7 + 1 ερωτήσεις στον Αντρέα Μαντά που σκηνοθετεί το «Ρολόι Από Άμμο» στο Μπάγκειον

Η επιμονή του σε κάποια σταθερά κέντρα της μυθολογίας του, η οποία κατακλύζεται από καθρέφτες, λαβυρίνθους, καλειδοσκόπια, κλεψύδρες, ασυνήθιστα βιβλία, ξίφη σημαδεμένα από τη μοίρα. Ο Μπόρχες διεισδύει στο υποσυνείδητο του αναγνώστη εντελώς φυσικά, επινοώντας ή προσαρμόζοντας τεχνικές που μετουσιώνουν το ασήμαντο περιστατικό σε συλλογική μνήμη. Κι αυτό είναι πολύ γοητευτικό. 

Με τη βύθιση σε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, κινηματογραφικά και μουσικά. Η συγκεκριμένη παράσταση στηρίζεται στην ατμόσφαιρά της. Ο Μπόρχες είναι παντού.

Δεν υπάρχει υπόθεση, με την έννοια που συναντάμε σε ένα κλασικό θεατρικό κείμενο. Χρησιμοποιώντας ως μέσο αφήγησης επιλογή από τα πεζά κείμενα του Μπόρχες, επιχειρούμε μια περισσότερο ονειρική, παρά ρεαλιστική ψηλάφιση του κόσμου του, των κυρίαρχων ιδεών και των εμμονών του. Οι ήρωες είναι ο ίδιος ο συγγραφέας, σε διαφορετικές ηλικίες και φάσεις της ζωής του. Το έργο αποτελεί μια διαρκή αυτοερμηνεία, η οποία αντικατοπτρίζει συνεχώς τον «Απέναντι». Δηλαδή αυτόν που είσαι αλλά κι αυτόν που ονειρεύεσαι, αυτόν που ονειρεύεται εσένα, αυτόν που σε κοιτάει, μέσα από τον καθρέφτη. Ο «Άλλος» στον Μπόρχες είναι η αναίρεση των κατόπτρων.

Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο γι’αυτό. Είναι παράξενο. Ο Μπόρχες με κάποιον τρόπο έγινε φίλος μου, σε βαθμό άλλοτε ενοχλητικό κι άλλοτε, που ήταν και και ο κανόνας, μαγικά γοητευτικό. Εκείνο που μπορώ να ομολογήσω είναι πως σαν άνθρωπος περιπλανήθηκα, και θα συνεχίσω να περιπλανώμαι, μέσα στον Μπορχεσιανό λαβύρινθο, που η διαφορά του με τον Δαιδάλιο είναι πως μας προσφέρει άπειρες διεξόδους, χωρίς την ανάγκη του μίτου της Αριάδνης. Αλλά με τη σκέψη και το αίσθημα, με την αυτοβύθιση στο σκοτεινό και αφώτιστο. 

Ο Μπόρχες είναι από τους συγγραφείς που πιστεύουν ότι τα πάντα υπάγονται στο ίδιο πλέγμα, ότι όλοι συνδέονται με όλους και δεν μένει παρά να ανακαλύψει κανείς τους συνδετικούς ιστούς. Γι’ αυτή την ιδέα, αξίζει να δει κανείς την παράσταση.

Οι Χρήστος Καρνάκης, Φώτης Αρμένης & Αντρέας Μαντάς υποδύονται στην παράσταση τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, σε 3 διαφορετικές ηλικίες. 

Ονειρεύτηκα τον Μπόρχες.

Ένα απο τα αγαπημένα μου αποσπάσματα είναι κάτι που δεν ακούγεται στο έργο και είναι το εξής: «Συλλογίζομαι πως οι λέξεις που ουσιαστικά με εκφράζουν βρίσκονται μέσα σ’ εκείνες τις σελίδες που αγνοούν την ύπαρξή μου, όχι σ’ αυτές που έχω γράψει». Και από το κείμενο της παράστασης, είναι αυτό το σημείο: «… Ίσως τελικά να έχει πιο ενδιαφέρον να φανταζόμαστε μια αντιστροφή του Χρόνου. Μια κατάσταση στην οποία θα θυμόμαστε το μέλλον και θα αγνοούμε ή θα προαισθανόμαστε αμυδρά το παρελθόν.»

Μιας και δεν έχουμε πια το κείμενο με τις σημειώσεις από τις πρόβες, σας στέλνω μια φωτογραφία που δείχνει πως προέκυψε το κείμενο-κολάζ… Χρησιμoποιώντας την τεχνική cut-up του Burroughs.