρκους πίστης και αφοσίωσης;

1) Τρελαίνεται απ’ τη χαρά της;
2) Σκέφτεται να διεκδικήσει τον πενηνταπεντάρη σύζυγο της από την εικοσιτεσσάρων Μεξικανή ερωμένη του;
3) Αγοράζει βιτριόλι και ετοιμάζεται για επίθεση;
3) Παίρνει ό,τι χάπια βρεί μπροστά της;
4) Κοιμάται με τον πρώτο τυχόντα;
5) Πάει σε ψυχίατρο;
6) Ξυρίζει το κεφάλι της;
7) Αρχίζει τις πλαστικές;
8) Τρέχει στα sex shop;
9) Πάει ταξίδια σε εξωτικά νησιά;
10) Προσπαθεί να ξαναερωτευθεί;

Στο Μικρό Άνεσις η Φαίδρα Δρούκα, μας δίνει όλες τις απαντήσεις του κουίζ, ερμηνεύοντας την Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ στο έργο της Geraldine Aron «Το υπέροχό μου διαζύγιο».

Η Ιρλανδή συγγραφέας, με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ζωντάνια, μάς παροτρύνει να ζήσουμε μαζί με την χωρισμένη Άντζελα, όλες τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αποφάσεις, και τις καινούργιες εμπειρίες μιας γυναίκας που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ζωής της, στο αναπάντεχο διαζύγιο! Μιας γυναίκας έξυπνης μεν αλλά και παιδιάστικα αφελής -λόγω συζυγικών υποχωρήσεων- τρυφερής, δοτικής αλλά και συνάμα φοβισμένης, επίσης λόγω συζυγικών υποχωρήσεων, χαρούμενης και ταυτόχρονα θλιμμένης.

Μια από τις γυναίκες που συναντάμε κάθε μέρα. Ίσως μια γυναίκα σαν όλες εμάς.

Η Άντζελα Λίπσκυ, η ηρωίδα της Ιρλανδής συγγραφέως Geraldine Aron στο θεατρικό έργο Το Υπέροχό μου Διαζύγιο, σήμερα, τώρα, πρέπει να πάρει απόφαση και να αλλάξει δρόμο στη ζωή της. Ή για να είμαστε πιο ακριβής, πρέπει να μετακινηθεί απ’ την στασιμότητα που έχει βρεθεί εδώ και χρόνια.

Να δει ξανά γύρω της, να σκεφτεί και να βρει λάθη και παραλήψεις, να αξιολογήσει εξαρχής φίλους και συγγενείς, συνήθειες και καινούργιες γνωριμίες. Να ξαναδεί τις εικόνες αλλιώς. Aιτία; Το αιφνιδιαστικό διαζύγιο.                                                                               

Όταν, λοιπόν ο μεσόκοπος σύζυγος, και μοναδικός άντρας που γνώρισε στην ζωή της η ηρωίδα, τής αναγγέλλει περίλυπος ότι ερωτεύθηκε μια εικοσιπεντάχρονη και της ζητάει διαζύγιο, κι από δίπλα, την ίδια μέρα, η κόρη της, της ανακοινώνει ότι κι αυτή θα φύγει απ’ το σπίτι για να μείνει με τον σύντροφό της, η Άντζελα μένει μετέωρη σε ένα καινούργιο σύμπαν που δεν γνωρίζει.                                                       

Ένας άλλος κόσμος τώρα. Άγνωστος και σκοτεινός που πρέπει μόνη της να βρει που είναι το φως, κι αν δεν υπάρχει φως, να το κατασκευάσει. Δραματικές στιγμές, αστείες στιγμές, αμήχανες γρήγορες αποφάσεις που προκαλούν άλλοτε γέλιο, άλλοτε συγκίνηση, αλλά πάνω απ’ όλα, αυτό που έρχεται στη ζωή της και την τρομάζει περισσότερο, είναι η γνωριμία της με την μοναξιά. Δεν είναι η επιλεγμένη μοναχικότητα. Είναι η επιβεβλημένη μοναξιά από τρίτους. Πολλές φορές οι άνθρωποι προτιμάμε να συζούμε με ληγμένα ερωτικά αισθήματα, μόνο και μόνο για να μην μείνουμε μόνοι, μόνο και μόνο για να μην ακούμε …εκείνη την νεκρική σιγή που ακούς μέχρι και το νερό στο καλοριφέρ…        

Κάπου εδώ αρχίζει ο αγώνας της Άντζελα Λίπσκυ να ξαναβρεί τον εαυτό της. Να θυμηθεί τα πιστεύω της, τις εφηβικές της αναζητήσεις, αυτά που ήθελα κάποτε, και που, μετά από τον πολύχρονο βαρετό συζυγικό βίο, χλόμιασαν, αποδυναμωθήκαν, σχεδόν ξεχάστηκαν.

Ξαναμετράει τις ανάγκες της κι αρχίζει πάλι να ονειρεύεται,…με πήρε αγκαλιά και με ξάπλωσε κάτω. Ζέστανε τα κρύα μου χέρια πάνω στα ζεστά του μάγουλα. Με φίλησε και πετάξαμε κι οι δυο. Πρώτα πετάξαμε πάνω απ’ το Λονδίνο και μετά στρίψαμε προς τη θάλασσα. Ήταν υπέροχα. Ήμουν ελεύθερη σαν πουλί. Και ελαφριά… ελαφριά… ελαφριά…   

Για τρία χρόνια, χρόνο το χρόνο, παρακολουθούμε την Άντζελα Λίπσκυ, μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες στην αρχή, αποδοτικές όσο περνάει ο καιρός, να ξαναβρίσκει τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητά της,…όπως περπατούσα, έπεσε το μάτι μου σε ένα υπόγειο και είδα μια νεαρή οικογένεια αγκαλιά στον καναπέ να βλέπει καρτούν στην τηλεόραση. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τόσο αποκλεισμένη, τόσο έρημη που η καρδιά μου συσπάστηκε προκαλώντας μου ένα δυνατό πόνο. Και, τότε, σκέφτηκα, μα, αν είναι να περάσω έτσι την υπόλοιπη ζωή μου, αν από δω και πέρα ούτε θα αγαπάω ούτε θα με αγαπάνε, πώς θα το αντέξω; Και κείνη τη στιγμή το αποφάσισα. Θα πάλευα, δεν ξέρω πώς, να μη ξανανιώσω ποτέ αυτό τον πόνο.

Και έτσι, σιγά σιγά, αλλάζει την καθημερινότητα της, αρχίζει και βαδίζει σε δρόμους που την βοηθάνε να ξαναδεί τη ζωή με τα μάτια μιας ώριμης γυναίκας πενήντα χρονών που έχει όμως ξαναβρεί την νεανική της τόλμη και μαχητικότητα.

Κοραής Δαμάτης