Τη Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου ο αστέρας του γαλλικού κινηματογράφου, Ζαν Πόλ Μπελμοντό, άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 88 ετών, στο Παρίσι. «Ήταν πολύ κουρασμένος εδώ και κάποιο καιρό. Πέθανε ήσυχα» δήλωσε ο δικηγόρος του, Μισέλ Γκοντέστ, στο AFP, μιλώντας για τον χαμό του σπουδαίου ηθοποιού και ζεν πρεμιέ.
Μέσα σε 6 δεκαετίες καριέρας, ο Μπελμοντό είχε πάρει μέρος σε πάνω από 80 ταινίες, από τις οποίες οι πιο αριστουργηματικές ήταν τα «Με κομμένη την ανάσα» (1960), «Ο Τυχοδιώκτης του Ρίο» (1964) και «Ο Τρελός Πιερό» (1965).
Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1933 στο Νεϊγί-συρ-Σεν, βορειοδυτικά του Παρισιού. Μικρός δεν είχε φανερώσει καμία καλλιτεχνική κλίση, αντιθέτως, έδειξε από την αρχή μία αγάπη για το μποξ. Αποφάσισε έτσι να γίνει πυγμάχος, αλλά η καριέρα του θα ήταν σύντομη, καθώς όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος, τα παράτησε όταν είδε το πρόσωπο του να αλλάζει!
Τότε ήταν που στράφηκε στην υποκριτική και έγινε δεκτός στην Εθνική Σχολή Δραματικής Τέχνης του Παρισιού , αποφοιτώντας το 1956. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε το πρόσωπο του κλασικού τότε ζεν πρεμιέ (κάτι που τελικά θα τον βοηθούσε όταν έπαιζε τον «σκληρό»). Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα, στην αρχή της καριέρας του κάποιοι Γάλλοι παραγωγοί και κριτικοί να τον θεωρούν πολύ… «άσχημο» για καριέρα. Φυσικά, η ιστορία απέδειξε πόσο λάθος έκαναν.
Ο Μπελμοντό συνδέθηκε για πάντα με τον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, χάρη στο «Με κομμένη την ανάσα», καθώς αυτή ήταν η ταινία που εκτόξευσε την καριέρα του και παράλληλα σύστησε σε όλο τον κόσμο το γαλλικό «Νέο Κύμα» -αλλάζοντας για πάντα τα δεδομένα και στο Χόλιγουντ.
Ο Ζαν Πολ Μπελμόντο στο «Με κομμένη την ανάσα»
Στο «Με κομμένη την ανάσα», ο Μπελμοντό υποδυόταν τον γκάνγκστερ, ή μάλλον κάποιον που είχε δει πολλές γκανγκστερικές ταινίες, το έπαιζε σκληρός και είχε ως είδωλό του τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Όπως όμως πολύ σωστά τόνισε και ο Κουέντιν Ταραντίνο «για τα επόμενα 20 χρόνια, όποτε οι νέοι και οι φανς του κινηματογράφου έβαζαν μία αφίσα ενός αστέρα στα δωμάτια τους, αυτή η αφίσα ήταν του Ζαν Πολ Μπελμοντό. Όπως έκανε κι εκείνος στο «Με κομμένη την ανάσα» με τον Μπόγκαρτ, έτσι τον κοιτάμε και εμείς στις αφίσες, και ευχόμαστε να ήμασταν εκείνος».
Αυτή όμως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ταραντίνο θα παραδεχόταν την τεράστια επιρροή του Μπελμοντό στο έργο του. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Lumiere το 2013 είχε πει: «Ακόμα και το όνομά του, Μπελμόντο, δεν είναι το όνομα ενός αστέρα του κινηματογράφου, δεν είναι απλά το όνομα ενός άντρα. Είναι ένα ρήμα, που αντιπροσωπεύει τη ζωτικότητα, τη δύναμη της θέλησης, το χάρισμα, το απόλυτο coolness».
Μπορεί να συνδέθηκε για πάντα με το Νέο Κύμα (αν και συμμετείχε μόλις σε τρεις ταινίες του Γκοντάρ), αλλά είχε κάνει πολλές ακόμα εμβληματικές ταινίες, όπως «Οι Δυο Γυναίκες» με τη Σοφία Λόρεν, αλλά και τον «Εφημέριο» (1961) του Ζαν Πιερ Μελβίλ, με τον οποίο συνεργάστηκε ξανά στο επικό «Ο Χαφιές» (1962), που αποτελεί το «αγαπημένο σενάριο όλων των εποχών» του Ταραντίνο και τεράστια πηγή έμπνευσης για το «Reservoir Dogs».
Η επιρροή του Ζαν Πολ Μπελμοντό όμως δεν περιορίστηκε μόνο στον Ταραντίνο. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ έχει αναφέρει τον «Τυχοδιώκτη του Ρίο» ως μεγάλη πηγή έμπνευσης για τον… Ιντιάνα Τζόουνς, ενώ η περσόνα του «σκληρού» που υποδύθηκε σε πολλές από τις εμβληματικές ταινίες του, άλλαξε για πάντα τον τρόπο που το Χόλιγουντ θα έβλεπε τις γκανγκστερικές ταινίες.
