Τι περιμένουν τέσσερις υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι για τον πολιτισμό στην Αθήνα;

Η Τέχνη δεν διστάζει να εμπλακεί με την πολιτική και ενδεχομένως κάποιες φορές αυτό μοιάζει αναπόφευκτο. Στις δημοτικές εκλογές της επόμενης Κυριακής για την ανάδειξη δημάρχου στην πόλη της Αθήνας δεκάδες καλλιτέχνες συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια των συνδυασμών περνώντας από τη σκηνή στην άλλη δημόσια σφαίρα, των κοινών.

Επιλέξαμε τέσσερις από αυτούς, έναν από κάθε πρωταγωνιστικό συνδυασμό – τον Άγγελο Παπαδημητρίου από την «Αθήνα ψηλά», τον Νίκο Τσαούση από την «Αθήνα είσαι εσύ», το Ρήγα Αξελό από την «Ανοιχτή πόλη» και τον Στάθη Δρογώση από τη «Λαϊκή συσπείρωση» – για να εκθέσουν τις προσδοκίες τους από τον επόμενο δήμαρχο Αθήνας αναφορικά με τις πολιτιστικές ενέργειες που επείγουν καθορίσουν το αστικό τοπίο. Γιατί όλοι συμφωνούν πως ο πολιτισμός είναι βασικός πυρήνας αναζωογόνησης και αναβάθμισης της.

Ο ΄Αγγελος Παπαδημητρίου είναι ηθοποιός, εικαστικός και τραγουδιστής.

Είναι τόσο όμορφη και πλούσια σε νοήματα η λέξη «προσδοκάτε» που δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί και να μην αναφωνήσει: Ανάσταση νεκρών!!! Και πράγματι εδώ που έχουνε φτάσει τα πράγματα, μάλλον μας συμφέρει να πιστέψουμε στα θαύματα, μια και η πραγματικότητα είναι αποθαρρυντική. Ακόμα και οι πιο κυνικοί δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούν ότι το έλλειμμα δεν είναι πρωτίστως οικονομικό αλλά πνευματικό και εκεί πρέπει να δοθεί ο καλός αγώνας όλων μας. Αν η αντικοινωνική συμπεριφορά δεν βρει αντίλαλο δεν πολλαπλασιάζεται, ένας Δήμαρχος εξ αποδείξεως ικανός, πολιτισμένος κι “ανθρώπινος”, μπορεί να πάρει στις πλάτες του το όραμα μιας πόλης και να το προσωποποιήσει, γιατί κακά τα ψέματα οι Έλληνες, ίσως και λόγω του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού μας, έχουμε παράδοση στην ταύτιση προσώπων κι εξουσιών.

Ακόμα και οι πιο κυνικοί αντιλαμβάνονται ότι το έλλειμμά μας δεν είναι πρωτίστως οικονομικό αλλά πνευματικό και εκεί πρέπει να δοθεί ο καλός αγώνας όλων μας.

Από εκεί, λοιπόν, περιμένω ν’ αρχίσουμε, από το “Πρόσωπο” και την ομάδα του. Όλα τα άλλα ακολουθούν και πιστεύω ότι λίγο-πολύ οι αποφάσεις θα είναι σοβαρές, μελετημένες, διαυγείς, εφαρμόσιμες, αποτελεσματικές και πάντα θα έχουν μέτρο και αποδέκτη το κοινό συμφέρον.
Κι εκεί αρχίζει η ευθύνη όλων μας ∙ να βάλουμε και εμείς ένα χεράκι… Είτε σαν πολίτες είτε ως δημοτικοί σύμβουλοι… Θα προσέξατε ότι δεν ανάφερα καθόλου συγκεκριμένες ενέργειες… Το έκανα σκόπιμα… Δεν είναι ούτε της στιγμής, ούτε των αρμοδιοτήτων μου, μη ξεχνάτε ότι δεν είμαι τίποτα άλλο από ένας υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Στην ερώτηση όμως: «Γιατί να σας ψηφίσουμε κύριε Άγγελε Παπαδημητρίου;» μπορώ να σας απαντήσω ευθαρσώς: «Για δύο λόγους. Πρώτον ψηφίστε με μόνο αν με γνωρίζετε και μ’ εμπιστεύεστε και δεύτερον γιατί με επέλεξε η ομάδα του Κώστα Μπακογιάννη».

Ο Νίκος Τσαούσης ανήκει από το 1987 στο μόνιμο καλλιτεχνικό δυναμικό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Ασχολείται με το management καλλιτεχνών και την διοργάνωση συναυλιών. Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο διεθνή φιλανθρωπικό – μουσικό θεσμό «Diplomats in Concert»

Θέλω να δω την πόλη της Αθήνας να μεταμορφώνεται σε παγκόσμιο πολιτιστικό προορισμό αξιοποιώντας την ιστορία της και την κληρονομιά της.
Θέλω να δω την πόλη της Αθήνας να αναδεικνύει τις καλλιτεχνικές της δυνάμεις, δίνοντας νέους χώρους έκφρασης για όλους τους δημιουργούς, καλλιτέχνες αξιοποιώντας ταυτόχρονα όλα τα υπέροχα εγκαταλελειμμένα κτίρια στο κέντρο της πόλης.

Θέλω να δω την πόλη της Αθήνας να αναπτύσσει τον πολιτισμό της καθημερινότητας, προσφέροντας στις ζωές μας μικρές αλλά ουσιαστικές «χαρές».

Θέλω να δω την πόλη της Αθήνας να προτείνει πρωτοπόρους θεσμούς, καλλιτεχνικές τάσεις καθώς και την σύνδεση της με διεθνή φεστιβάλ. Τα οφέλη που προκύπτουν από έναν εξωστρεφή και εμπνευσμένο πολιτισμό είναι πολλαπλά για όλους.
Θέλω να δω την πόλη της Αθήνας να περιορίζει την έκταση της σε ένα απέραντο Airbnb που κατά την γνώμη μου αποτελεί «κίνδυνο» για τον ιστό της πόλης και αλλοιώνει τον χαρακτήρα της «αθηναϊκής» γειτονιάς.
Θέλω να δω την πόλη της Αθήνας να αναπτύσσει τον πολιτισμό της καθημερινότητας, προσφέροντας στις ζωές μας μικρές αλλά ουσιαστικές «χαρές».
Θέλω να δω την πόλη της Αθήνας να γίνεται λειτουργική, φιλική, ασφαλής και «εύκολη» στην χρήση της προς όλους τους πολίτες απομακρύνοντας κάθε δυσλειτουργία που της αφαιρεί λάμψη από την ομορφιά της!

Ο Ρήγας Αξελός είναι ηθοποιός, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού θεάτρου και πρώην πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.

Τί περιμένω ως δημότης; Τί ελπίζω ως κάτοικος; Τί διεκδικώ ως πολίτης;
Μια πολιτική ανάδειξης του ανθρώπινου δημιουργικού δυναμικού της κάθε γειτονιάς, με την ενίσχυση των πολιτιστικών συλλόγων, για δράσεις πολιτισμού με την αρωγή και την ενθάρρυνση του Δήμου, ιδιαίτερα στις ξεχασμένες περιοχές και πλατείες.
Μια ουσιαστική παροχή σε νεανικές ομάδες, με αξιοποίηση χώρων, μικρών, μεγάλων, εγκαταλελειμμένων, για εργαστήρια, χώρους δοκιμών έκφρασης και άσκησης, που στερούνται δικούς τους χώρους.
Μια διαχείριση του ίδιου του πολιτιστικο-καλλιτεχνικού δυναμικού του Δήμου, σε συνεχείς δράσεις που θα εξακτινώνονται και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της πόλης.
Μια πολιτική ανάδειξης του δημόσιου χώρου, πέρα από την προστασία του, σε αισθητικές σύγχρονες αναζητήσεις, με έργα εικαστικών καλλιτεχνών που θα κοσμήσουν κάθε γωνιά της πόλης και όχι σε μια άναρχη, ευκαιριακή τοποθέτηση, προς χάριν πολλαπλών σκοπιμοτήτων. Με ανάπλαση πλατειών, με αναβάθμιση των κοινόχρηστων χώρων, με αναπαλαιώσεις νεοκλασικών κτιρίων και επανάχρηση τους.

Να γίνει μια ουσιαστική παροχή σε νεανικές ομάδες, με αξιοποίηση χώρων, μικρών, μεγάλων, εγκαταλελειμμένων, για εργαστήρια, χώρους δοκιμών έκφρασης και άσκησης

Μια επέκταση του θεσμού των Ανοιχτών Σχολείων σε πολύπλευρες δράσεις, με δημιουργία θεσμών που θα διαπερνούν τον κοινωνικό ιστό της πόλης, όχι σαν τη “γιορτή” του βιβλίου που εκτός από τους ειδικούς, κανείς δεν την πήρε είδηση. Καθιέρωση πολυπολιτισμικών Φεστιβάλ στις γειτονιές, για τη συνύπαρξη των πολιτισμών.
Μια πολιτική που θα αναδεικνύει την ασφαλή λειτουργία των παιδικών χαρών και των βρεφονηπιακών σταθμών σε κάθε γειτονιά, σαν τη μέγιστη επιλογή μιας πολιτισμένης κοινωνίας.
Μια αξιοποίηση και φροντίδα των αρχαιολογικών χώρων και μνημείων, σαν ζώσα πραγματικότητα, επαναδραστηριοποίηση του φορέα ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων, ανάδειξή τους σε χώρους πολιτιστικού περιπάτου και αναψυχής, όχι στυγνά οριοθετημένους, απαγορευμένους σε κάθε προσπέλαση. (π.χ. Φιλοπάππου, Πνύκα, περίπτερο Πικιώνη).
Τέλος σε μια πολιτική προστασίας από κτίρια τέρατα, έξω από κάθε κλίμακα της πόλης, επιθετικά προς μνημεία σύμβολα, αλλά και προς τους κατοίκους της πόλης.

Ο Στάθης Δρογώσης είναι συνθέτης, τραγουδιστής και ενορχηστρωτής.

Ας ξεκινήσουμε με τις πολιτιστικές ενέργειες με τις οποίες θα ήθελα να συνδεθεί η Αθήνα. Ο Δήμος Αθηναίων έχει την τύχη να έχει υπέροχα μουσικά σύνολα. Με πολύ καλούς νέους μουσικούς. Δυστυχώς, δεν έχουν γίνει τόσο γνωστά στον μέσο Αθηναίο. Κανονικά η Συμφωνική Ορχήστρα του δήμου αλλά και η Φιλαρμονική πρέπει να συνδεθούν με τα σχολεία μας. Υπάρχει ένα μικρό πρόγραμμα παρόμοιο για την φιλαρμονική αλλά δεν αρκεί. Τα σύνολα πρέπει να μπουν στην καθημερινή ζωή του Αθηναίου. Και όχι να είναι ο φτωχός συγγενής των υπηρεσιών του δήμου.
Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει κι η δημοτική πινακοθήκη. Με εκπληκτικούς συντηρητές και υπαλλήλους. Πόσοι Αθηναίοι ξέρουν, άραγε, που βρίσκεται; Πόσοι πάνε στις εκθέσεις; Εξακόσιες χιλιάδες κατοίκους έχει η Αθήνα. Αξίζει η πινακοθήκη να δει καλύτερες μέρες. Τέλος, η δημοτική βιβλιοθήκη – ιδίως τώρα που η Εθνική Βιβλιοθήκη πήγε στα Νότια – πρέπει να μεγαλώσει. Να εμπλουτίσει τις συλλογές της. Να συνδεθεί κι αυτή με τα σχολεία και να έχει παραρτήματα σε κάθε δημοτική κοινότητα.
Μέχρι σήμερα, τα ελλείμματα στον τομέα των Τεχνών είναι πολλά. Εκτός από την υποχρηματοδότηση των μουσικών συνόλων υπάρχουν πολλά προβλήματα. Θα μπορούσε ο δήμος να διαθέσει αίθουσες για πρόβες θεατρικών ομάδων (νέων) δωρεάν ή με ένα συμβολικό αντίτιμο. Και δεν καταλαβαίνω γιατί η Αθήνα δεν έχει δικό της Δημοτικό Ωδείο. Οι απόφοιτοι αυτού του ωδείου θα μπορούσαν να στελεχώσουν τα μουσικά της σύνολα. Άλλοι δήμοι έχουν ωδεία. Λίγοι, αλλά υπάρχουν.
Έπειτα είναι τα μνημεία της πόλης. Δεν θέλω να αδικήσω κανένα. Η κ. Διαμαντάκου – σύμβουλος της παράταξης Καμίνη – δημιούργησε ένα πρόγραμμα σύνδεσης των μνημείων με κάποια σχολεία. Της έδωσα κι εγώ ένα μουσικό μου κομμάτι για το σποτ κτλ. Όμως, δεν φτάνει αυτό. Πρέπει να μάθει ο κάθε Αθηναίος τα αγάλματα και τα μνημεία της πόλης του. Πρέπει να ξαναγνωρίσουμε την Αθήνα. Ξεναγήσεις, έξυπνα διαδραστικά προγράμματα ακόμα και χρήση υπολογιστών μπορούν να βοηθήσουν στην ανάδειξη των θησαυρών της πόλης μας.
Και φυσικά εκτός από τα αγάλματα έχουμε και μερικά θαυμάσια κτίρια από σπουδαίους αρχιτέκτονες που ρημάζουν μέσα στην άτακτη βρώμικη, αυτή, πόλη. Σε πόλεις του εξωτερικού όλες αυτές οι δράσεις είναι κοινός τόπος. Χρειάζεται απλά πολιτική βούληση. Και, δυστυχώς, τόσα χρόνια δεν υπήρχε.

H Συμφωνική Ορχήστρα του δήμου αλλά και η Φιλαρμονική πρέπει να συνδεθούν με τα σχολεία μας. Να μπουν στην καθημερινή ζωή του Αθηναίου. Και όχι να είναι ο φτωχός συγγενής των υπηρεσιών του δήμου

Θα πρέπει να γνωρίζετε πως το όνειρο κάθε δημοτικού συμβούλου είναι η αναβάθμιση εγκαταλελειμμένων κτιρίων αλλά και οργανισμών.
Αυτό, βεβαίως, προϋποθέτει από τον δήμαρχο να έρθει σε ρήξη για να το πραγματοποιήσει. Οι νόμοι δεν επιτρέπουν να πειράξεις ούτε ένα ετοιμόρροπο κτίριο. Τεράστια γραφειοκρατία εμποδίζει τα πάντα. Ο Νίκος Σοφιανός – επικεφαλής της παράταξής μας – έχει ενδιαφέρουσες ιδέες. Τα ίδια περίπου εφάρμοσε και στην Πάτρα ο Πελετίδης. Και αντιμετώπισε δικαστικές διώξεις επειδή για παράδειγμα ελευθέρωσε από μπάζα έναν χώρο και τον παρέδωσε στους πολίτες της Πάτρας. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιδέες, αρκεί ο κόσμος να μην στηρίξει πάλι στην Αθήνα συστημικούς δημάρχους που δεν έχουν φαντασία και απλά χρησιμοποιούν την πόλη για να εκτοξευτούν πολιτικά στην κεντρική σκηνή.
Τέλος, υπάρχει μεγάλη ανάγκη να ξαναδούμε και τον πολιτισμό της καθημερινότητας, μια βελτιωμένη κουλτούρα συμπεριφοράς από τον έναν πολίτη στον άλλο. Όμως, η αισθητική αυτής της πόλης παράγει αγενείς σκληρούς ανθρώπους. Δημοτικό πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής σε κάθε διαμέρισμα με υποχρεωτική την επίσκεψη σχολείων. Γιατί στην Αθήνα είμαστε οι χειρότεροι οδηγοί. Κοινές δράσεις με τα επιμελητήρια των εικαστικών. Για να ομορφύνουμε τις γειτονιές. Με ζωγραφιές π.χ. στα καφάο του ΟΤΕ. Δυνατή υπηρεσία καθαριότητας εξοπλισμένη για να καθαρίζει τα tags που γεμίζουν τους τοίχους. Και προγράμματα επιδότησης για τις πολυκατοικίες για να καθαριστούν και να βαφτούν. Μοιάζουν ουτοπικά όλα αυτά. Αλλά δεν μας αξίζει αυτή η πόλη. Και για όλα τα άλλα μπορούμε να ανοίξουμε μια συζήτηση μεγάλη. Πάντως, η Αθήνα είναι κτισμένη και σιδηρόφρακτη. Και κοιτάζει προς τα μέσα. Προς τα σπίτια. Οχυρωνόμαστε στο σαλόνι μας και αδιαφορούμε για τους δημόσιους χώρους. Προτιμούμε τους παιδότοπους από τις παιδικές χαρές. Φροντίζει όμως ο δήμος τις παιδικές χαρές; Δυστυχώς όχι. Είναι κακοσυντηρημένες και λίγες. Μόλις το 2018 έγιναν κάποια βήματα για τον εκσυγχρονισμό τους. Όλα παίζουν ρόλο. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας.