Για Πάντα

Δύο άνθρωποι μόνοι τους, μέσα σε μία πόλη έρημη. Ο Κώστας και η Άννα, στην Αθήνα. Ο Κώστας είναι οδηγός στον Hλεκτρικό Σιδηρόδρομο που διασχίζει κάθε μέρα την πόλη από τη μία της άκρη στην άλλη και κυλάει πάνω στα ίχνη των αρχαίων της ποταμιών που σκεπάστηκαν για να γίνουν δρόμοι. Η Άννα είναι πωλήτρια ακτοπλοϊκών εισιτηρίων στον Πειραιά, στο λιμάνι της πόλης, εκεί όπου κάποτε τα ποτάμια της χύνονταν στη θάλασσα. Ο Κώστας ξέρει την Άννα. Τη βλέπει από το τζάμι της καμπίνας του κάθε πρωί που την παίρνει με το τραίνο του από το Θησείο για να την πάει στον Πειραιά, και κάθε απόγευμα που την παίρνει από τον Πειραιά για να την πάει πίσω στο Θησείο. Η Άννα δεν ξέρει τον Κώστα. Από το τζάμι του βαγονιού της βλέπει κάθε μέρα την ίδια διαδρομή στην ερημιά της πόλης, χωρίς να ξέρει ποιος οδηγεί το τραίνο. Ο Κώστας και η Άννα κάνουν κάθε μέρα το ίδιο πράγμα, με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο ρυθμό. Πάνε στη δουλειά τους, τελειώνουν τη δουλειά τους, επιστρέφουν στο σπίτι τους, τρώνε βραδινό μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση. Την ημέρα που ένα τυχαίο γεγονός ανατρέπει τη ζωή του, ο Κώστας αποφασίζει να βγει απ’ τη μοναξιά του και να προσεγγίσει την Άννα. Αρχικά διστακτικά και μετά επίμονα, ο Κώστας θα διεκδικήσει το δικαίωμά του στη ζωή και στον έρωτα. Αρχικά επιφυλακτικά και στη συνέχεια αποφασιστικά, η Άννα θα αφήσει τη μοναξιά της και θα ενδώσει στην ανάγκη της για αγάπη παντοτινή. Οι δύο αυτοί άνθρωποι θα συναντηθούν στην έρημη Αθήνα, στην αυγή μιας καινούργιας, φωτεινής μέρας.

H σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει ότι το “Για πάντα” έγινε για να αποτίσει φόρο τιμής σε πέντε κινηματογραφιστές που υπήρξαν και παραμένουν πάντα οι πνευματικοί της δάσκαλοι: “τον Carl Theodor Dreyer, τον Robert Bresson, τον Michelangelo Antonioni, τον Wim Wenders και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο.”