ΣΑΒΒΑΤΟ
27
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Όλα όσα μάς άρεσαν (+) Οι «Δίκαιοι» του Καμύ τώρα δικαιώνονται
©Elina Giounanli
Να μιλήσουμε για ηθική; Να μιλήσουμε για επανάσταση; Ρομαντισμό; Να μιλήσουμε για κοινωνική δικαιοσύνη και ισονομία; Να μιλήσουμε για κοινωνική ευημερία; Να μιλήσουμε για όλα αυτά τα υψηλά ιδανικά σε μια εποχή που ο καπιταλισμός δολοφονεί τις ιδέες; Η Κατερίνα Γιαννοπούλου απαντάει σε όλα, καταφατικά. Και έχει και μια πολύ καλή απάντηση. Το ανέβασμα των «Δίκαιων» του Αλμπέρ Καμύ, αυτό το αριστουργηματικό κείμενο που τοποθετείται στην προεπαναστατική Ρωσία και περιγράφει τα ηθικά διλήμματα μιας ομάδας σοσιαλεπαναστατών που οργανώνουν τη δολοφονία του Μεγάλου Δούκα Σέργιου, θείου του Τσάρου. Και που ποθούν να φτάσει η στιγμή της εκτέλεσης του, μέχρι που το σχέδιο τους σκοντάφτει στην παρουσία δύο παιδιών: Ο Δούκας επιβαίνει στην άμαξα του με τα ανίψια του… Θα θυσιαστούν κι αυτά; Η΄ θα θυσιαστεί η επαναστατική ιδέα; Βία ή αντιβία; Ο δίκαιος σκοπός αγιάζει τα μέσα; Η μήπως η βία θα είναι πάντα αθέμιτο μέσο διεκδίκησης;
Ερωτήματα που αιωρούνται ανοιχτά όσο η ανθρωπότητα ανοιγοκλείνει τα μάτια της και σίγουρα δεν έχουν βρει απαντήσεις από το 1949, οπότε και ο Καμύ γράφει αυτό το συνταρακτικό κείμενο για τη φύση του ανθρώπου. Χωρίς να αφαιρεί τίποτα από την πνοή μεγαλοσύνης του έργου, η Κατερίνα Γιαννοπούλου καταθέτει μια μοντέρνα και δονούμενη σκηνοθεσία, που φέρει τον θεατρικό ηθοποιό (εξαιρετικοί οι Γιώργος Κισσανδράκης, Γωγώ Παπαϊωάννου, Μιχάλης Πητίδης, Βασίλης Σαφός) να συναρτάται με μιαν άλλη επανάσταση: Αυτήν της κινηματογράφισης.
Επιλέγοντας αναγνωρίσιμα (αλλά και όχι) πλάνα ταινιών του Χόλυγουντ που μίλησαν για την επανάσταση μέχρι και animation εικόνες (Τομ και Τζέρι) μετατρέπει τη σκηνή Ω, του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά σε ένα μικρό κινηματογραφικό στούντιο. Πού είναι το πρωτότυπο, θα σκεφτεί κανείς, έχουμε δει άπειρες (πια) παραστάσεις live κινηματογράφισης και παράλληλης σινε-προβολής. Κι όμως, η σκηνοθέτιδα παρουσιάζει εδώ μια πρόταση υψηλής αισθητικής οπτικοποίησης, όπου η ποίηση της εικόνας συναντά το ανθρώπινο σώμα. Από τις ποιοτικότερες απόπειρες πολυμεσικού θεάτρου που έχουμε δει στην πόλη και που, αξίζει όχι μόνο να ανέβει ξανά, αλλά ν’ ανέβει και εκτός χώρας.
Στέλλα Χαραμή
©Elina Giounanli
Όταν πριν από έναν μήνα περίπου διάβασα το ρεπορτάζ της αγαπημένης συναδέλφου Στέλλας Χαραμή που αφορούσε στην παράσταση, θυμάμαι να σημειώνω στην ατζέντα μου πως αυτή είναι μια παράσταση από αυτές που δεν θέλω να χάσω. Τι είναι η “Βελανιδιά”; Με λίγα λόγια είναι ένα θεατρικό πείραμα , με το οποίο καταπιάνεται αυτή τη φορά ένας νέος σκηνοθέτης, ο Ανδρέας Ανδρέου, και που πραγματοποιεί τον χειρότερο εφιάλτη του ηθοποιού: Κάθε βράδυ ένα διαφορετικός καλεσμένος ανεβαίνει στη σκηνή χωρίς πρόβα, χωρίς να έχει διαβάσει το κείμενο και χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα τι πρόκειται να ακολουθήσει. Συναντιέται επιτόπου με τη Μαρίνα Αργυρίδου και μαζί πρωταγωνιστούν σε μια τολμηρή θεατρική πρόκληση, όπου τα όρια της πραγματικότητας συνεχώς μεταβάλλονται. Εγώ αποφάσισα να μην διαλέξω ποια μέρα θα παρακολουθήσω την παράσταση βάσει καλεσμένου, αλλά να επιλέξω να πάω τυχαία και στην ίδια άγνοια με την οποία θα αναμετρούνταν το ίδιο βράδυ ο καλεσμένος. Για καλή μου τύχη, το βράδυ της Δευτέρας θα «έπαιζε» στην παράσταση η Τάνια Τσανακλίδου, που πολύ αγαπώ και εκτιμώ και σαν άνθρωπο αλλά και σαν καλλιτέχνιδα. Η “Βελανιδιά” έχει παιχτεί σε πάνω από είκοσι χώρες από τον βραβευμένο συγγραφέα και ηθοποιό Tim Crouch και ουσιαστικά μιλά για την απώλεια και πόσο διαφορετικά μπορεί να τη διαχειριστεί ο καθένας από εμάς. Η πραγματικότητα μπλέκεται συνεχώς με την θεατρική σύμβαση, ενώ είναι έντονο και το μεταφυσικό στοιχείο. Η αναμέτρηση και συνομιλία με το κοινό είναι συνεχής και το τι θα πιστέψεις ή όχι σαν θεατής από αυτό που βλέπεις είναι κάτι μη προβλέψιμο και πιθανό να βρεθείς να αμφιταλαντεύεσαι συνεχώς – γεγονός που σου επιτρέπει να αφεθείς στη μαγεία του καλού θεάτρου. Η Τάνια Τσανακλίδου εξαιρετική παρά την…άγνοια της και μάλιστα σε στιγμές ήταν καθηλωτική με τις φυσικές αντιδράσεις της. Θα την πρότεινα σίγουρα.
Ευδοκία Βαζούκη
Λιγότερο από ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Άντι Φλέτσερ, οι Depeche Mode επέστρεψαν την περασμένη Παρασκευή με ένα ολοκαίνουριο κομμάτι, με τίτλο “Ghosts Again” – επιτέλους το πρώτο τραγούδι από τον πολυαναμενόμενο νέο δίσκο τους, που θα έχει τίτλο “Memento Mori” και θα είναι η πρώτη νέα δισκογραφική δουλειά τους εδώ και έξι χρόνια! Με το “Ghosts Again”, λοιπόν, μας έδωσαν μια πρώτη γεύση από το τι πρόκειται να ακούσουμε – και μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτό που άκουσα μου άρεσε πολύ. Με τους στίχους να περιγράφουν “χαμένα συναισθημάτα, σπασμένα νοήματα”, τον χρόνο που φεύγει και “ένα μέρος για να κρύψουμε τα δάκρυα μας”, το “Ghosts Again” μιλά για τη ζωή μετά τον θάνατο – ένα θέμα πολύ πιο συναισθηματικά φορτισμένο, ιδιαίτερα μετά την απώλεια του Φλέτσερ. Το βίντεο κλιπ, σε σκηνοθεσία του γνωστού συνεργάτη τους, Anton Corbijn, είναι εκπληκτικό και αν αυτός είναι ο ήχος και η αισθητική του υπόλοιπου δίσκου, τότε μιλάμε για την καλύτερη επιστροφή που θα μπορούσαμε να περιμένουμε.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι στην πραγματικότητα δεν είμαι μεγάλη fan του κρασιού. Πάντα προτιμούσα τις πιο γλυκές και όξυνες γεύσεις των cocktail και αν επέλεγα κάποιο κρασί θα ήταν αφρώδες ή ημίγλυκο. Αφορμή παρ’ όλα αυτά στάθηκε ένα σεμινάριο οινογνωσίας -συγκεκριμένα ο φίλος μου που το πρότεινε – για να κατανοήσω και να γνωρίσω πιο ουσιαστικά τον κόσμο του κρασιού και τελικά, να βρω ενδιαφέροντες αρκετές ποικιλίες, κυρίως λευκών κρασιών όπως θα δούμε παρακάτω.
Πρόκειται για το σεμινάριο οινογνωσίας για επαγγελματίες αλλά και οινόφιλους υπό τη διοργάνωση της εταιρίας Winest, ενός μικρού δικτύου διανομής οίνου, που δραστηριοποιείται στο χώρο του κρασιού από το 2015, με επιλεγμένους οίνους από boutique οινοποιεία των κυριότερων οινοπαραγωγικών ζωνών της Ελλάδας και το διεθνή αμπελώνα. Τα σεμινάρια απαρτίζονται από 6 αυτοτελείς ενότητες, όμως εμείς παρακολουθήσαμε αυτό σχετικά με τα κρασιά του «Νέου Κόσμου», που δεν προέρχονται δηλαδή από παραδοσιακές αμπελουργικές περιοχές της Ευρώπης και χαρακτηρίζονται από πιο γεμάτο σώμα και έντονες γεύσεις φρούτων. Με την καθοδήγηση του οινοχόου και εκπαιδευτή Φώτη Σταθόπουλου, δοκιμάσαμε φρουτώδεις, spicy ποικιλίες λευκών και ερυθρών κρασιών με γήινα, φινετσάτα αλλά και πιο ‘ζωικά’ αρώματα από τη Νέα Ζηλανδία, τη Νότια Αφρική, την Αργεντινή, την Καλιφόρνια και την Αυστραλία. To εκφραστικό Sauvignon Blanc από τη Νέα Ζηλανδία, με τα αρώματα των εσπεριδοειδών και των τροπικών φρούτων που του προσδίδουν οξύτητα και ταυτόχρονα γλυκύτητα, μπορώ να πω πως μου τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον, όπως εξίσου το χυμώδες Chenin Blanc 2020 – Kleine Zalze, το οποίο αφήνει μία ιδανική επίγευση βανίλιας στο τέλος – που όμως έμαθα προέρχεται από το βαρέλι. Για τα επόμενα σεμινάρια οινογνωσίας, τα οποία προτείνω ανεπιφύλακτα σε οινόφιλους και μη, μπορείτε να ενημερώνεστε από τη σελίδα της Winest.
Ναταλία Βουρλιωτάκη
Η παράσταση «Χιροσίμα Αγάπη μου», η οποία παρουσιάζεται ξανά, στο Θέατρο Σημείο, αποτέλεσε μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία για εμένα φέτος. Το αξεπέραστο σενάριο της Μαργκερίτ Ντυράς για την ομώνυμη εμβληματική γαλλο-ιαπωνική ταινία του Αλαίν Ρεναί «ζωντανεύει» στη σκηνή, σε σκηνοθεσία-δραματουργία Νίκου Διαμαντή. Στο έργο μια Γαλλίδα ηθοποιός, η οποία βρίσκεται στη Χιροσίμα για να γυρίσει μια ταινία για την ειρήνη, συνάπτει μια σύντομη, έντονη και «απαγορευμένη» ερωτική σχέση με έναν Ιάπωνα αρχιτέκτονα. Οι δυο τους μέσα από αυτή την αμοιβαία, ακατανίκητη έλξη προσπαθούν να ξορκίσουν τις τραυματικές μνήμες έρωτα και οδύνης του παρελθόντος, ακροβατώντας ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη, την ελπίδα και τη συντριβή, την αλήθεια και το ψέμα, κουβαλώντας στις πλάτες τους το «βάρος» της ιστορίας. Ο Νίκος Διαμαντής παίρνει στα χέρια του το αριστουργηματικό αυτό κείμενο της Ντυράς και με παρακαταθήκη την προσωπική, αιρετική κινηματογραφική φόρμα του Ρεναί δημιουργεί μια ιδιαίτερη, ατμοσφαιρική παράσταση, έντονης σωματικότητας και εκφραστικότητας, όπου ο λόγος πρωταγωνιστεί και μαζί με τη σκηνοθεσία σε παρασύρει σε ένα αισθητηριακό «ταξίδι» συναισθηματικής κάθαρσης, υφαίνοντας με δεξιότητα το παρελθόν με το παρόν, τον ατομικό πόνο με τη συλλογική αγωνία. Στα συν και οι εξαιρετικές ερμηνείες των Ιωάννας Μακρή, Λητώς Μεσσήνη, Όμηρου Πουλάκη, Βαγγέλη Ρόκκου.
Εγώ είχα την τύχη να είμαι ανάμεσα σε εκείνους τους θεατές που κάθισαν πάνω στη σκηνή, έχοντας απέναντί μου την πλατεία. Εκεί, απέναντί μου, και η υπέροχη Ιωάννα Μακρή, στον ρόλο της Μαργκερίτ Ντυράς, ως η υποκινήτρια όσων συμβαίνουν επί σκηνής, δίνοντας την αίσθηση πως αυτό που παρακολουθούμε δημιουργείται σε πραγματικό χρόνο και η ίδια σαν ένας παντοδύναμος «θεός», με δύναμη, τόλμη και σιγουριά για το όραμα της, εμφυσεί ζωή στον λόγο και τους ήρωες της. Σε πρώτο επίπεδο βίωσα επιτέλους μια παράσταση έχοντας την ίδια «θέα» με τους επί σκηνής ηθοποιούς, λύνοντας μια απορία χρόνων ως θεατής για το πως μας βλέπουν οι ίδιοι κάθε φορά που βγαίνουν να παίξουν και γινόμενη μαζί τους «αντικείμενο» του βλέμματος του υπόλοιπου κοινού. Σε δεύτερο επίπεδο, επέτρεψα στον εαυτό μου να μη βασιστεί τόσο πολύ στην όραση του αλλά να αφεθεί. Περισσότερο να ακούσει και να αισθανθεί. Να αισθανθεί τη συγκλονιστική ποιητικότητα και μουσικότητα των λέξεων της Ντυράς, τον συντετριμμένο συναισθηματικό κόσμο των ηρώων – Λητώ Μεσσήνη και Ομηρος Πουλάκης ως οι δύο εραστές- τις απελπισμένες κινήσεις των σωμάτων που φέρουν τις αόρατες «πληγές» του πόθου, του πόνου, της φρίκης και της καταστροφής, που αποζητούν να φτάσουν κάπου χωρίς να ξέρουν ακριβώς το «που», επιθυμώντας την αναγέννηση. Τη φωνή που άλλοτε βγαίνει σαν ψίθυρος και άλλοτε σαν κραυγή αγωνίας. Μια μοναδική εμπειρία που θα μου μείνει σίγουρα αξέχαστη.
Αριστούλα Ζαχαρίου
