Στο «Μαύρο νερό» ένας Πατέρας με τον ανάπηρο γιο του, τον Χριστόφορο ή Φόρη όπως τον φωνάζει, το μόνο φως της ζωής του σ’ έναν τόπο που τους διώχνει –όπου το νερό δεν είναι καθαρό και οι άνθρωποι αρρωσταίνουν– και, ταυτόχρονα, τους εμπεριέχει. Γιατί αυτοί οι δυο είναι ο τόπος και ο χρόνος της ιστορίας που διαβάζουμε· αυτοί οι δυο, η αγάπη που τους δένει, οι λέξεις που τους ορίζουν, οι άγιοι, τα ξωκκλήσια, η κυκλικότητα των εορτών, τα όνειρα και οι επιθυμίες τους.

Και είναι τόσο λιτός ο καμβάς του Μακρόπουλου και τόσο μεγάλη η δύναμη της ιστορίας του, που είτε, –όπως επεσήμανε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης–, ξεκινάνε πατέρας και γιος στην ονομαστική του εορτή με τα πόδια από το σπίτι τους για να εορτάσουν τη μνήμη του αγίου Χριστόφορου στο ξωκκλήσι του στο Δολό (Πωγώνι), όπου ο άγιος μεσολαβεί για την αποκατάστασης της αδικίας, είτε απλώς διασχίζουνε την έρημη γη για να φθάσουν στο δωμάτιο των Επιθυμιών (Σολάρις), είναι ανοιχτή σε κάθε ερμηνεία.

Σελίδες 80