Υπόθεση
Στο ντοκιμαντέρ «Μπέργκμαν: Ένας Αιώνας» η σκηνοθέτης Μαργκαρέτε φον Τρότα, που οι κριτικοί θεωρούν ότι στα έργα της υπάρχει μια πνευματική θεματολογική συγγένεια με τον μεγάλο σκηνοθέτη, ρίχνει μια ερευνητική ματιά στη ζωή και το έργο του σπουδαίου εικονοπλάστη που αναμείγνυε πάντα περίτεχνα τις ταινίες του με στοιχεία της προσωπικής του ζωής. Με τη βοήθεια συγγενών του, κάποιων στενών συνεργατών του, καθώς και κινηματογραφιστών, η Μαργκαρέτε φον Τρότα προσπαθεί να αποτυπώσει τα βασικά μοτίβα και θέματα που διαπερνούν το έργο του Μπέργκμαν και τον τρόπο με τον οποίο έχει επηρεάσει το έργο σύγχρονων δημιουργών.
Η ψυχή ενός μεγάλου
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οι σινεφίλ θα απολαύσουν την ταινία «Μπέργκμαν: Ενας Αιώνας» και οι φανατικοί θαυμαστές του Σουηδού δημιουργού θα τη λατρέψουν. Μέσα από την κάμερα της γερμανίδας αποκαλύπτονται πολλά μυστικά από τη ζωή του και ανιχνεύονται χρήσιμες πληροφορίες για το έργο του. Το φιλμ δεν λειτουργεί τόσο ως φόρος τιμής στον θρύλο του σπουδαίου δημιουργού (αν και ο θαυμασμός της Φον Τρότα δεν κρύβεται) αλλά ως απόπειρα να ερευνηθεί σε βάθος η προσωπικότητα του και κυρίως η κοσμοθεωρία ενός καλλιτέχνη που βρισκόταν κάτω από σκληρές εσωτερικές πιέσεις και διαρκή υπαρξιακή αγωνία.
Οι πολύτιμες μαρτυρίες που δίνει η Μαργκαρέτε φον Τρότα (την οποία αρκετοί κριτικοί θεωρούν ότι βρίσκεται σε πνευματική θεματολογική συγγένεια με τον μεγάλο σκηνοθέτη), ρίχνουν μια ερευνητική ματιά που αναμειγνύει το προσωπικό με το οικουμενικό, όπως έπραττε πάντα κι ο ίδιος αναμειγνύοντας περίτεχνα τις πλοκές από τις ταινίες του με στοιχεία της προσωπικής του ζωής.
Οι έντονες όσο και οδυνηρές σχέσεις του με τις γυναίκες τις οποίες θεωρούσε ανώτερα όντα από τον άντρα, η αναζήτηση του Θεού, το ξεγύμνωμα της ψυχής του, η ανικανότητα να είναι σύζυγος και πατέρας, η αυστηρή ασκητική ζωή, το θέμα των καλλιτεχνικών βραβείων, η σχέση θεάτρου – κινηματογράφου (ο Ασαγιάς υποστηρίζει ότι ήταν εξίσου σημαντικός θεατρικός συγγραφέας που θα είχε κερδίσει σίγουρα το Νόμπελ αν δεν υπήρχε η κινηματογραφική αναγνώριση του), η προετοιμασία της κηδείας του, η πίστη του στην ύπαρξη φαντασμάτων, η παιδική αθωότητα του κλπ. είναι στοιχεία που η σκηνοθέτιδα τα ψάχνει βαθιά είτε μέσω συνεντεύξεων από ανθρώπους που τον έζησαν από κοντά (υπάρχουν και 3-4 φορές που μιλά ο ίδιος ο Μπέργκμαν) είτε μέσω διεξοδικής ανάλυσης σκηνών, που αποτελούν σημάδια μιας έμμεσης εξομολόγησης του σουηδού δραματουργού δοσμένα με ειλικρίνεια, θλίψη αλλά και απέραντη συγκίνηση.
