H Square Theatre Company παρουσιάζει από τις 22 Οκτωβρίου 2020 την performance “Το δικό της δωμάτιο”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά στο Θέατρο 104.
Το έργο βασίζεται στο δοκίμιο της Virginia Woolf «Α room of one’s own», αλλά και σε όλες τις γυναικείες φωνές που πάλεψαν και παλεύουν ακόμα για τα δικαιώματα τους.
Το έργο
Τέσσερις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και ιδιοσυγκρασιών μοιράζονται τους προβληματισμούς τους με αφορμή τον πάντα επίκαιρο, διάσημο, φεμινιστικό λόγο της Virginia Woolf. Μπλέκουν σε ένα άλυτο κουβάρι για τη θέση της γυναίκας από το παρελθόν μέχρι το σήμερα, προσπαθώντας να βρουν τη δική τους φωνή μέσα σε ένα πατριαρχικό κόσμο.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Πηνελόπη Μαρκοπούλου, η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, η Μαρλέν Σαϊτη και η Άντα Κουγιά . Την επιμέλεια της κίνησης και τις χορογραφίες υπογράφει η Βρισηίδα Σολωμού. Το ηχητικό περιβάλλον δημιουργεί ζωντανά στη σκηνή ο μουσικός και συνθέτης Γιώργος Κατσάνος. Το σκηνικό περιβάλλον επιμελείται η Αρετή Μουστάκα, και το σχεδιασμό των κοστουμιών η Βασιλική Σύρμα. Στο σχεδιασμό του φωτισμού ο Βαγγέλης Μούντριχας.
« Ποια είναι η δική μας φωνή; Ποιο είναι το δικό μας δωμάτιο; Ποια είναι η θέση μας στην ιστορία; Ποια είναι η δική μας ιστορία; Τί σημαίνει γυναίκα, τί σημαίνει άντρας; Γιατί δημιουργεί μια γυναίκα; Τι επίδραση έχει η φτώχεια στη λογοτεχνία των γυναικών;Τι θα συνέβαινε αν ο Σαίξπηρ είχε μια αδελφή, το ίδιο ταλαντούχα, όμορφη και έξυπνη με εκείνον, που την έλεγαν Τζούντιθ; »
Το διάσημο δοκίμιο της Virginia Woolf, που αποτελεί ορόσημο στο θέμα της γυναικείας χειραφέτησης, βασίζεται σε δύο κείμενα. Αυτά διαβάστηκαν στο Σύλλογο Τεχνών στο κολέγιο Νιούχαμ και στο Κολέγιο Γκίρτον στο Cambridge, τον Οκτώβριο του 1928, σ’ ένα εξ ολοκλήρου γυναικείο ακροατήριο. Μέσα από τη θεματική “Γυναίκες και Πεζογραφία”, η Virginia Woolf ξεδιπλώνει όλο το συλλογισμό της για τη σχέση αυτών των δύο όρων, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αν μια γυναίκα θέλει να εκφραστεί, πρέπει να έχει… “Το δικό της δωμάτιο”.
“Το δικό της δωμάτιο”
Το βιρτζινικό δωμάτιο είναι το κλειδωμένο δωμάτιο της ιστορίας· ό,τι δεν μπορεί να διαβαστεί στη βιβλιοθήκη, εξαιτίας του ότι οι γυναίκες είχαν αποκλειστεί από την ιστορία. Και σ’ αυτό ακριβώς το σκηνικό του αποκλεισμού θα έπρεπε από δω και στο εξής να δημιουργήσουν.
Η γυναίκα πρέπει να έχει ένα δωμάτιο δικό της, για να μπορέσει μέσα σε αυτό να εντοπίσει, να εφεύρει, να ανασύρει το εγώ της. Είναι ο πολιτικός και πολιτισμικός χώρος της γυναίκας (μιας και οι άντρες έχουν καταλάβει το δημόσιο χώρο), το δημόσιο και το ιδιωτικό ταυτόχρονα, αλλά και ο τρόπος να διεισδύσουν σε χώρους που θεωρούνται αποκλειστικά ανδρικοί. Κάθε γυναίκα σε όλο τον κόσμο πρέπει να έχει το δικό της χώρο και τα δικά της χρήματα για να δημιουργήσει, να ζήσει, να εκφραστεί.
