Με την πένα του συγγραφέα: Άρης Αποστολάκης, “Φιλί που έμοιαζε με αντίο”

Τότε που προσπαθούσα να με βρω και νόμιζα πως αυτό θα κρατούσε για λίγο μόνο διάστημα. Πού να ήξερα τότε πως μια τέτοια μοιραία αναζήτηση θα με έκανε να συνδεθώ τόσο με τις λέξεις, σε βαθμό που το μυαλό μου να κατακλύζεται από ιδέες που ήθελε να καταγράψει, με κάθε τίμημα… ακόμη κι αν αυτό ήταν να χάσω άλλες στιγμές της ζωής. Όλα έχουν το κόστος τους και παράλληλα το κέρδος τους και δεν μετάνιωσα στιγμή που αφέθηκα να με παρασύρει η ορμή της Λογοτεχνίας. Έγινα από πολύ νέος ένας εξερευνητής ιστοριών, νοημάτων και συναισθημάτων, μέσα από τις ιστορίες που διάβαζα.

Κάποιες φορές χρειάζεσαι πολύ περισσότερο χρόνο στην αναμονή μιας απάντησης από τους εκδότες, απ’ ότι δαπάνησες συνολικά για να γράψεις την ιστορία σου. Είναι αγώνας, μια επίπονη διαδικασία, ειδικά αν βρίσκεσαι στα πρώτα σου βήματα και δεν έχεις κανέναν να σε καθοδηγήσει. Φυσικά δεν αναφέρομαι στις επιλογές αυτοέκδοσης. Εκεί όλα είναι πολύ διαφορετικά καθώς γίνεσαι ο ίδιος εκδότης του ονείρου σου.

Στο τι αγαπάω και τι με απωθεί. Ακόμη και στο ποιοι γύρω μου είναι πραγματικά δικοί μου άνθρωποι και ποιοι απλά περαστικοί… Σε οτιδήποτε δίνουμε τη ψυχή μας υπάρχει ένα αντίδωρο. Αυτούς τους πρώτους εφτά μήνες που ταξιδεύει η ιστορία μου σε χιλιάδες πλέον άλλα χέρια, νιώθω κάτι ανεξήγητο. Λαμβάνω τα μηνύματα που μου στέλνουν απευθείας αναγνώστες ή πέφτω πάνω σε σχόλια που γράφουν σε βιβλιοφιλικές ομάδες και η ύπαρξή μου γεμίζει δύναμη με όλα τα υπέροχα λόγια που γράφουν… Λέω πως, αφού έστω ένας συνδέθηκε με κάτι τόσο δικό μου, ξενύχτησε ή άφησε κάτι άλλο παραπέρα για να συνεχίσει το αναγνωστικό ταξίδι στις σελίδες του βιβλίου, κάτι καλό δημιουργήσαμε. Και σίγουρα άξιζε τον μόχθο.

Χωρίς να το επιδιώκω, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο και μοιραία μέσα στις γραμμές του συνάντησα τις δύο μάνες-ηρωίδες μου. Μπορεί να μιλάμε για μυθοπλασία, αλλά η ίδια η ζωή μας αποδεικνύει καθημερινά πως δίπλα, παραδίπλα (δυστυχώς κάποιες φορές ακόμη και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι) γράφονται τα πιο ευφάνταστα σενάρια.

Πιο πολύ για να μην προδώσω τίποτα που θα χαλάσει την μαγεία του απρόσμενου κατά την διάρκεια της ανάγνωσης. Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι από το οπισθόφυλλο: «Μια ιστορία συγκλονιστική γεννιέται στα βουνά της Ευρυτανίας, ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου, ως τα εκθαμβωτικά φώτα της Νέας Υόρκης και την Αιώνια Πόλη, ώσπου να φυλαχθεί μέσα στους θρύλους της Φολεγάνδρου. Κι αν η μυθοπλασία κάποιες φορές σας εκπλήξει, να θυμάστε πως η ίδια η ζωή ακροβατεί ανάμεσα στην ομορφιά της σκληρότητας και στη σκουριά των παραμυθιών.»

Με αγάπη, συμπόνια, πάθη, αδυναμίες, εξάρσεις, απογοητεύσεις, παρορμητισμό, ζήλια, ανιδιοτέλεια, απόγνωση, μνησικακία… Το πώς τελικά αντιδρούμε εμείς σε όσα μας συμβαίνουν και συνεπώς και οι ήρωές μου είναι κομμάτι συνειδητής ή υποσυνείδητης επιλογής. Όταν έκανα την ανάλυση του ψυχισμού τους ένιωσα πως κάποιον μου θυμίζουν. Μπορεί να τους συνάντησα σε κάποιο σταθμό της ζωής μου, να τους είχα με κάποιο τρόπο συνοδοιπόρους μου ή να τους είχα δει στο είδωλό μου στον καθρέφτη.

Μακάρι οι πράξεις μας να παίδευαν μόνο εμάς, μα ποτέ δεν συμβαίνει αυτό. Υπάρχουμε ανάμεσα σε άλλα πρόσωπα, που κοινωνούν τα συναισθήματά μας, που επηρεάζονται από λάθη μας, που συνεργούν άλλες φορές σε παραστρατήματά μας μόνο και μόνο από αγάπη. Πιστεύω πως υπάρχουν μυστικά που καλώς μένουν στο σκοτάδι κάποιες φορές.

Χρειάζονται ένα ψέμα ή μια κρυμμένη αλήθεια για να κοιμηθούν. Δε λέω σε καμία περίπτωση πως προτιμούν ή τους αξίζει η παραπλάνηση, μα θεωρώ πως οφείλουμε να ζυγίζουμε τις αλήθειες μας και ειδικά όταν ετοιμαζόμαστε να τις μοιραστούμε. Με την αποκάλυψή τους σίγουρα κάτι θα επηρεαστεί, κάτι θα αλλάξει, κάτι ενίοτε μπορεί να καλυτερέψει ή και να αφανιστεί. Δεν επέλεξα να βασίσω την ιστορία μου σε μυστικά. Ήμουν άπειρος μπροστά στις αποφάσεις των ηρώων μου και ουσιαστικά εκείνοι καθόρισαν τη μοίρα τους. Ήταν σα να μην μπορούσε να γίνει αλλιώς…

Τα μυστικά δεν είναι απλό ζήτημα, γιατί κουβαλούν παρελθόν, αλλά και μέλλον.

Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει απόλυτη επικοινωνία μεταξύ δυο ανθρώπων. Τα απόλυτα πάντα κάπως με τρόμαζαν. Ας μη γελιόμαστε, στις ανθρώπινες σχέσεις και ειδικά στην επικοινωνία θα προκύψουν παρανοήσεις, ένταση, σιωπή, κι άλλες στιγμές κατανόηση, ενδιαφέρον, απορίες. Για μένα το κλειδί βρίσκεται στις ερωτήσεις και στην εκπαίδευσή μας σε αυτές. Ερωτήσεις που οφείλουμε να κάνουμε αρχικά στον εαυτό μας και ύστερα στους γύρω μας.

Τουλάχιστον θα «τα έχουμε πει», θα τα έχουμε απεγκλωβίσει από τις γωνιές μας. Κάτι μέσα μου με οδήγησε στο να γράψω γι’ αυτό το σημαντικό στοιχείο μεταξύ των ανθρώπων ίσως γιατί μέχρι και πρόσφατα εγώ ο ίδιος δυσκολευόμουν να επικοινωνήσω αποτελεσματικά. Ίσως γιατί με θλίβουν τα ζευγάρια γύρω μου που στέκονται βουβά και άπραγα και στο τέλος αναρωτιούνται πού στράβωσε η δική τους ιστορία. Είναι κρίμα να χάνεις ανθρώπους, τους ανθρώπους σου, κάνοντας τέτοια σφάλματα. Είναι σαν να αυτοαδικούμαστε.

Είναι στιγμές ευαλωτότητας, προσωπικής οδύνης και σκοταδιών, που αν είσαι τυχερός θα βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος να σου απλώσει το χέρι. Μια τέτοια φιλία ξεκινάει ανάμεσα στις δυο πρωταγωνίστριες του μυθιστορήματος, τη Ρεγγίνα και την Άρτεμη, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο.

Δυστυχώς μπορούν και πονάνε πολύ. Γιατί η προδοσία από πρόσωπο αγαπημένο μάς συνταράσει, γιατί εκεί είναι που δώσαμε κομμάτι της ψυχής μας, του χρόνου μας, της ύπαρξής μας.

Για αυτό και δεν πιστεύω πως θα μπορούσα να γράψω κωμωδία. Νομίζω το αποτέλεσμα θα ήταν τραγελαφικό. Αλλά αφού δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα δεν μπορώ να είμαι και σίγουρος. Οπότε μόλις ξεκινήσει το επόμενο λογοτεχνικό ταξίδι κάπου εκεί θα με βρείτε, στα μονοπάτια που με εκφράζουν. Χαμένο σε σκέψεις, σκόρπια φύλλα τετραδίου, χειρόγραφες σημειώσεις. Βυθισμένο στις λιακάδες και στα σκοτάδια μου.

-ή όποιο άλλο έχουν και τους εκφράζει- θα ήταν η εξής: Μην τα παρατάς. Αν σου λένε πως δεν μπορείς, πως δεν θα τα καταφέρεις… φύγε! Τρέχα… και άσε τη μέσα σου φωνή να σε πάει εκεί που έπρεπε να είσαι πάντα.

Επίδοξοι οφείλουμε να είμαστε όλοι μας. Είτε κάτι το έχουμε προσπαθήσει, είτε το έχουμε καταφέρει μια φορά, είτε στοχεύουμε στο να το φέρουμε στη ζωή μας.