Μάθε με να φεύγω: Η παράσταση των bijoux de kant επιστρέφει στο hood art space

Μετά την εξαιρετικά θερμή υποδοχή κοινού και κριτικών τον Μάιο του 2024, η bijoux de kant και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης παρουσιάζουν στο hood art space, για ένα νέο κύκλο παραστάσεων, από τις 31 Οκτωβρίου, το έργο του Άκη Δήμου «Μάθε με να φεύγω».

Η Αγνή, ιδιοκτήτρια ενός παλιού ξενοδοχείου χτισμένου κοντά στα ερείπια ενός αρχαίου παλατιού. Ο αδερφός της Ίων, συγκάτοικος, σύμμαχος και αντίπαλός της. Ένας μυστηριώδης ανώνυμος Άντρας, που επιστρέφει χρόνια μετά από μια θυελλώδη ερωτική νύχτα που πέρασε εκεί. Ένα παραλίγο ειδύλλιο, ένας ανεξιχνίαστος φόνος κι ένας βίαιος, εντελώς παράλογος χωρισμός. Ένα ιδιότυπο διακειμενικό παιχνίδι με την επιστροφή του ομηρικού Οδυσσέα στην Πηνελόπη του.

Σουρεαλιστικοί απόηχοι και πεζότατα ρεαλιστικά στοιχεία, αγοραίοι διάλογοι και λυρικές υποτροπές, παράφορα βλέμματα και τυφλά χάδια. Βροχή, αλυχτίσματα αδέσποτων σκυλιών, πυροβολισμοί, το τραγούδι «Έλα γι’ απόψε» του Χρήστου Χαιρόπουλου, μια βιτρίνα με ενθύμια λησμονημένων ερωτικών συνευρέσεων, μια στοίβα παλιές ηχογραφήσεις της Όπερας, η ανάμνηση της Έντας Γκάμπλερ, ένα ράφι φθαρμένοι ταξιδιωτικοί οδηγοί…

Το πρωτότυπο και ανέκδοτο έργο του Άκη Δήμου «Μάθε να φεύγω» είναι ένα ακατάτακτο έργο που άλλοτε φλερτάρει με το, ξεχασμένο σήμερα, είδος του μπουλβάρ, άλλοτε με το ψυχολογικό θέατρο δωματίου, άλλοτε με τις ιστορίες μυστηρίου κι άλλοτε με τα παλιά, αισθηματικά ρομάντσα των περιπτέρων. Και που ενώ ονειρεύεται πως είναι δράμα, κρατάει σφιχτά το χέρι της κωμωδίας.

«Οι ήρωες του έργου είναι χειμαρρώδεις, ορμητικοί και συνάμα τρυφεροί, με μια γυμνή ποιητικότητα που τους κάνει απολύτως δραστικούς. Φέρνουν στη σκηνή την αλήθεια της εποχής τους. Ζούνε τη ζωή χωρίς να την περιγράφουν, την υμνούν χωρίς να την καθαγιάζουν και την κρίνουν χωρίς να την κατακρίνουν. Το «Μάθε με να φεύγω» είναι ένα τραγούδι για τους έρωτες που χάθηκαν και τους έρωτες που έρχονται, για τα όνειρα που έσβησαν και γι’ αυτά που γεννιούνται. Για τις ήττες και τις νίκες μας μέσα στον χρόνο.

Μία Οδύσσεια με προορισμό μία αυταπάτη».
Γιάννης Σκουρλέτης