Η ζωή και το έργο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ με έμφαση στα χρόνια που έζησε στην Αρλ της Γαλλίας, τότε που μαγεμένος από το γαλλικό τοπίο και φως δημιούργησε μερικά από τα πιο εμβληματικά έργα του, όπως η «Eναστρη Νύχτα», το «Υπνοδωμάτιο στην Αρλ» και τη σειρά «Ηλιοτρόπια».
Ο Τζούλιαν Σνάμπελ («Το σκάφανδρο και η πεταλούδα», «Μπασκιά») σκηνοθετεί τα τελευταία επεισόδια στη σύντομη ζωή του φλαμανδού ζωγράφου όπως ακριβώς ζωγράφιζε κι εκείνος τα έργα του. Άλλοτε βρισκόμενος σε απόλυτη αρμονία με τη φύση (υπάρχει μια θαυμάσια σεκάνς στην αρχή του φιλμ όπου κυριολεκτικά νιώθουμε την απόλυτη ευτυχία του Βαν Γκογκ για το θαύμα της φύσης που απλώνεται μπροστά στο συγκινημένο βλέμμα του) κι άλλοτε με την πυρετώδη ορμή του καλλιτέχνη που προσπαθεί να τιθασεύσει την τρικυμία στο μυαλό του. «Ζωγραφίζω συνέχεια γιατί μόνο έτσι μπορώ να ηρεμώ και να μη σκέφτομαι τίποτα», λέει κάποια στιγμή ο Βαν Γκογκ, που σαν να γνωρίζει ότι η ζωή του θα κοπεί απότομα (πέθανε σε ηλικία 37 ετών), τρέχει να προλάβει το χρόνο και δεν σταματά να ωθεί την τέχνη του στα άκρα. Το σημαντικό με τον Σνάμπελ είναι ότι δεν ενδιαφέρεται να αναπαράγει τα γνωστά επεισόδια από τη ζωή του περίφημου ζωγράφου που όσο ζούσε δεν πούλησε κανένα έργο του. H ειλικρινής αδελφική αγάπη του Τεό, το κόψιμο του αυτιού του ή η φιλία του με τον Γκογκέν αποτυπώνονται μεν αλλά μόνο μόνο ως αποσπασματικές γέφυρες για να οδηγήσουν στην κατανόηση της υψηλής πνευματικότητας και της ιδιαίτερης προσωπικότητας του ζωγράφου.
Μια θαυμάσια σκηνή είναι εκείνη με τον ιερέα που αμφισβητεί το ταλέντο του στη ζωγραφική κι ο Βαν Γκογκ που είχε πατέρα πάστορα και είχε μελετήσει καλά τις Γραφές (προοριζόταν μάλιστα κι ο ίδιος για ιερέας) του φέρνει ως παράδειγμα τη ζωή του Χριστού «που κανείς δεν τον γνώριζε όσο ζούσε», συμπληρώνοντας ότι ο Θεός μάλλον έκανε λάθος που του έδωσε αυτό το χάρισμα σε λάθος εποχή! Η ταινία σε καμιά περίπτωση δεν είναι η συμβατική βιογραφία: είναι φτιαγμένη με σπάνια εσωτερικότητα, έχει εικαστική δύναμη (το φως και τα χρώματα σε κάποιες σεκάνς του Σνάμπελ, ο οποίος πριν γίνει σκηνοθέτης ήταν ζωγράφος, φέρνουν στο νου κλασικά έργα του Βαν Γκογκ) ενώ η ερμηνεία του Νταφόε που ακόμη και εξωτερικά θυμίζει έντονα τον ζωγράφο, χωρίς υπερβολές και εύκολα πιασίματα αγγίζει το τέλειο χάρη στην εκφραστική, στοχαστική ευαισθησία του αμερικανού ηθοποιού.
Δικαίως λοιπόν κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στη Βενετία και λογικά θα φτάσει μέχρι το τέλος και στην οσκαρική κούρσα.
