Θεατής: “Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα” στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Η φετινή πρόταση της πάντα ενδιαφέρουσας bijoux de kant αφορά στο νεότευκτο κείμενο του Άκη Δήμου «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα», που έχει ως αφετηρία τη νουβέλα του Ιωάννη Κονδυλάκη «Πρώτη Αγάπη».

Το έργο
Μια ιστορία φαινομενικά απλή, για ένα αγόρι που ανδρώνεται στα ορεινά της Κρήτης, κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα. Στον μικρόκοσμο της συντηρητικής κοινωνίας, η καρδιά του είναι φυλακισμένη σε κανόνες πλασματικής ηθικής και καρτερά να βάλει πλώρη για τη θάλασσα, την πραγματική και των επιθυμιών του. Ο έρωτάς του για μια μεγαλύτερη -κατά 15 έτη- γυναίκα βρίσκει ενάντια τη μητέρα-προστάτιδα. Ο φόβος για τη μάνα ζυγιάζεται με την αγάπη για την κοπέλα μέχρι να νικηθούν και τα δύο από μια ανώτερη δύναμη, την αρρώστια. Η ερωτική επιθυμία γίνεται πόθος σφοδρός και συνάμα πάθος απαγορευμένο. Η μητρική αγάπη μεταμορφώνεται σε παραλήρημα απειλών. Στο τέλος όμως αμφότερα θα ηττηθούν, ο θρήνος θα γίνει η μόνη συντροφιά των δυνατών μα άδοξων συναισθημάτων.

Παράσταση-Ερμηνείες
Ο Άκης Δήμου, με εμπειρία στη θεατρική γραφή αλλά και στη μεταγραφή λογοτεχνημάτων σε θεατρική διάσταση κατάφερε να αποδώσει επιτυχώς το “ποιητικό” πεζογράφημα του Κονδυλάκη με τις φροϋδικές καταβολές, να αναδείξει όλες εκείνες τις λεπτές πτυχές της «Πρώτης Αγάπης» και να τις μετασχηματίσει στη δική του σαρωτική «Καταιγίδα» με τις ψυχογραφικές καταθέσεις. Ο Γιάννης Σκουρλέτης, με μια λιτή και έμμετρη σκηνοθετική ματιά, χειρίστηκε επιδέξια καταστάσεις ακραίες, στην κόψη του ξυραφιού, συναισθήματα δυνατά, καταδικασμένα ωστόσο σχεδόν εξ αρχής, θέματα αγαπημένα της bijoux de kant.

Η ιστορία αρχίζει σαν παραμύθι. Η Τάνια Τσανακλίδου, αγνώριστη και ασυνήθιστη στα λημέρια αυτά (επιστρέφει στο Τέχνης μετά από 40 χρόνια), τραγουδά το Αρμενάκι και η ιστορία ξεκινά ανάμεσα σε ελάχιστα σκηνικά, χαρακτηριστικό της bijoux, ένα ξύλινο τραπέζι που θα εξελιχθεί η κύρια δράση και ένα μισοχαλασμένο κρεβάτι που θα φιλοξενήσει τους κάθε λογής πόθους. Η απουσία έντονης κινησιολογίας, δημιουργεί τη στατικότητα – ορόσημο της ομάδας, χωρίς όμως να κουράζει, αφήνοντας τους ρόλους να ξεδιπλωθούν λιγότερο αθόρυβα και περισσότερο εσωτερικά με καταληκτικό αποτέλεσμα να υπερκεράσουν τη συνειδητή αυτή “έλλειψη”.

O Νικόλας Αγγελής, διεκδικητής του λάφυρου “Γιώργης” πάλεψε δυνατά για τις ενδόμυχες επιθυμίες του δικού του ήρωα, δίνοντας δυνατές στιγμές σε αυτόν τον άτυπο αγώνα διεκδίκησης. Η Λένα Δροσάκη, ανάμεσα σε ξωτικό και μάγισσα, ακροβατώντας στη ζωή και στον θάνατο, επιβεβαίωσε τη σπουδαία της ερμηνευτική δεινότητα, σε έναν ρόλο -αν όχι τον καλύτερο- από τους πιο δυνατούς της καριέρας της. Η Τάνια Τσανακλίδου, απέδειξε ή μάλλον θύμισε ότι διαθέτει εκείνο το χάρισμα για να συγκινεί και να παρασύρει σε όποια σκηνή, μουσική ή θεατρική. Εκτίθεται με οικειότητα στον χώρο και τον ρόλο, προσφέροντας έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα της σκληρής μάνας που “ευνουχίζει” τον γιο.

Τέλος, ο Γιάννης Παπαδόπουλος, που ερμηνεύει τον Γιώργη, τον κύριο ήρωα της ιστορίας, μια αλαφροΐσκιωτη ψυχή που βρίσκεται από την αρχή ως το τέλος σε ταλάντευμα. Από τις πρώτες συνεργασίες του με τον Έκτορα Λυγίζο, σε δουλειές ιδιαίτερες για τον κινηματογράφο (Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού) και το θέατρο (Room Service) μπορεί κανείς να διακρίνει ένα ταλέντο ξεχωριστό με προοπτική. Στον πολυεπίπεδο χαρακτήρα του Γιώργη, με τις συνεχείς μεταπτώσεις και μεταστροφές, τον αγώνα της διεκδίκησης, τον φόβο της απώλειας, την άμυνα στα κάθε λογής εμπόδια, σε ένα κράμα συναισθημάτων και πράξεων, κερδίζει επάξια τις εντυπώσεις, δίνοντας μια υποδειγματική ερμηνεία με έμφυτη σεμνότητα.

Η κρητική λύρα και γενικότερα η μουσική επένδυση που συνοδεύει αυτή την παράσταση-μοιρολόι της αγάπης αξίζουν την ξεχωριστή αναφορά.

Το Σύνολο
Από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές της φετινής σεζόν, που στηρίζεται από εξαιρετικές ερμηνείες. Μια ιστορία για τις ποικίλες πτυχές της αγάπης, που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητη.