Είδαμε τις «Καμπάνες του Edelweiss»: Ροκιές και δράματα!

Περνώντας από τους βιασμούς των σοβιετικών στρατιωτών στις γερμανίδες, στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αμερική της έκρηξης του ροκ των 60’s και των 70’s, ο Νίκος Καρβέλας διαλέγει δύο πολύ επιβλητικές ιστορικές περιόδους, για να στήσει την ιστορία του. Η ηρωίδα του είναι μια γυναίκα παντρεμένη με έναν απάνθρωπο ναζιστή, που βιάζεται από ρώσους στρατιώτες. Μένει έγκυος κι εγκαταλείπει το μωρό της στον άντρα της, ενώ η ίδια μεταναστεύει στην Αμερική, όπου παντρεύεται έναν ιταλοαμερικανό παραγωγό. Δεν γνωρίζει όμως τον έρωτα, μέχρι που βλέπει για πρώτη φορά τον πολύ νεότερο της (θα μπορούσε να ήταν γιος της!) ναρκομανή ροκ σταρ Τζούλιαν, τον οποίο προμοτάρει ο άντρας της. Όμως αυτό το πάθος, για κάποιο λόγο είναι καταραμένο κι η εξέλιξη της όπερας είναι τραγική.

Το λιμπρέτο του Νίκου Καρβέλα χαρακτηρίζεται από ακραίες καταστάσεις και την γεμάτη ένταση και μπλεγμένη υπόθεση, ενώ έχει πολλά ετερογενή στοιχεία. Οι χαρακτήρες είναι ακραίοι και υπάρχουν σκηνές ιδιαίτερης αγριότητας. Κι ενώ αυτό το υπερβολικό ταιριάζει με την όπερα, το τόσο γλαφυρά βίαιο κάποιων σκηνών, όταν συνδυάζεται με το τραγουδιστικό μέρος, μου ξένιζε κάπως. Ετερογενή είναι και τα στοιχεία της μουσικής, με ποπ, ροκ και οπερατικά στοιχεία, όμως η σύνθεση είναι ομαλή και δικαιολογημένη από την ιστορία, από έναν Καρβέλα που αποδεικνύεται αρκετά ταλαντούχος και ευρηματικός. Επίσης, ίσως να βγάζει κι ένα ροκ απωθημένο του με τα πολλά και ενδιαφέροντα ροκ κομμάτια, που παίζονται επί σκηνής. Οι ενορχηστρώσεις του Αλέξη Πρίφτη είναι αξιόλογες.

Η σκηνοθεσία δημιουργεί εντυπωσιακές εικόνες, κινηματογραφικές και θεατρικές, επί σκηνής, αναδεικνύοντας το έργο. Υπήρχαν σκηνές, που μου φάνηκαν «τραβηγμένες από τα μαλλιά», αλλά μου άρεσε να τις βλέπω, για τον τρόπο που τις είχε σκηνοθετήσει ο Γιάννης Κακλέας. Επιβλητικά παιχνίδια με το φως και τη σκιά, σε ακραίες σκηνές που αναδεικνύουν το έρεβος της ανθρώπινης ψυχής, καλά συνταιριασμένες με την υπόθεση εικόνες από βίντεο στο βάθος, που αναδεικνύουν και την ψυχική κατάσταση του εκάστοτε ήρωα. Η σκηνογραφία του Μανόλη Παντελιδάκη έδεσε πολύ αποτελεσματικά με τις εικόνες του σκηνοθέτη, ενώ και τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη έδωσαν πειστικές απαντήσεις στα πολλά διαφορετικά ζητούμενα της παράστασης. Ξεχώρισαν ιδίως για το ροκ (έως και γκλαμ ροκ) χρώμα που έδωσαν στις σκηνές των συναυλιών του ροκ σταρ.

Η Άννα Βίσση παίζει μια ώριμη γυναίκα. Στις πρώτες σκηνές, όπου είναι νεαρή ακόμα, εμφανίζεται μία άλλη κοπέλα στη θέση της κι αυτή κάνει απλώς αφήγηση. Όπως ήταν αναμενόμενο, στα φωνητικά κομμάτια είναι καλύτερη από ό,τι στα ελάχιστα κομμάτια πρόζας ή απαγγελίας που έχει. Και η τραγουδιστική της ερμηνεία είναι καλή και έχει και μια θεατρικότητα που δένει με την παράσταση. Αξιόλογος στην ερμηνεία τους ήταν ο Θανάσης Αλευράς, ο Ιταλοαμερικανός σύζυγος της πρωταγωνίστριας, που εκτός από εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός, δείχνει ότι έχει κι αξιόλογη φωνή. Η Τάνια Τρύπη, έμπειρη στα μιούζικαλ και με πολύ αξιόλογη φωνή, ξεχωρίζει. Επιβλητικός είναι ο βαρύτονος Nικόλαος Καραγκιαούρης, ως ο φιλοχρήματος διευθυντής δισκογραφικής με το μεγάλο πούρο, στην πιο καλογραμμένη, νομίζω, σκηνή του έργου, όπου σατιρίζεται ο χώρος της μουσικής βιομηχανίας και κυριαρχεί το πνεύμα της κωμικής οπερέτας. Πάντως, η αποκάλυψη ήταν ο Αιμιλιανός Σταματάκης, ο οποίος πρόσφατα αποφοίτησε από το Ωδείο Αθηνών και επιλέχθηκε με οντισιόν. Ως Τζούλιαν ήταν ένας υποδειγματικός και τραγικός συνάμα ροκ σταρ. Εκτός από τις μεγάλες φωνητικές δυνατότητες, έχει και ροκ μέταλλο και πολύ δυναμισμό στην κίνηση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Η νέα συνεργασία του τρίδυμου Καρβέλα, Βίσση, Κακλέα έδωσε μια θεαματική παράσταση με αρκετές ωραίες φωνές και κινηματογραφικές εικόνες. Και μια αποκάλυψη: τον νεαρό Αιμιλιανό Σταματάκη.