Editors

Πιθανότατα έχει λιγότερη σχέση με την τέχνη και περισσότερη με την επιρροή του κοινωνικού περιβάλλοντος στις προτιμήσεις μας· σε τελική ανάλυση, ο εμπνευστής του πειράματος «Music Lab» και της μελέτης που χτίστηκε γύρω του είναι ο καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον, Μάθιου Σαλγκάνικ. Όμως σίγουρα έχει ενδιαφέρον και αν το χρησιμοποιήσει κανείς σαν μια ακόμα παράμετρο ανάλυσης της ιστορίας της τέχνης.Του Γρηγόρη Μιλιαρέση

Η ελληνικής καταγωγής Marisa Churchill, είναι μια νέα, όμορφη, δραστήρια, γελαστή, γεμάτη ενέργεια γυναίκα που καταφέρνει να δημιουργεί νόστιμα θαύματα στη ζαχαροπλαστική και τη μαγειρική, χωρίς να ξεχνάει πόσο σημαντική είναι η σωστή και ισορροπημένη διατροφή για τον ανθρώπινο οργανισμό. Μέσα από τη δουλειά της, εδώ και αρκετά χρόνια, μας αποδεικνύει ότι ένα απολαυστικό γλυκό και μια ελκυστική λιχουδιά, μπορούν να είναι ταυτόχρονα υγιεινά, χαμηλά σε θερμίδες και λιπαρά και πάντα προσαρμοσμένα στις ανάγκες του καθενός μας. Ακολουθεί τις τάσεις που θέλουν γλυκά με stevia και χωρίς γλουτένη και δεν χάνει την ευκαιρία να μεταδίδει την γνώση της και να μοιράζεται την αγάπη της για την κουζίνα με περισσότερο κόσμο.Της Εμμανουέλλς Κόκκαλή

Είναι κάπως σχετικές ιστορίες –και ταυτόχρονα κάπως άσχετες: από τη μια είναι ο 97χρονος σήμερα Τακεχίσα Σάιτο ο οποίος στα 90 του και μετά το θάνατο της γυναίκας του αποφάσισε να ασχοληθεί με την ξυλογλυπτική (η δουλειά του ήταν τορναδόρος) και μέσα σε επτά χρόνια κατάφερε να βρει μια νέα πνοή και να συνεχίσει τη ζωή του και από την άλλη ο 78χρονος Βασίλης Δημητρίου, ο τελευταίος εναπομείνας ζωγράφος αφισών για κινηματογράφους τη δουλειά του οποίου μπορεί κανείς πλέον να δει στη μαρκίζα του «Αθήναιον» στους Αμπελοκήπους.Του Γρηγόρη Μιλιαρέση

Αν έχεις δισκοθήκη, το πιο βασανιστικό ερώτημα που μπορείς να θέσεις στον εαυτό σου είναι να διαλέξεις ανάμεσα στους δίσκους σου, τους 50 ή τους 100 καλύτερους. Πραγματικά χαώδης η απάντηση του ερωτήματος καθώς κάθε δίσκος έχει τη δική του ιστορία και το συναισθηματικό δέσιμο με τον καθένα θα σε φέρει πραγματικά σε δύσκολη θέση. Όμως αν ξεπεράσει κανείς το δίλημμα της επιλογής του ενός ή του άλλο δίσκου και αντιμετωπίσει το θέμα πιο ρεαλιστικά πάλι τον περιμένουν πολλές επιλογές με τι κριτήρια θα επιλέξει τους καλύτερους δίσκους της δισκοθήκης του, ανεξάρτητα εάν είναι μεγάλη η μικρότερη η συλλογή του.Του Γιάννη Αλεξίου

Λίγες μέρες πριν από τη μεγάλη γιορτή του βινυλίου που θα γίνει στην Τεχνόπολη το τριήμερο 7, 8 και 9 Μαρτίου, ένας φανατικός εραστής των... 45 στροφών καταγράφει τις βασικές αρχές που πρέπει να γνωρίζει κάθε επίδοξος συλλέκτης δίσκων!Από τον Γιάννη Αλεξίου

Δεν με εξέπληξε η επίθεση που δέχτηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης από πολλούς συναδέλφους μας δημοσιογράφους όταν ανακοίνωσε ότι φτιάχνει ένα νέο κόμμα που θα λέγεται Το Ποτάμι. Το επάγγελμα δημιουργεί διαστροφές και μία από αυτές είναι να κρίνεις τους πάντες και τα πάντα, ψάχνοντας στην ουσία ανύπαρκτα επιχειρήματα. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα εναντίον της απόφασης του Θεοδωράκη να ιδρύσει κόμμα. Αντίθετα, μακάρι να τον μιμηθούν και άλλοι, δεν εννοώ δημοσιογράφοι, εννοώ πολίτες.Από τον Γρηγόρη Νικολόπουλο

Είναι μια ακόμα από εκείνες τις ιστορίες που δεν τις πιστεύεις ακόμα και όταν τις βλέπεις στον κινηματογράφο –έχει τόση υπερβολή και τόσο δράμα που ξεφεύγει από τα δεδομένα της μικρής καθημερινής ζωής των περισσότερων από εμάς. Όμως η ιστορία της Μικαέλα Ντεπρίνς είναι πέρα για πέρα αληθινή και καταγεγραμμένη από ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο και όσο κι αν μοιάζει με παραμύθι, είναι μια ζωή που εξελίσσεται ακόμα πολύ κοντά μας.Aπό τον Γρηγόρη Μηλιαρέση

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το σώμα ενός χορευτή έχει μία μοναδική ομορφιά που κανένα άλλο σώμα, όσο γυμνασμένο και καλλίγραμμο και αν είναι, δεν διαθέτει. Είναι η χάρη που έχει κάθε κίνησή του, από τα χρόνια που ασχολείται με την τέχνη του χορού. Πλέον είναι τελειοποιημένα τα σώματα των χορευτών μέσα από μηχανισμούς, αυτόματα προγραμματισμένα να λυγίζουν, να συστρέφονται και να στροβιλίζονται.από τη Lina Grivogianni

Τα κόμικς αποτελούν την 9η τέχνη. Η λέξη «κόμικς» προέρχεται ετυμολογικά από την λέξη «κωμικός» κι αυτό γιατί οι πρώτες ιστορίες ήταν κωμικού περιεχομένου. Σύμφωνα με τον ορισμό, «κόμικς» είναι η τέχνη της αφήγησης ιστοριών με διαδοχή σχεδιασμένων εικόνων στη τυπογραφική επιφάνεια. Σύμφωνα με τον ορισμό τα κόμικς αφηγούνται πάντα ιστορίες οποιουδήποτε περιεχομένου. Για να υπάρξει κόμικς πρέπει να υπάρχουν διαδοχικές εικόνες όπου η μία συνεχίζει το νόημα της άλλης. Μία ιστορία κόμικς είναι πάντα τυπωμένη σε χαρτί.Από τον Γιάννη Αλεξίου

Ανέλαβε -καλλιτεχνικός διευθυντής- μια Κρατική Ορχήστρα Αθηνών μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας -μια ορχήστρα επαρχιώτικου, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, επιπέδου. Πριν από τρία χρόνια -το 2011. Ο Βασίλης Χριστόπουλος. Νεότατος -στα 36 του. Με πείρα -αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νοτιοδυτικής Γερμανίας, στην Κονσταντία, απ’ το 2005. Μέσα σε μικρό διάστημα την ανάστησε την Κ.Ο.Α.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Οι έφηβοι έχουν ό,τι ανησυχίες έχετε εσείς κι εγώ. Απλώς δεν ξέρουν ακόμα ότι θα τις έχουν πάντα. Το εφηβικό θέατρο βοηθάει ψυχικά στη συνειδητοποίηση των καυτών πρωταρχικών ερωτημάτων. Δεν θα απαντηθούν τα περισσότερα, όπως δεν απαντήθηκαν ποτέ και για κανέναν. Είμαστε και εμείς ακόμα εκεί. Έχεις παρέα...Από την Τζωρτζίνα Κακουδάκη

Μια από τις πιο συνηθισμένες εικόνες τον Φεβρουάριο είναι οι ανθισμένες αμυγδαλιές που βιάζονται να μας προαναγγείλουν την άνοιξη όπως μας λέει και η παροιμία: «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει»...από την Μαρία ΣκέντερΠηγή: Savoir Ville

Κανείς δεν γεννήθηκε κυνικός και πολέμιος του Αγ. Βαλεντίνου. Φαντάζομαι ότι όλοι, έστω για μία και μοναδική φορά, μετρήσαμε τις μέρες μέχρι τις 14 Φλεβάρη. Άλλωστε, ποιο είναι το πρόβλημα να είσαι 15 και να πιστεύεις σ' αυτά; Κανένα. Οι μάγκες και οι καμπόσοι που έτρεχαν να κάνουν σπόηλ ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και αργότερα Άγιος Βαλεντίνος δεν ήταν ποτέ φίλοι μου. Συνήθως ήταν τύποι με απωθημένα γιατί δεν ήθελε να τους φιλήσει καμία στην μπουκάλα.

Αξιότιμε κύριε ΚλούνιΑπευθύνομαι σε σας ως πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας. Θα ήθελα, παρακαλώ, να με εξαιρέσετε από τους «όλους τους Έλληνες» που πιστεύει ότι εκφράζει ο υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος στην -προεκλογική- επιστολή που σας έστειλε για να σας μεταφέρει «ένα εγκάρδιο ευχαριστώ για τη δήλωσή σας κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου του Φεστιβάλ του Βερολίνου, η οποία αφορούσε τα Γλυπτά του Παρθενώνα». Και την οποία είδαμε στο βίντεο ΠΩΣ σας την εκμαίευσαν και ΠΩΣ την κάνατε -εντελώς ξινισμένος και με το ζόρι.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Παρακολουθούσα πρόσφατα ένα webinar με ομιλητή τον συγγραφέα και digital strategist, Mitch Joel. Λίγο πριν το τέλος της παρουσίασης, ο οικοδεσπότης τον ρώτησε: 'Ποιο είναι το πιο χρήσιμο μάθημα για τα παιδιά του σήμερα;'. H απάντηση του συγγραφέα ήρθε αβίαστα και ήταν απλή και κοφτή: 'Ο κώδικας. Φροντίστε να μάθουν τα παιδιά σας κώδικα'.

Λοβέρδοι και Πολύδωρες, Βουδούρηδες και Κουβέληδες, 58 κι Ελιές, Τζιτζικωσταίοι και Καρυπίδηδες, Καμμένοι και Τατσόπουλοι και Μάνοι, Βενιζέλοι, αυτοδιαλυόμενα ΠΑΣΟΚ και Γ(κ)ΑΠ, μαλλιοτραβήγματα στον ΣΥΡΙΖΑ, Κουτσούμπες και Μίκηδες και Χρυσόγελοι, Κασιδιάρηδες και Ελληνο/Χρυσές Αυγές, Κακλαμάνηδες -μικροί και μεγάλοι- και Σαμαράδες, δηλώσεις σοβαροφανείς και κούφιες, τιποτολογία -το απόλυτο τίποτα- και μπουρδολογία και ΟΙ ψευτούρες...: η θλιβερή –άμα και φαιδρή- πολιτική ζωή του καημένου μας του τόπου.Όλος ο κόσμος, μια σκηνή... Κι ο θίασος, μπουλούκι -με την κακή έννοια.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Φήμες που διασπείρουν γειτονικοί λαοί θέλουν το Βέλγιο να είναι η χώρα όπου δεν συμβαίνει τίποτα. Το παρουσιάζουν ως το βασίλειο της ανίας. Πράγματι, το Βέλγιο δεν είναι η πιο ενδιαφέρουσα χώρα στον κόσμο. Όμως το ενδιαφέρον συχνά βρίσκεται εκεί όπου δεν το περιμένεις. Σε ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο για παράδειγμα, στην πόλη Ronse.

«[...]Ιδίως ως μυθιστοριογράφος θ' ανεδεικνύετο υπέροχος ο Βιζυηνός˙ως ηθογράφος, ως ζωγράφος του εσωτερικού κόσμου ήτο ήδη ρηξικέλευθος και σχεδόν τελειωτής˙ θα εγίνετο δε έξοχος˙εγίνωσκεν όλας τας ατραπούς της ψυχής˙ οι οφθαλμοί εκείνοι οι κλειστοί θα απετύπουν εν αληθή καλλιτεχνική πιστότητι την καλλονήν της ελληνικής φύσεως, τον πολυδαίδαλον βίον έν όλη τη μονοτονία η τραγικότητί του˙εντός του ωχρού εκείνου κρανίου εκινείτο ευρύς και θαυμάσιος κόσμος».(Αριστοτέλης Π. Κουρτίδης, Επικήδειος Βιζυηνού, «Το Άστυ» 17 Απριλίου 1θ96, σ.20.Από την Αγγελική Ξυνού

Ο καλλιτέχνης φωτογράφος Bertil Nilsson αντλώντας σταθερά έμπνευση από το συνδυασμό κίνησης και ανθρώπινης μορφής συνεργάζεται με χορευτές και καλλιτέχνες του τσίρκου δημιουργώντας έργα που δύσκολα θα περνούσαν απαρατήρητα.Πηγή: metamatic:taf

Η Ειρήνη Λεβίδη που ανέλαβε να χειριστεί τις τύχες του θεάτρου «Οδού Κυκλάδων/Λευτέρης Βογιατζής» ανακοινώνει ρεπερτόριο διετίας -προς τριετία- και μεταξύ άλλων περιλαμβάνει σ' αυτό το έργο του Μιχάλη Βιρβιδάκη «Κάτω απ' το δέρμα μου ένας άλλος». Σε σκηνοθεσία, λέει, Νίκου Μαστοράκη.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Έχω πολύ καιρό νομίζω να σας δώσω συνταγή. Λίγο οι υποχρεώσεις, το φαγητό σε υπέροχα εστιατόρια, λίγο το κυνήγι προϊόντων και οι νόστιμες ειδήσεις που προκύπτουν, δεν προλαβαίνω να δημιουργήσω πολλά πιάτα άξια λόγου, παρά επιλέγω συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Μέχρι που έφτασαν στην πόρτα μου τα παραδοσιακά ζυμαρικά Αγροζύμη, της οικογένειας Μαρταβαλτζόγλου, από την Αραβησσό Γιαννιτσών. Και ήταν όλα τους υπέροχα, σε πολλά σχήματα, χρώματα και μεγέθη. Με κομψές ετικέτες που στο εσωτερικό τους είχαν συνταγές για να εμπνευστείς και να απολαύσεις το καθένα όπως του αξίζει. Και ξαφνικά μού ήρθαν στο μυαλό δεκάδες πιάτα, οπότε αποφάσισα αυτή την εβδομάδα να αφιερώσω λίγο χρόνο παραπάνω στην κουζίνα και το σπιτικό φαγητό.Της Εμμανουέλας Κόκκαλη

Γενικά στα γλυκά είμαι λίγο δύσκολη, το ομολογώ. Και αν βρω ένα ζαχαροπλαστείο που μου αρέσει, δεν το αλλάζω εύκολα, δε μπαίνω στη διαδικασία για πολλές δοκιμές αλλού γιατί είναι άσχημο να θες διακαώς ένα γλυκό και να απογοητεύεσαι. Θες μια ασφαλή επιλογή. Κι όσο το σκέφτομαι, το γλυκό με το οποίο έχω απογοητευτεί πιο πολύ από όλα, είναι τα brownies. Δεν μου αρέσει που τα κάνουν υπερβολικά γλυκά, θέλω να υπερισχύει η γεύση της πικρής σοκολάτας, όχι να τρώω ζαχαρωτό. Επίσης κάποιοι τα ψήνουν περισσότερο από όσο χρειάζεται και στεγνώνουν αμέσως, ξεραίνονται.Της Εμμανουέλας Κόκκαλη

Από τότε που άρχισα να εμπλέκομαι με το Ίντερνετ, αντιμετώπιζα με ιδιαίτερη καχυποψία και συχνά με σαρκασμό) τους καταστροφολόγους, τις διάφορες Κασσάνδρες που, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, μιλούσαν για τις ολέθριες επιπτώσεις που έχει η εμπλοκή με το νέο μέσο στους ανθρώπους –ατομικά και κοινωνικά. Από την πλευρά που έβλεπα εγώ τα πράγματα, οι ωφέλειες από τη χρήση του νέου μέσου ήταν πολύ περισσότερες από τις βλάβες του· για την ακρίβεια, οι τελευταίες έμοιαζαν πολύ υπερβολικές και παρέπεμπαν απλώς σε συγκρούσεις νοοτροπιών.Του Γρηγόρη Μηλιαρέση

Η ελληνική μυθολογία σώζοι το θέατρό μας για παιδιά! Ανέκαθεν οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι τροφοδοτούσαν τις θεατρικές Σκηνές για παιδιά. Όσο περνάει ο καιρός και τα έργα τα γραμμένα για παιδιά λιγοστεύουν -αλλά είναι και ακριβότερα για τους θιασάρχες γιατί πρέπει να πληρώνουν πνευματικά δικαιώματα...- τόσο περισσότερο οι λύσεις για το κείμενο που θ' ανεβάσουν αντλούνται απ' τον πλούτο τον αστείρευτο των αρχαίων ελληνικών μύθων, με τους ίδιους να συνθέτουν και να υπογράφουν τα έργα. Φέτος... μυθολογικός κατακλυσμός!Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Το μετρό του Παρισιού είναι σίγουρα δώρο για τους κατοίκους της πόλης. Παρά το συνωστισμό, τους πορτοφολάδες και τις οσμές που απέχουν πολύ από τα γαλλικά αρώματα παραμένει ο πιο βολικός τρόπος μετακίνησης και αποφυγής του κυκλοφοριακού χάους.Από τη Βασιλική Κοτζιά

Και να σκεφτείτε πως πριν από καμιά εικοσαριά-τριανταριά χρόνια θεωρούνταν ξεπερασμένος –ακόμα κάποιοι τον θεωρούν. Για τον Χένρικ -Ερρίκο μας ξέμεινε να τον λέμε- Ίψεν λέω. Και φέτος εν Ελλάδι ν' ανεβαίνουν -και μάλιστα κι από νέους που πειραματίζονται- μαζεμένες όσες παραστάσεις Ίψεν δεν έχουν ανεβεί ποτέ στην ελληνική σκηνή μέσα σε μια σεζόν! Φανταστείτε πως, πρόσφατα, μια φίλη, μπερδεμένη απ' τις τόσο πολλές ιψενικές παραστάσεις, με ρωτούσε αν γιορτάζεται κάποια επέτειος Ίψεν φέτος -που δε γιορτάζεται...Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Το «πηγαίνω στο θέατρο» έγινε για μένα κατά κανόνα ένα «αποχωρώ από το θέατρο»-και μάλιστα στο διάλειμμα. Ένιωθα την ανάγκη να απομακρυνθώ το γρηγορότερο από αυτή τη γλοιώδη «πολιτιστική συναίνεση» που ήταν έτοιμη να μου κλέψει το κουράγιο να αντιμετωπίσω τη ζωή. Η κατάσταση στο θέατρο έχει κάτι κλειστοφοβικό-κάθεσαι στη μέση μιας σειράς σε έναν σκοτεινό, κλειστό χώρο. Αυτή την ατμόσφαιρα όταν γράφω τη μεταφέρω εντελώς ασυνείδητα στην ατμόσφαιρα του έργου*.*Jon Fosse Δοκίμια, πρόγραμμα της παράστασης Τόσο όμορφα, Θέατρο Αμόρε, Αθήνα 2004, σ.10. Από την Αγγελική Ξυνού