Με φόντο την ειδυλλιακή Βόρεια Ιταλία των 80ς το «Να με φωνάζεις με τ΄όνομα σου» του Λούκα Γκουαντανίνο (του υπέροχου «Είμαι ο έρωτας») αφηγείται το χρονικό ενός πρώτου, δυνατού και καθοριστικού έρωτα για τον 17χρονο Ελιο που στο πρόσωπο του 24χρονου Όλιβερ συναντά όλα αυτά που τον συγκινούν και τον σαγηνεύουν.
Η «Αόρατη Κλωστή» είναι η όγδοη ταινία του ξεχωριστού αμερικανού σκηνοθέτη Πολ Τόμας Άντερσον και δεύτερη στην οποία συνεργάζεται με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις ύστερα από το «Θα χυθεί αίμα».
Πριν καν βγει στις αίθουσες η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «1968» έχει ανάψει (αδικαιολόγητα) τα οπαδικά πάθη. Η ταινία που είναι ένα docufiction γύρω από τον τελικό του Καλλιμάρμαρου που έχρισε την ΑΕΚ κυπελλούχο Ευρώπης απέναντι στους τσεχοσλοβάκους, τότε, της Σλάβια Πράγας φέρει τη χαρακτηριστική κινηματογραφική σφραγίδα του δημιουργού της «Πολίτικης κουζίνας»: νοσταλγία, ανθρωπιά, ρετρό αισθητική, χαρμολύπη.
Κι αφού έγιναν οι απαραίτητες προσθαφαιρέσεις, εκπλήξεις, ανατροπές, επιβεβαιώσεις και αδικίες (όσκαρ δίχως αδικίες απλώς δεν… υπάρχουν), το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Θα σαρώσει η «Μορφή του νερού» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο τα βραβεία ή θα δεχτεί σοβαρά πλήγματα από τα τρία δυνατά αουτσάιντερ («Δουνκέρκη», «Τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι», «Αόρατη κλωστή») που ακολουθούν με 8, 7 και 6 αντιστοίχως υποψηφιότητες;
Σε άλλη μια χορταστική κινηματογραφική βδομάδα για όλα τα γούστα, τρεις πινακίδες κάνουν τη διαφορά.
Η εποχή Τραμπ τον ευνοεί και ο μέγας παραμυθάς του Χόλιγουντ δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Μια Τζέσικα Τσαστέιν να την πιείς στο ποτήρι - προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου Ρόλου- στο «Molly’s game» του σεναριογράφου και θεατρικού συγγραφέα Άαρον Σόρκιν που πραγματοποιεί εδώ το σκηνοθετικό ντεμπούτο του βασιζόμενος στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που έπαιξε το παιχνίδι με τους δικούς της αδιαπραγμάτευτους όρους.
Καλεσμένοι στο «Party» της βρετανίδας Σάλι Πότερ είναι όλοι: οι λάτρεις της μαύρης κωμωδίας, οι θιασώτες της ανεξάρτητης βρετανικής σκηνής, οι υποστηρικτές αλλά και οι πολέμιοι του «Brexit», οι φαν της υπέροχης εδώ Πατρίσια Κλάρκσον, οι ρομαντικοί του ασπρόμαυροι, οι αισιόδοξοι αναλυτές του μέλλοντος της ευρωπαϊκής ένωσης, οι πεσιμιστές παντός καιρού.
Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς είναι το «The Florida Project», μια ανθρώπινη δραμεντί γύρω από την καθημερινότητα κάποιων νεοάστεγων του Ορλάντο, ειδωμένη μέσα από το βλέμμα μιας αφοπλιστικής 6χρονης, που δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή μελό. Αντιθέτως έχει φρεσκάδα, χιούμορ, τρυφερότητα κι έναν εξαίρετο Γουίλεμ Νταφόε στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του.
To σαρωτικό πέρασμα του 8ου επεισοδίου του «Πολέμου των Άστρων» - μακράν η καλύτερη ταινία της νεότερης εποχής- με τίτλο «Οι τελευταίοι Τζεντάι» μόνο μια ταινία μπορεί να αμφισβητήσει κι αυτή δεν είναι άλλη από τον αφοπλιστικά μαγικό «Coco», την 18η ταινία της Pixar που αντλεί έμπνευση από τη μεξικάνικη γιορτή «Μέρα των νεκρών» όπου οι ζωντανοί τιμούν τους νεκρούς με κάθε δυνατό τρόπο.
To σαρωτικό πέρασμα του 8ου επεισοδίου του «Πολέμου των Άστρων» - μακράν η καλύτερη ταινία της νεότερης εποχής- με τίτλο «Οι τελευταίοι Τζεντάι» μόνο μια ταινία μπορεί να αμφισβητήσει κι αυτή δεν είναι άλλη από τον αφοπλιστικά μαγικό «Coco», την 18η ταινία της Pixar που αντλεί έμπνευση από τη μεξικάνικη γιορτή «Μέρα των νεκρών» όπου οι ζωντανοί τιμούν τους νεκρούς με κάθε δυνατό τρόπο.
Ο σουηδός Ρούμπεν Εστλουντ κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα με το «Τετράγωνο», μια σατιρική ταινία πάνω στην έννοια της μοντέρνας τέχνης αλλά και την δικτατορία της πολιτικής ορθότητας που ορίζει τη ζωή των βορειοευρωπαίων – κι όχι μόνο.
Άλλη μια ελληνική ταινία βγαίνει σήμερα στις αίθουσες, με σαφέστατα διαφορετικό- περισσότερο καλλιτεχνικό- προσανατολισμό από τα πιο εμπορικά ιστορικά αναγνώσματα των Παντελή Βούλγαρη («Το τελευταίο σημείωμα») και Γιάννη Σμαραγδή (ο «Καζαντζάκης» του μονοπώλησε το ενδιαφέρον του κοινού το περασμένο τριήμερο αλλά η εμπορική του καριέρα μάλλον δεν θα φτάσει τα επίπεδα του «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι»).
Ο μετρ της ελληνικής κινηματογραφικής ιστορικής προσωπογραφίας Γιάννης Σμαραγδής καταπιάνεται με το πιο φιλόδοξο πρότζεκτ του αλλά αδυνατεί να «συλλάβει» καλλιτεχνικά το μεγάλης πνοής φιλοσοφικό και λογοτεχνικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη.
«Happy end» τιτλοφόρησε την τελευταία του ταινία ο κορυφαίος αυστριακός δημιουργός Μίκαελ Χάνεκε και με άλλη μια κυνική (και ύπουλα χιουμοριστική) ματιά πάνω στην απατηλή λάμψη της γαλλικής μπουρζουαζίας επιχειρεί να δώσει τον ορισμό της απόλυτης αναλγησίας και μισανθρωπισμού που απλώνεται σε όλη τη Δύση.
Με δεδομένη την θετική πορεία στις αίθουσες τριών ταινιών που υπογράφουν έλληνες σκηνοθέτης (Παντελής Βούλγαρης, Νίκος Περάκης, Γιώργος Λάνθιμος) πολύ λογικά οι εταιρείες διανομής περιόρισαν τις νέες ταινίες που κάνουν πρεμιέρα σήμερα 9 Νοεμβρίου.
Ο Νοέμβριος μπήκε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Την ίδια μέρα που ξεκινάει το 58ο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, στις αίθουσες βγαίνει το νέο φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου.
Οι πρεμιέρες της εβδομάδας 26 Οκτωβρίου - 1η Νοεμβρίου 2017 με μια ματιά.
Οι πρεμιέρες της εβδομάδας 19 - 25 Οκτωβρίου 2017 με μια ματιά.
Οι πρεμιέρες της εβδομάδας 12 - 18 Οκτωβρίου 2017 με μια ματιά.
Λένε ότι τα καλά θρίλερ είναι τόσο σπάνια ώστε βγαίνουν ένα κάθε 2-3 χρόνια. Ο «Χιονάνθρωπος» έχει τις περγαμηνές για να είναι αυτός που θα αφήσει πίσω του τα υπόλοιπα θρίλερ της χρονιάς αυτής. Αρκεί η συνταγή να δέσει καλά αφού τα καλά συστατικά υπάρχουν. Και δείχνουν ακαταμάχητα.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σε λίγο έρχονται οι Νύχτες Πρεμιέρας. Επομένως πρέπει να κόψουμε για λίγο τις κραιπάλες με τα άσκοπα ξενύχτια και να αρχίσουμε γυμναστική, να πάρουμε τις βιταμίνες μας και να καταστρώσουμε σχέδια. Γιατί πάνω από όλα Νύχτες Πρεμιέρας σημαίνει αγώνας δρόμου. Πιο απλά; Πρέπει να δεις όσες περισσότερες ταινίες γίνεται «πετώντας» από το ένα σινεμά στο άλλο. Και καλά να είσαι στο Δαναό 1 και να πρέπει να δεις την επόμενη ταινία στο Δαναό 2. Ή έστω να πεταχτείς από το Ιντεάλ στην Όπερα. Από το Δαναό στο Ιντεάλ πώς γίνεται να βρεθεί κάποιος σε πέντε λεπτά;
Όσο κι αν αφήνει μια πικρία η απώλεια του Χρυσού Φοίνικα για τον Γιώργο Λάνθιμο σε μια ιδανική από πολλές απόψεις χρονιά, η ουσία είναι μία: ο έλληνας σκηνοθέτης έχει καθιερωθεί με το σπαθί του στο διεθνές κινηματογραφικό σύμπαν και το βραβείο σεναρίου στις Κάννες είναι άλλη μια αναγνώριση της ιδιαίτερης αξίας του.
Με τη δεύτερη αγγλόφωνη ταινία του, που συμμετέχει στο φεστιβάλ των Καννών και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις πολλών κριτικών προβάλλεται ως ένα από τα φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα, ο Γιώργος Λάνθιμος δίνει τις σοβαρότερες εξετάσεις για την καθιέρωση του στην ελίτ των ανερχόμενων και πιο «hot» ονομάτων στο σύμπαν των σκηνοθετών.
Λένε για τα φεστιβάλ ότι τα πρώτα 100 χρόνια είναι τα δύσκολα. Στη γαλλική Κυανή Ακτή δεν έχουν παράπονο αφού τα δύσκολα για αυτούς ήταν τα πρώτα 40 άντε 50.
Είναι ο νεοφερμένος κινηματογραφικός θεσμός της Αθήνας που φιλοδοξεί να μακροημερεύσει και να μας φέρει το καλοκαίρι πιο γρήγορα κοντά μας.
Δεν το λέμε υποτιμητικά ή ειρωνικά. Το αντίθετο μάλιστα. Για 19 συνεχή έτη η Θεσσαλονίκη μας ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο με οδηγό μερικά από τα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων. Φέτος έχει ανεβάσει τον πήχυ ακόμη ψηλότερα...
Η αλήθεια είναι πως αν το «La La Land» δεν πάρει το όσκαρ θα εκτυλιχτούν σκηνές τραγωδίας στο Χόλιγουντ, τέτοιες που η βιομηχανική ζώνη του θεάματος έχει να ζήσει καμιά 30αριά χρόνια από την εποχή που το «Πορφυρό Χρώμα» του Σπίλμπεργκ με τις 11 υποψηφιότητες πήγαινε να σαρώσει τα πάντα, αλλά έφυγε από την τελετή με 0 νίκες, τρώγωντας την αφρικανική σκόνη του «Πέρα από την Αφρική....
Παρότι οι προβλέψεις μιλούσαν για επικράτηση του Ακι Καουρισμάκι, το νέο Ουγγρικό σινεμά ξανάδειξε τα δόντια του.
Το πρώτο φεστιβάλ των Ορέστη Ανδρεαδάκη και Ελίζ Ζαλαντό, από τις θέσεις του καλλιτεχνική διευθυντή και της γενικής διευθύντριας, δεν είχε να επιδείξει σημαντικές διαφορές με το παρελθόν. Άφησε όμως να διαφανεί η όρεξη των διοργανωτών για να «ανοίξει» το φεστιβάλ σε ακόμη περισσότερες γειτονιές της πόλης και να συναναστραφεί με τους μόνιμους κατοικούς της πιο έντονα από κάθε άλλη χρονιά. Από αυτό το φεστιβάλ εμείς θα κρατήσουμε τα εξής:
Ήταν ένα χορταστικό φεστιβάλ από κάθε άποψη. Γεμάτο δυνατές ταινίες, γεμάτο λαμπρούς σταρ, γεμάτο συγκινήσεις. Μεγαλύτερη όλων αυτή που επιφύλαξε ο βρετανός Ken Loach. Το φιλμ του «I, Daniel Blake» ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά χάρη στην ικανότητα του δημιουργού του να δείχνει τη γυμνή αλήθεια ενός σκληρού κόσμου. Στο τέλος ο βετεράνος δημιουργός έφυγε από την Κρουαζέτ με το Χρυσό Φοίνικα.
Όπως και πέρσι έτσι και φέτος ο Γούντι Άλεν δίνει το “παρών” στις Κάνες. Ο «Παράλογος άνθρωπος» είχε παιχτεί εκτός συναγωνισμού και το ίδιο θα συμβεί και φέτος με το «Café society». Με τη διαφορά πως η νέα ταινία του 81χρονου δημιουργού, που έχει για πρωταγωνιστές τους Τζέσι Άιζενμπεργκ, Στιβ Καρέλ και Κρίστεν Στιούαρτ, σηκώνει την αυλαία του 69ου φεστιβάλ που θα διαρκέσει από τις 11 ως τις 22 Μαίου.
