Η είδηση του θανάτου του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη έχει βυθίσει σε πένθος όλη την Ελλάδα, αλλά και τον παγκόσμιο καλλιτεχνικό κόσμο, καθώς ο Μίκης δεν ήταν μόνο Έλληνας, ήταν Παγκόσμιος. Όλοι έσπευσαν να αποχαιρετήσουν τον σπουδαίο καλλιτέχνη και να εκφράσουν την μεγάλη τους θλίψη, για τον χαμό του.
«Ξύπνησα με τη είδηση θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη. Και δεν μπορώ κι ούτε θέλω να ελέγξω τα δάκρυα μου. Βαθιά συγκίνηση για έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες, απέραντη ευγνωμοσύνη για το κολοσσιαίο μουσικό έργο και την κοινωνική και πολιτική του επιδραστικότητα. Δεν θα υπάρξει άλλος Μίκης Θεοδωράκης. Όμως υπήρξε, και ένα κομμάτι της ελπίδας που ένιωσε αυτός ο τόπος, του ανήκει εις τους αιώνες των αιώνων», γράφει χαρακτηριστικά ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης.
Η Νατάσσα Μποφίλιου έγραψε: “Ολόκληρος λαός απλώθηκε καθώς άνοιγες τα χέρια σου σ’ όλη την οικουμένη. Και μαζί απλώθηκαν κι οι πόνοι του, οι αγώνες του, οι ήρωές του. Μαζί η ποίησή του, οι ζωγραφιές του, οι φωνές του. Η Ρωμιοσύνη σου. Μίκη, ήσουν ο πατέρας μας. Σήμερα μείναμε ορφανοί”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος δήλωσε στον ΑΝΤ1: «Ό,τι και να πω θα είναι λίγο, η προσφορά του είναι τεράστια. Ανέδειξε το ελληνικό τραγούδι παγκόσμια. Είναι μεγάλη η απώλεια του για το ελληνικό τραγούδι, ήταν μία παγκόσμια προσωπικότητα».
Ο Γιάννης Μπέζος προχώρησε σε μία δήλωση στην ΕΡΤ, με την οποία αποχαιρέτησε τον άνθρωπο που θεωρόυσε οικογένειά του, μετά από τις πολυάριθμες συνεργασίες τους.
«Μιλάμε για μια ουσιαστική απώλεια και ένα κλείσιμο μιας πολύ μεγάλης εποχής. Ήταν ο τελευταίος επιζών από μια γενιά που προσέφερε πάρα πολλά στον τόπο και δεν έχουν αποτιμηθεί ακόμα δεόντως. Δεν έχουμε καταλάβει τι ακριβώς μας προσέφεραν αυτοί οι άνθρωποι και ελπίζω κάποτε να το καταλάβουμε. Είναι πολύ μεγάλη η απώλεια του Θεοδωράκη. Νομίζουμε ότι έφυγε ένας άνθρωπος που ανακατευόταν με την πολιτική ή έκανε κάποιες συναυλίες, το έργο του το εμπεριέχουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ο Μίκης μας έφερε σε επαφή με μεγάλα κείμενα, με μεγάλες μελωδίες και μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι δημιούργησαν μια πολύ μεγάλη εποχή. Το έργο τους και οι προσωπικότητές τους. Αυτά θα μας ακολουθούν και θα πρέπει να στοιχιζόμαστε πίσω από τέτοιες προσωπικότητες και όχι πίσω από ανόητους. Να συλλυπηθούμε την οικογένεια και ας τον έχουμε και στη μνήμη και στην καρδιά μας».
Άκρως συγκινητική ήταν η ανάρτηση του Γιάννη Ζουγανέλη, που προσπάθησε με τον τρόπο του να αποχαιρετήσει τον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη.
«Μίκη μου αγάπη της ψυχής μου. Μορφή Θεϊκή ελληνική. Παρουσία της πατρίδας Σε όλο το κόσμο. Σ’ ευχαριστώ με τη καρδιά και το μυαλό μου, αλλά και με τη γνώση μου, που είσαι η καθοριστικότερη προσωπικότητα της. Υποκλίνομαι στο βαθύ έργο σου. Που έχει ρίζες στην ελληνική φιλοσοφία στο δίκαιο που έκανες ιδεολογία. Η Ελλάδα χωρίς εσένα στην καθημερινότητα θα ήταν αλλιώς. Με λιγότερη ποίηση, με διαφορετικούς ρυθμούς. Σ ευχαριστούμε»
Τον Μίκη Θεοδωράκη αποχαιρέτησε και ο Μανώλης Μητσιάς, χαρακτηρίζοντας τον «μέγιστο των Ελλήνων». «Είναι σαν να έφυγε μια κολώνα του Παρθενώνα. Ο Μίκης ήταν η καινούργια μας “Ακρόπολη”», είπε μιλώντας στον ΑΝΤ1.
«Για λίγο τώρα ΣΙΓΗ» γράφει ο Γιώργος Νταλάρας στη δική του ανάρτηση, χωρίς να χρειάζεται να προσθέσει κάτι παραπάνω.
«Ο μόνος άνθρωπος που είδα να πετάει», ήταν ο τίτλος που έβαλε ο Φοίβος Δεληβοριάς στο δικό του κείμενο για τον συνθέτη.
“Δεν θα ξεχάσω ποτέ που οι γονείς μου –ο πατέρας μου δεν αγάπησε ποτέ άλλη μουσική περισσότερο απ’ τη δική του- με πήγαν στο Ηρώδειο 14 χρονών να ακούσουμε το «Άξιον Εστί», που θα παιζόταν για πρώτη φορά εκεί. Ο Μίκης στα 60 του δεν είχε ακόμα τη χαρά να του παραχωρηθεί το Ηρώδειο. Του το αρνούνταν σθεναρά οι διάφορες εκλεγμένες καρέκλες. Μόλις ξεκίνησε η συναυλία, καταλάβαμε όλοι γιατί.
Πρώτη και τελευταία φορά τη μέρα εκείνη είδα άνθρωπο να πετάει. Δεν ήταν διεύθυνση αυτό, ήταν το πρώτο πέταγμα του ανθρώπου. Ο Μίκης μπορούσε να το κάνει. Και ήθελε να πάρει κι εμάς μαζί. Το ότι άλλες φορές το ελληνικό σώμα τον αντιμετώπιζε σα Θεό και άλλες φορές ομοθυμαδόν ήθελε να τον εξευτελίσει, δεν οφειλόταν στην όποια ανθρώπινη ανισότητά του. Αλλά στην δική μας σχέση με την πτήση.
Κάποτε –το 2005 νομίζω- πήγαμε μαζί κι ακούσαμε την πρόβα της «Πρώτης Συμφωνίας» του στο Μέγαρο. Δεν έχω δει μεγαλύτερο καλλιτεχνικό παράπονο απ’ αυτό που είχε όσο παρακολουθούσε. Θυμόταν την εποχή που –ανάμεσα σε εξορίες- είχε πρωτογράψει το έργο. Θυμόταν κάθε αρνητική κριτική, κάθε πολιτικο-καλλιτεχνική συνομωσία που του στέρησε τότε τη χαρά και τον έπαινο. «Δεν είχα ενθάρρυνση», μου έλεγε. «Διαφορετικά, θα είχα προχωρήσει αλλιώς». Σκέψου να το ακούς αυτό απ’ τον άνθρωπο που έφτασε στο απροχώρητο.
Γυρνώντας στο σπίτι του, περνώντας απ’ του Μακρυγιάννη, μου διηγήθηκε –έτσι όπως ποτέ δεν τα έγραψε- τα δικά του Δεκεμβριανά. Είχε πάλι τόση ζωντάνια και τόσο παράπονο ο λόγος του, που αισθάνθηκα σα να παίζω στο φινάλε του «Αποκάλυψη Τώρα». Σα να είμαι με τον -μεγαλύτερο από τη Ζωή- συνταγματάρχη Κουρτς και να προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω το νόημα της ανείπωτης ελευθερίας του, της βουτηγμένης στο αίμα και στην ομορφιά. Όταν το βράδυ γύρισα στο σπίτι μου, αισθανόμουν πως η όποια ελευθερία των σημερινών επιλογών μου, η Δημοκρατία στην οποία ζούσα, έγραφα και ανέπνεα, οφειλόταν στην τρελή θυσία της γενιάς του.
Πολλές φορές περνούσα κάτω απ’ το σπίτι του, απέναντι απ’ την Ακρόπολη. Δεν του χτυπούσα το κουδούνι. Μόνος στο αμάξι άκουγα τη μουσική του-σαν ένα είδος χάρτη, κάποια πρωϊνά που το ταξίδι ήταν δύσκολο. Δεν πειράζει που εμείς οι συγκαιρινοί του Έλληνες δεν μπορέσαμε να ακολουθήσουμε την «οδηγία» της Μουσικής του. Το μέρος όπου καταλήγει η πτήση μας, είναι εκεί. Χαρτογραφημένο. Μια αληθινή Νεφελοκοκκυγία του μέλλοντος. Κάποια στιγμή, από τα σωστά παιδιά -που ίσως σήμερα γεννιούνται- θα ανακαλυφθεί.”
Ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Έλενα Ακρίτα μοιράστηκαν το ίδιο αντίο στον “τεράστιο” συνθέτη, καθώς ο πρώτος αναδημοσίευσε την ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα, ένα λιτό, αλλά γεμάτο νόημα “Αντίο”.
Ο Γιάννης Κότσιρας, φανερά συγκινημένος, έγραψε: “Καλό ταξίδι φίλε, σύντροφε και δάσκαλε. Τώρα μόνο σιωπή… Η Ελλάδα πενθεί. Έφυγε ο Μίκης Θεοδωράκης” συνοδεύοντας το αντίο του με το τραγούδι Με το λύχνο του άστρου, που ερμήνευσε ο ίδιος.
