Πρεμιέρα έκανε το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου, η μουσική παράσταση «Η άλλη πλευρά του μπλε» με πρωταγωνιστές τον Μπάμπη Στόκα και το Φίλιππο Πλιάτσικα. Οι δύο καλλιτέχνες ένωσαν τις μουσικές δυνάμεις τους, τραγούδησαν για την άλλη πλευρά της Ελλάδας, παρέα με τη Γεωργία Νταγάκη, και έστησαν ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στα εφηβικά μας χρόνια.
Οι γελωτοποιοί κουβαλάνε μια μακραίωνη παράδοση σύγκρουσης με το καθεστώς. Με όπλο, αλλά και άλλοθι, το χιούμορ τους, μπορούσαν να στρέφονται εναντίον των υψηλά ιστάμενων και εδραιωμένων πεποιθήσεων. Ίσως λοιπόν δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Χάινριχ Μπελ, θέλοντας να βάλει έναν άνθρωπο να αντιπαρατεθεί με τη γερμανική κοινωνία, χρησιμοποίησε για το ρόλο αυτό έναν κλόουν.
Τον μεγάλο λογοτέχνη Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε τον ξέρουμε κυρίως για τα δράματά του και ιδιαίτερα από τον Φάουστ. Έτσι, το ανέβασμα μιας κωμωδίας του είναι κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η κωμωδία του Γκαίτε «Οι συνένοχοι», σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου ανεβαίνει στο θέατρο Vault.
Ένας ακόμα Φεϋντώ ανεβαίνει τη φετινή σεζόν. Αυτή φορά το έργο του πιο ευρηματικού φαρσέρ του θεάτρου "Ξενοδοχείον ο Παράδεισος" ανεβαίνει στο Altera Pars σε σκηνοθεσία του Ευθύμη Μπαλαγιάννη.
Είχε μαύρα μαλλιά, κοντά/μακριά/πιασμένα κοτσίδα. Φορούσε ένα σκούρο μπλε κουμπωτό/ριχτό/σινιέ φόρεμα, με ένα λευκό διχτυωτό καλσόν και μπεζ παπούσια χαμηλά/ανοιχτά/με τακούνια. Να πως παίζει περίεργα παιχνίδια η μνήμη. Η ανάμνηση ενός γεγονότος μπορεί να χρωματίσει μια ίδια στιγμή διαφορετικά, ανάλογα με την απόσταση που έχεις πλέον από αυτά, ανάλογα με τα χρόνια που πέρασαν και την ηλικία αυτού που αφηγείται. Υπάρχουν όμως, πάντα, ερεθίσματα που σκανδαλίζουν την ανάμνηση, οπτικά, γευστικά, ακουστικά... και την ξαναζωντανεύουν σαν να ήσουν εκεί, ταυτόχρονα, σε κάθε ηλικία.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Για την οικονομία και για τα χρέη του έρωτα και για δάνεια που δεν είναι χρηματικά, αλλά ψυχολογικά και συναισθηματικά μιλούν οι «Δανειστές» του Στρίντμπεργκ. Το έργο αυτό ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Η αλαζονεία μπορεί να κυριεύσει και τον πιο μικρό. Ακόμα κι ένας άστεγος, που φιλοξενείται σε ένα σπίτι που δεν του ανήκει, μπορεί να κυριευθεί από μια παράλογη αίσθηση μεγαλείου. Και το θέμα αυτό γίνεται ο καταλύτης στο έργο Επιστάτης, ένα από τα σημαντικότερα έργα του Χάρολντ Πίντερ, που ανεβαίνει στο θεάτρο Δ. Χορν σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη.
Ένα είδος Τέχνης που συνδυάζει μουσική, χορό και όπερα είναι το μουσικό θέατρο. Δύο έργα του συνθέτη Sir Peter Maxwell Davis που θεωρείται πρωτοπόρος στο μουσικό θεάτρο, παρουσιάστηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σκηνοθετημένα από τον χορογράφο Κωνσταντίνο Ρήγο.
Αυτό, εδώ, είναι το θέμα. Το μέγεθος του έργου, θαυμαστό μα και φοβιστικό. Πώς να πλησιάσεις κάτι τόσο (εξ ορισμού) "επικό" και α) να σταθείς αντάξιος του, χωρίς όμως β) να αποθαρρύνεις το ευρύτερο κοινό σου; Το πρώτο 6ωρο ανέβασμα της παράστασης στο Φεστιβάλ Αθηνών ήταν μια -τολμώ να το πω- εμπειρία ζωής. Γιατί είναι όντως... Ε-Π-Ο-Σ η Ιλιάδα αυτή, δια χειρός Στάθη Λιβαθινού. Ένα τεράστιο στοίχημα που υλοποιείται αψεγάδιαστα και μεταφέρει την ουσία και (ναι) την αφάνταστη κλίμακα της Ιλιάδας χωρίς -πάρα πολύ σημαντικό- να καταπονεί τον θεατή, παρά τη μεγάλη διάρκεια του.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
«[...]Ιδίως ως μυθιστοριογράφος θ' ανεδεικνύετο υπέροχος ο Βιζυηνός˙ως ηθογράφος, ως ζωγράφος του εσωτερικού κόσμου ήτο ήδη ρηξικέλευθος και σχεδόν τελειωτής˙ θα εγίνετο δε έξοχος˙εγίνωσκεν όλας τας ατραπούς της ψυχής˙ οι οφθαλμοί εκείνοι οι κλειστοί θα απετύπουν εν αληθή καλλιτεχνική πιστότητι την καλλονήν της ελληνικής φύσεως, τον πολυδαίδαλον βίον έν όλη τη μονοτονία η τραγικότητί του˙εντός του ωχρού εκείνου κρανίου εκινείτο ευρύς και θαυμάσιος κόσμος».(Αριστοτέλης Π. Κουρτίδης, Επικήδειος Βιζυηνού, «Το Άστυ» 17 Απριλίου 1θ96, σ.20.Από την Αγγελική Ξυνού
Η Ιλιάδα είναι το έπος του Ομήρου που έκανε διάσημο τον Τρωικό Πόλεμο. Ωστόσο περιγράφει ένα μόνο μέρος του πολέμου αυτού. Η παράσταση «Τρωικός Πόλεμος» σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου που ανεβαίνει στο Παλλάς, αφηγείται όλο τον Τρωικό Πόλεμο αλλά και τα γεγονότα που οδήγησαν σ' αυτόν.
Οι δύο καινούριες παραστάσεις στον κύκλο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν με νέα έργα από έλληνες συγγραφείς δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο ταιριαστά παράταιρες. Η πρώτη μιλάει για το ερωτικό πάθος μέσα από τον θάνατο και ένα πικάντικα μακάβριο μαύρο σκηνικό. Η δεύτερη εξετάζει την πτώση της ελληνικής οικογένειας στον καιρό της κρίσης μέσα από μια γλυκόπικρη, πολύχρωμη οικογενειακο-εθνική γιορτή. Μέσα από τις αντιθέσεις τους όμως, φωτίζουν όλα αυτά τα πρωτοποριακά, διασκεδαστικά, έξυπνα στοιχεία που θαυμάζουμε στη νέα γενιά θεατρικών συγγραφέων. Δυο από τους αγαπημένους μας, εξάλλου, είναι και οι συγκεκριμένοι: η Λίλλυ Μελεμέ (Ημερολόγιο Αδάμ και Εύας, Ρώσικη Ρουλέτα, Yerma) και ο Παντελής Δεντάκης (Βυσσινόκηπος, Μουνής). Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Εμφανίστηκαν μαζί. Ντυμένες στο ίδιο μαύρο χρώμα, με το ίδιο κοκκινάδι στο ευλογημένο στόμα τους, βάζοντας φωτιά στο πάλκο σ' ένα τετράωρο πρόγραμμα. Το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου, η Τάνια Τσανακλίδου και η Χαρούλα Αλεξίου είχαν την πρεμιέρα τους!
Μια παντρεμένη γυναίκα νιώθει τεράστιο πόνο στην Ισπανική Επαρχία, γιατί αδυνατεί να γνωρίσει τη χαρά της μητρότητας, ενώ ζει μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον καταπίεσης. Το θεατρικό έργο του Λόρκα «Η Γέρμα» ανεβαίνει στο θέατρο Vault σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.
Στον σκληρό κόσμο της οικογενειακής βίας σε ένα φανταστικό χωριό της ελληνικής επαρχίας μας βάζει το διήγημα «Ο Μουνής» της Λένας Κιτσοπούλου, το οποίο, στη θεατροποιημένη του εκδοχή, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Κάτι ανάμεσα σε stand up comedy με μιμήσεις και σε συναυλία ήταν η παράσταση "I am what I am" του Τάκη Ζαχαράτου που είδαμε στο Παλλάς.
Μία από τις πιο σαδιστικές μορφές της επιστήμης, τον ναζιστή γιατρό που επονομαζόταν και Άγγελος του Θανάτου, Γιόζεφ Μένγκελε μας θυμίζει το έργο «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη, που ανεβαίνει στο Faust σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου.
Το «Ψύχωση 4.48 » είναι το τελευταίο έργο μιας βασανισμένης ψυχής, αλλά και μας δημιουργού που άφησε το στίγμα της όσο λίγοι στο σύγχρονο θέατρο, της Σάρα Κέιν. Το έργο αυτό ανεβαίνει στο Bios σε σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου.
Συνάντηση μουσικής κορυφής στο μιούζικαλ «Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο»: Η Μαρινέλλα επί σκηνής Badminton ακολουθεί την διαδρομή της Βέμπο, μιας καλλιτέχνιδας, που άνοιξε δρόμους στο ελληνικό τραγούδι και στην έννοια της τραγουδίστριας. Έρχεται σε επαφή με τις χαρές και τις λύπες, τις παραξενιές, τις δυσκολίες και την καλλιτεχνική διαδρομή της γυναίκας που έμεινε στην ιστορία ως η τραγουδίστρια του έπους του 40.
Μια σπουδαία μουσική συνάντηση πραγματοποιείται στην Ιερά Οδό. Ένα μουσικό αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη από τον κορυφαίο Σταύρο Ξαρχάκο, μαζί με την εκρηκτική Ελένη Βιτάλη, με τίτλο: «Νυν και αεί... Τσιτσάνης». Διαβάστε τις εντυπώσεις μας από την επίσημη πρεμιέρα ενός προγράμματος που διαθέτει κέφι και σεβασμό στην παράδοση!
Ένα από τα μνημειώδη έργα της λογοτεχνίας, τον "Φάουστ" του Γκαίτε σκηνοθέτησε με μια αβαντ γκαρντ ανάγνωση ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, σε μια πολύκροτη παράσταση που ανεβαίνει έως τις 9 Φεβρουαρίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Η ιδεολογικό αδιέξοδο της σύγχρονης κοινωνίας και ο ρόλος της βίας εξετάζονται στο έργο Gagarin Way του Γκρέγκορι Μπερκ. Την παράσταση σκηνοθετεί ο βραβευμένος για την ταινία Miss Violence σκηνοθέτης Αλέξανδρος Αβρανάς.
Σε μία από τις πιο παράδοξες "επιδημίες" στην ιστορία του θεάτρου, οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε ρινόκερους. Αυτό συμβαίνει στο έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Ο Ρινόκερος», που ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου.
Η Μήδεια είναι το μαχαίρι που κρατάει.Το μαχαίρι αυτό, το όπλο της παιδοκτονίας, δίνει δύναμη στην υστεροφημία της Μήδειας. Είναι το θρυλικό μέσο αποπεράτωσης της πιο σοκαριστικής πράξης της Αρχαίας Τραγωδίας, το απόγειο του δυτικού πολιτισμού. Είναι και αυτό που κάνει την Μήδεια τερατώδη, ερωτική, θρυλική- αυτό που κάνει το κοινό να την πονά παρά τον πόνο που προξένησε και προξενεί. Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Μια παράσταση που ξεκίνησε στις 20.00 και τελείωσε περίπου στις 23.30: η αιματοβαμμένη ιστορία του σαιξπηρικού σφετεριστή του θρόνου της Σκωτίας, Μάκβεθ, σε τρίωρη μουσική μορφή. Πόσο τραγουδισμένο "αίμα" ν' αντέξει κανείς; Αρκετό απ' ό,τι φαίνεται, αφού η παράσταση "Μάκμπεθ" της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που είδαμε στην πρεμιέρα της την Παρασκευή στο Μέγαρο Μουσικής, δεν κούρασε. Αντίθετα, απέσπασε ενθουσιώδες χειροκρότημα, που αν εξαιρέσει κανείς αυτό των "κατ' επάγγελμα μπραβίστι", ήταν αυθόρμητο, ειλικρινές και δικαιολογημένο.από την Αργυρώ ΣταυρίδηΦωτογραφίες: Στέφανος Κυριακόπουλος
Άντε ντε, μάντεψε, λέμε.Να βοηθήσουμε, δια της ατόπου, για το ποιος και πως. Δεν είμασταν εμείς (=σαν να λέμε, δεν πεθάναμε κιόλας με το έργο), και σίγουρα δεν ήταν από τα γέλια.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Ερωτικά μπερδέρματα, απιστίες και ψέματα σε μια ερωτική κωμωδία που εξερευνά τα όρια της αλήθειας και του ψεύδους. Αυτά συμβαίνουν στο «Μου λες αλήθεια» (La Verite) του πετυχημένου γάλλου συγγραφέα Florian Zeller, που ανεβαίνει στο θέατρο Κάππα σε σκηνοθεσία του Σπύρου Παπαδόπουλου.
Ακραία πάθη και ανελέητες συγκρούσεις αναπτύσσονται ανάμεσα σε μια μητέρα και δύο αδερφές για τα μάτια ενός άντρα, στη Φλαντρώ του Παντελή Χορν, που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου.
Μέσα από την ιστορία δύο αδερφών που βλέπουν τη ζωή τους να κυλάει σαν λατινοαμερικάνικο παραμύθι, η ιστορία και η λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής περνούν μέσα από το τρένο στο Ρουφ στην παράσταση "Το Τρένο των Νεφών", σε σκηνοθεσία της Τατιάνας Λύγαρη.
Η κοσμοσυρροή στο θέατρο ΗΒΗ δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Την επιτυχία του "Ο παππούς έχει πίεση" φαίνεται πως συνεχίζει τώρα το "Τοκ Τοκ". Το ότι πρόκειται και για έργο του Laurent Baffie, μας κίνησε την περιέργεια για να στηθούμε κι εμείς στην ουρά για το ταμείο, που ξεχωρίζει τα βράδια στην οδό Σαρρή.από την Αργυρώ Σταυρίδη
Είδαμε απόψε την παράσταση του Κωνσταντίνου Ντέλλα και της ομάδας Βouλούki (αχ, δεν βαριέστε με αυτές τις ορθογραφίες πια;) στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Είδαμε και το ίδιο το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, βασικά. Αυτή η παράσταση είναι τόσο περιήγηση στην ιστορία των βρυκολάκων στην ελληνική παράδοση όσο και ξενάγηση σε όλους τους εντυπωσιακούς και (δαπανηρά, σίγουρα, αλλά άξια) αποκατεστημένους χώρους του ιστορικού χώρου του Πειραιά.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Ο μολιερικός Σκρουτζ ονομάζεται Αρπαγκόν και παρουσιάζεται σε όλο του το «μεγαλείο» και κυρίως σε όλη του τη μικρότητα στο Φιλάργυρο του Γάλλου κωμωδιογράφου. Το συγκεκριμένο έργο σκηνοθετεί ο Γιάννης Μπέζος στο Εθνικό Θέατρο, ο οποίος ερμηνεύει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αυτό, εδώ, είναι το θέμα. Το μέγεθος του έργου, θαυμαστό μα και φοβιστικό. Πώς να πλησιάσεις κάτι τόσο (εξ ορισμού) "επικό" και α) να σταθείς αντάξιος του, χωρίς όμως β) να αποθαρρύνεις το ευρύτερο κοινό σου; Το πρώτο 6ωρο ανέβασμα της παράστασης στο Φεστιβάλ Αθηνών ήταν μια -τολμώ να το πω- εμπειρία ζωής. Γιατί είναι όντως... Ε-Π-Ο-Σ η Ιλιάδα αυτή, δια χειρός Στάθη Λιβαθινού. Ένα τεράστιο στοίχημα που υλοποιείται αψεγάδιαστα και μεταφέρει την ουσία και (ναι) την αφάνταστη κλίμακα της Ιλιάδας χωρίς -πάρα πολύ σημαντικό- να καταπονεί τον θεατή, παρά τη μεγάλη διάρκεια του.Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr
Η πιο μοιραία και φονική από όλες τις γυναίκες της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, η Μήδεια, σε μια από τις πιο μεταμοντέρνες εκδοχές στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη "Ο Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία". Η παράσταση ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη.
Ένας άντρας προσποιείται ότι είναι «στο βρακί» της φιλάρεσκης ερωμένης του, ενώ το μόνο που θέλει στην πραγματικότητα είναι να την ξεφορτωθεί, για να παντρευτεί μια άλλη. Αυτό πυροδοτεί την φάρσα κρεβατοκάμαρας με πολλά ευφάνταστα ερωτικά μπουρδουκλώματα του Georges Feydeau "Un Fil Ά La Patte" με τον ελληνικό τίτλο: "Μες Στο Βρακί Της".
Σε τι πιστεύει ο άνθρωπος, όταν ξεγυμνώνεται από τα ενδύματα που του βάζει ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός; Στο Θεό της Σφαγής, μας απαντάει η Γιασμίνα Ρεζά με το ομότιτλο έργο της που ανεβαίνει στο θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου.
