«Η Αποκάλυψη» του Ιωάννη δια χειρός Θάνου Παπακωνσταντίνου παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Η Δευτέρα Παρουσία, οι Τέσσερις Καβαλάρηδες, οι Επτά Σφραγίδες, ο Αμνός του Θεού, ο 666. Ένα από τα πιο επιδραστικά και δυσερμήνευτα κείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας γίνεται υλικό για μια σύγχρονη σκηνική τελετουργία του βιβλίου της Αποκάλυψης του Ιωάννη.

Προφητεία, όραμα ή, μήπως, μανιφέστο εξέγερσης; Η “Αποκάλυψη” του Ιωάννη εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Έδωσε πνοή σε ουτοπίες, δυστοπίες και επαναστατικά κινήματα. Ιερή προφητεία; Εσχατολογικό κήρυγμα; Μήνυμα προσμονής, πίστης και ελπίδας σε ένα καλύτερο μέλλον;

Η συνεργασία του Θάνου Παπακωνσταντίνου με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση μοιάζει να του παρέχει την ιδανική σκηνική συνθήκη πραγμάτωσης ενός τέτοιου μεγαλεπήβολου και ιδιαίτατου εγχειρήματος. Βασισμένος σ’ ένα κείμενο υπαρξιακής, πνευματικής και πολιτικής εμβρίθειας, που παραμένει ανοιχτό σε προσεγγίσεις και ερμηνείες, επιχειρεί να αποδώσει παραστατικά τον πυρήνα του: Το πυρακτωμένο λόγο του ως υλικό αμφισβήτησης και εξέγερσης απέναντι στην φαυλότητα της εξουσίας και την εικονοποίηση του εμπνευσμένη μέσα από σκηνές αποκάλυψης που επαληθεύτηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η ανάγνωση του Παπακωνσταντίνου ισορροπεί ανάμεσα στο λογοτεχνικό βάρος του κειμένου, την ‘προφητική’ του διάσταση (θεωρώντας πως η Αποκάλυψη έχει, ήδη, επαληθευτεί για όλα τα έθνη του κόσμου, σε διάφορες καμπές της ιστορίας) αλλά και ως ένα πρόταγμα (ή και μια αναγκαιότητα) ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο, η οικοδόμηση του οποίου είναι υπόθεση οικουμενική. Μια παράσταση στα όρια της σκηνικής τελετουργίας με μια σκηνή ανθολογίας για φινάλε.