Μια πικρή κωμωδία, ένα ανελέητα σαρκαστικό δράμα, ένα έργο αντιθέσεων είναι «Ο Ελέφας» του Κώστα Μποσταντζόγλου. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, μετά το Δημοτικό θέατρο Πειραιά, συνεχίζεται στο Σύγχρονο Θέατρο , από τις 2 Φεβρουαρίου 2024.
«Ο Ελέφας»: Λίγα λόγια για το έργο
«Ένας ελέφαντας δεν ξεχνά ποτέ και εκδικείται πάντα για το κακό που του ‘κανες».
Στο έργο του Κώστα Μποσταντζόγλου βλέπουμε ήρωες αστοιχείωτους αλλά κομπορρήμονες, ανήθικους αλλά ηθικολόγους, βίαιους αλλά και ευαίσθητους. Όλοι θλιβερές φιγούρες που αποτυπώνουν μια, όχι και τόσο μακρινή, ελληνική πραγματικότητα. Η κακοποίηση του άλλου έχει γίνει συνήθεια μέσα στην καθημερινότητάς τους αλλά και τρόπος επιβίωσης. Μια γυναίκα απεγνωσμένα προσπαθεί να διασωθεί ηθικά αλλά μέσα από μια απονενοημένη πράξη τελικά, που κανείς δεν θα περίμενε.
Μέσα από μια λοξή ματιά το τελευταίο έργο του Μποσταντζόγλου ακτινογραφεί ένα σκοτεινό αλλά υπαρκτό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
«Ο ελέφαντας δεν ξεχνά έχει μνήμη και εκδικείται το κακό που θα του ‘κανες». Αυτή η σκέψη κινεί τη βασική ηρωίδα του Μποσταντζόγλου να αναζητήσει τη λύτρωση της. Είναι μια γυναίκα εγκλωβισμένη μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον και η εκδίκηση είναι η μόνη λύση που βρίσκει για να απαλλαγεί, για να καταφέρει να σταματήσει να βλέπει στον ύπνο της εφιάλτες, όπως λέει μας και η ίδια. Νιώθει σαν ένας ελέφαντας που έχει μνήμη και εκδικείται.
Ο συγγραφέας με σκληρό χιούμορ μας περιγράφει μια κοινωνία που διακατέχεται από αντιλήψεις ρατσιστικές. Η ημιμάθεια των ηρώων, τους οδηγεί λανθασμένα να πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα. Η ενδοοικογενειακή βία, η έλλειψη ηθικών αξιών και η απειθαρχία έναντι στους βασικούς νόμους στη λειτουργία μιας πολιτείας, αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά της καθημερινότητας τους. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν αισθητική, που χωρίς καμιά αιδώ κακοποιούν την ελληνική γλώσσα, που δεν αγαπούν το ωραίο κι αυτό δεν μπορεί να μην έχει αντίκτυπο και στην ομορφιά που έχουν μέσα στην ψυχή τους. Άνθρωποι που έχουν μάθει να κρίνουν και να κατηγορούν, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής, σε μια κοινωνία όπου η αξιοπρέπεια και ο αλληλοσεβασμός νοσούν.
Ένα ταπεινό πιάτο φακές και ένας διακοσμητικός τσιμεντένιος κύκνος αποτελούν για τον συγγραφέα, όχι τυχαία, τα σύμβολα του έργου. Όλοι μας, κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας, θεωρούμε ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν μπορεί να υπάρχουν πια στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Κι όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Είναι υπαρκτές και αβυσσαλέα ισοπεδωτικές για τις συνειδήσεις των ανθρώπων».
