Κριτική για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Ανέστης Αζάς και παρουσιάζεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Παρά τον «επίσημο» τίτλο, «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» του Κάρλο Γκολντόνι, το κοινό του θεάτρου Άλφα-Ιδέα, θα δει μία παράσταση βασισμένη στo έργο του Ιταλού κωμωδιογράφου.
O ηθοποιός Tάσος Ιορδανίδης, τα τελευταία χρόνια θεατρικός επιχειρηματίας του «Άνεσις», έχει καταφέρει να προσελκύσει το ευρύ κοινό σ’ ένα θέατρο δύσκολο, εκτός κέντρου. Μάλιστα, η σκηνική διασκευή του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και Τιμωρία», σε σκηνοθεσία του Γεωργιανού Λέβαν Τσουλάντζε, υπήρξε εμπορική επιτυχία που επιβεβαιώθηκε με το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη το 2016 από το κοινό του Αθηνόραματος.
Το να αντλούν οι καλλιτέχνες του θεάτρου έμπνευση και πρώτη ύλη από τα πλούσια, όσο και πολύτιμα, κοιτάσματα της λογοτεχνίας είναι παλιά ιστορία. Eιδικά τις τελευταίες δεκαετίες, που πλέον τα «κανονικά» θεατρικά έργα δεν καλύπτουν τις απαιτήσεις της αδηφάγου θεατρικής αγοράς, όλο και πιο συχνά βλέπουμε διασκευές που βασίζονται σε μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα.
Είναι τόσο καλές οι ερμηνείες του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, του Νίκου Ψαρρά, του Προμηθέα Αλειφερόπουλου και του Αιμίλιου Χειλάκη στον «Φάρο» (πρωτότυπος τίτλος «The Seafarer», 2006) του Κόνορ Μακφέρσον, που το έργο μοιάζει να λειτουργεί σαν δευτερευούσης σημασίας αφορμή γι’ αυτήν την εξαιρετική, ως προς το επίπεδο της υποκριτικής, συνάντηση. Άλλωστε τα ιρλανδέζικα στοιχεία του, που ο μέσος θεατής δεν οφείλει να γνωρίζει, εμποδίζουν την πρόσληψη του «Φάρου» στην κατεύθυνση που ο συγγραφέας υποδεικνύει (μέσα από τις πολλές συνεντεύξεις του). Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Παρακολουθώντας μία ακόμη παράσταση του έργου «Με δύναμη από την Κηφισιά», αυτή τη φορά σκηνοθετημένη από τον Δημήτρη Καραντζά, μία σκέψη ξεκαθάρισε: ναι, θα μπορούσε κάλλιστα να το έχουν γράψει ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου. Μπορεί από τους διαλόγους να απουσιάζουν οι βωμολοχίες, οι συγκρούσεις κι οι ανατροπές που συχνά συναντάμε στις κωμωδίες των δύο «εμπορικών» συγγραφέων, αλλά ως προς το ήθος τους οι τρεις γυναίκες θυμίζουν ηρωίδες τους.
Η παράσταση του Ζοέλ Πομερά «Όλα θα πάνε καλά (1) / Το τέλος του Λουδοβίκου», που είδαμε στη Στέγη εγκαινίασε με τον καλύτερο τρόπο την καινούργια σεζόν. Μ’ ένα θέατρο που ξαναβρίσκει την πρώτη του, συναρπαστική σχέση με την Αγορά, όχι προϊόντων αλλά ιδεών, εκεί που ο λόγος άλλοτε προηγείται της δράσης και την υποδεικνύει κι άλλοτε, σε ασθμαίνοντα συγχρονισμό μαζί της, προσπαθεί να ελέγξει σύνθετες εμπλοκές και συνέπειες και να ορίσει αυτό που πρέπει να γίνει.
