Είδαμε τον Γιάννη Χαρούλη στην Τεχνόπολη και μεταδίδουμε…

Εσμίξαμε για να δούμε το άνθρωπο που όλοι για αυτόν μιλάνε… 

Ο τίτλος του live δίσκου του που κυκλοφόρησε πριν 7 μήνες και έγινε – σχεδόν αμέσως – ο νούμερο 1 δίσκος σε πωλήσεις, παίζεται ζωντανά μπρος μας σε όλη του την ηλεκτρική ένταση και την τροβαδούρικη νηνεμία. Ένας δίσκος που αποτελείται από κρητικά, ριζίτικα, έντεχνα και μελοποιημένα ποιήματα μεγάλων δημιουργών. Είναι πράγμα άξιο μελέτης το «Λίγα γαρούφαλα» του Μάνου Λοίζου, σε ποίηση του τούρκου φυλακισμένου επαναστάτη ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, να γίνεται τεράστια επιτυχία, μετά από τριάντα χρόνια.

Είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης – εκτός νυχτερινών «πάλκων» – που έχει ηχογραφήσει τρεις μονάχα δίσκους και όμως καταφέρνει εδώ και τρία απανωτά χρόνια (τουλάχιστον) να κάνει sold out εμφανίσεις, με συνέπεια να προστίθενται ημερομηνίες ώστε να καλύψει τις ουρές που δημιουργούνται στα εισιτήρια και τις εισόδους των συναυλιακών χώρων. Για τούτο το Σεπτέμβρη – μετά την τρίτη μέρα – ακούστηκε ότι θα προστεθεί και τέταρτη συνεχόμενη μέρα. Ίσως τον σώσουν οι εκλογές. Η μουσική δεν είναι φάμπρικα για να χτυπάει κάρτα.

Είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης – εκτός νυχτερινών «πάλκων» – που έχει ηχογραφήσει μόνο 3 δίσκους και κάνει μόνο sold out εμφανίσεις!

Πως είναι ο μοναδικός και πάλι μουσικός, που ακούγεται στα αυτιά, τραγουδιέται στα χείλη και χορεύεται στα σώματα του πιο ετερόκλητου κοινού, ωσάν να είναι mainstream. Αρκεί κάποιος να πάει σε εμφάνιση του και αμέσως θα καταλάβει. Είναι σχεδόν λατρευτικό είδωλο.

Πως τον έχουν διαλέξει μέσα σε λίγα χρόνια να συμμετέχει σε πάνω από 20 δίσκους συναδέλφων του, δίνοντας το δικό του μερίδιο επιτυχίας. Πως ξεκίνησε από λυράρης σε πανηγύρια της Κρήτης και έφτασε μέσα σε λίγα χρόνια να κατακτά όποια σκηνή, δίχως να έχει βγει στην TV και στα περιοδικά που ανεβοκατεβάζουν μόδες.

Και όλα αυτά, ενώ κρατάει Θερμοπύλες στην ποιότητα και την σοβαρότητα. Είναι πασιφανές πως υπηρετεί τις ρίζες του με μεγάλη στοργή.

Ας πάρουμε υποθέσεις…
Είναι η νεότητα του;
Είναι η σεμνότητα του;
Είναι η εκφραστικότητα του;
Είναι μια τάση επιστροφής μας στην μουσική παράδοση;
Επιστροφή στην αισθητική απλότητα και την ποιότητα;
Επιστροφή στην ανεπιτήδευτη ζωντανή μουσική;
Είναι, εν τέλει, μια νέα, ποιοτικά διαφορετική, αισθητική μετάλλαξη του ελληνικού κοινού;    

Απαντήσεις, δίχως άλλο, σε αυτές δεν υπάρχουν. Όλοι αναρωτιούνται. Ο καθείς προσπαθεί να διερευνήσει τούτο το φαινόμενο. Και εμείς με την σειρά μας. Μετά την χθεσινή συναυλία, με απασχολούσε. Το σημαντικό είναι, πως κρατάει μπόσικα και η υπεροψία και ο δηθενισμός είναι ιδιότητες που δεν μπόρεσαν να τον προσβάλουν, πράμα αξιοθαύμαστο. Είναι αυτό που λέμε κρητική μπέσα, μάλλον, που πουλάει, αλλά επίσης έχει την δυνατότητα να αλλάξει και τα αισθητικά κριτήρια του κοινού, εφόσον έχει μια συνέχεια, πράγμα που του το ευχόμαστε.