ΚΥΡΙΑΚΗ
29
ΙΟΥΝΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Η Μαρίνα Σάττι έκανε χαμό στην Πλατεία Νερού. Και ήμουν κι εγώ εκεί!
Είχα πει στους φίλους μου (αλλά κυρίως στον εαυτό μου) πως δεν θα πάω σε συναυλία της Μαρίνας Σάττι αυτό το καλοκαίρι. Η εμπειρία του Λυκαβηττού τον περασμένο Σεπτέμβριο με είχε, τρόπον τινά, «χορτάσει», κι έτσι δεν μπήκα καν στη διαδικασία να κυνηγήσω εισιτήριο για το φετινό μεγάλο live στην Πλατεία Νερού, με το οποίο θα ξεκινούσε το πολυαναμενόμενο POP TOUR της. Ευτυχώς, ένα εισιτήριο της τελευταίας στιγμής βρέθηκε — και βρέθηκα κι εγώ εκεί, το βράδυ της Τετάρτης (25/6). Και ευτυχώς, γιατί ήταν από εκείνες τις φορές που χαίρεσαι να διαψεύδεσαι.
Αυτό που παρουσίασε η Μαρίνα Σάττι στην Πλατεία Νερού ήταν ό,τι πιο μεγάλο, φιλόδοξο και δουλεμένο έχει κάνει μέχρι σήμερα. Ένα σόου μπροστά σε 15.000 ανθρώπους — ναι, 15.000, κι ούτε εγώ το πίστευα όταν το έμαθα. Από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο, δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που να έπεσε η ενέργεια. Ήταν σαν να μας κρατούσε όλους σε μια μουσική δίνη: από τις Κούπες και τη Μάντισσα, μέχρι το YENNA, το POP και το πρόσφατο POP TOO.
Η συναυλία ήταν πολυσύνθετη. Ήταν ένα πολυεπίπεδο performance — ένα μουσικοχορευτικό show με super visuals και setlist που λειτουργούσε σαν γέφυρα ανάμεσα στο τότε και το τώρα της. Ήχοι παραδοσιακοί και σύγχρονοι, trap, reggaeton, ζουρνάδες, πολυφωνίες — όλα σε αρμονία, χωρίς τίποτα να μοιάζει παράταιρο. Γιατί αυτή είναι η Μαρίνα: ένα μωσαϊκό από διαφορετικά σύμπαντα που τελικά κουμπώνουν με έναν τρόπο απόλυτα δικό της.
Στο πλευρό της στη σκηνή ανέβηκαν και φίλοι και συνεργάτες της: ο Saske, ο Oge, ο Rack, ο Νέγρος του Μοριά, οι Locomondo και ο Tso. Όλοι μαζί έδωσαν ακόμη περισσότερη ένταση, με ξεχωριστές εμφανίσεις που απογείωσαν τη βραδιά. Και μέσα σε όλα αυτά, τη στιγμή που η Μαρίνα τραγουδούσε την Ανατολή, οι fans της σήκωσαν στον αέρα χιλιάδες χάρτινες καρδιές και γίναμε όλοι μαζί για λίγο μια αγκαλιά. Η ίδια, συγκινημένη, κατέβηκε από τη σκηνή και πλησίασε, δίνοντας το χέρι της σε όσους βρίσκονταν στις πρώτες σειρές. Για λίγο, η απόσταση μεταξύ σκηνής και κόσμου εξαφανίστηκε. Ήταν μία από εκείνες τις αυθεντικές στιγμές σύνδεσης που δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Δεν μπορώ να μην κλείσω με αυτό που λέω πάντα για τη Μαρίνα Σάττι. Η διαδρομή της δεν είχε ποτέ βιασύνες. Με μικρά, σταθερά βήματα – και μόνο όταν η ίδια ένιωσε έτοιμη – ανοίχτηκε στην εξωστρέφεια. Και τότε, όλα ήρθαν μαζί: αγάπη από τον κόσμο, απανωτά sold out, νούμερα-ρεκόρ στο Spotify. Αλλά πάνω απ’ όλα, μια ξεχωριστή θέση στη σύγχρονη ελληνική pop, την οποία υπηρετεί με τρόπο ανήσυχο, χωρίς να στριμώχνει τον εαυτό της σε καλούπια.
Ευδοκία Βαζούκη
Δεν ξέρω από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω, παιδιά. Δηλαδή, τι να πω; Προσομοίωση; Matrix; Επεισόδιο του Black Mirror; Μήπως ζούμε την ιστορία ξανά και ξανά σε λούπα; Τα έχουν πει όλα, και ξέρετε κάτι; Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ισχύουν όλα. Σε περίπτωση που δεν έγινε πλήρως κατανοητό, φυσικά και μιλάω για την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, η οποία κλιμακώνεται τις τελευταίες εβδομάδες με έναν ρυθμό σχεδόν ισάξιο με Ολυμπιακό ρεκόρ στο 100άρι. Πέρα από την πλάκα, όμως, προσωπικά δεν ξέρω πώς να υπάρξω σε έναν κόσμο που εν έτει 2025, με δύο εν ενεργεία πολέμους, μια γενοκτονία, την άνοδο της Ακροδεξιάς – βαφτισμένη φιλελευθερισμό – και τις ανισότητες (κοινωνικές και οικονομικές) να πληθαίνουν κάθε μέρα, τρεις άντρες πετάνε βομβούλες ο ένας στον άλλον για να επέλθει η ειρήνη. Φυσικά και αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι τόσο απλό. Πως όλα όσα συμβαίνουν τώρα στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία, στις ΗΠΑ – ακόμη και εδώ – υποβόσκουν χρόνια. Ωστόσο, αλήθεια πιστεύω πως η κατάσταση ξέφυγε από τα χέρια ακόμη και εκείνων που είχαν μια μικρή ιδέα.
Την Κυριακή το πρωί, όταν ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που είδα στο κινητό μου ήταν η είδηση πως ο Τραμπ, χωρίς επικύρωση από το Κογκρέσο, βομβάρδισε το Ιράν, πάγωσε το αίμα μου. Δεν θα πάψει ποτέ να με εκπλήσσει και να με εξοργίζει το πώς οι πράξεις ενός ημιτρελού, καταδικασμένου προέδρου των ΗΠΑ μπορούν να διαλύσουν τον κόσμο όπως τον ξέρουμε – εκείνες τις μέρες έγινε πολύ ξεκάθαρο για μένα πως, αν υπήρχε ένας άλλος άνθρωπος σε εκείνη την καρέκλα του πιο διάσημου πολιτικού οίκου του κόσμου, πιθανότατα δεν θα είχαμε φτάσει μέχρι εδώ. Και δεν ξέρω για εσάς, αλλά μου κάθεται κάπως βαρύ το ότι η ευημερία μου και η ζωή μου εξαρτώνται από έναν άντρα (μάλλον) σε μια καρέκλα – ξέρω, welcome to the club. Δεν σας είπα κάτι που δεν ξέρετε, αλλά οι ακραίες καταστάσεις έχουν την τάση να επιβιώνουν ή να υπενθυμίζουν τα αυτονόητα.
Τώρα εδώ, Ελλαδίτσα, καλοκαιράκι και τα σχετικά – μπούρδες (με τα συγχωρήσεως κιόλας). Με την πολιτική ηγεσία του τόπου να έχει ταχθεί ολοκληρωτικά με την πλευρά του Ισραήλ – αγνοώντας πλήρως τα λαϊκά θέλω, τον τουρισμό να σέρνεται (άλλη μια χρονιά που όλα πήγαν τέλεια) και το μεγαλύτερο πρόστιμο που έχει δώσει ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση να καταλογίζεται στη χώρα μας για τον μαγευτικό ΟΠΕΚΕ, τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά – και έχουν σφίξει και οι ζέστες.
Μια φίλη μου έστειλε απανωτά μηνύματα πριν δυο μέρες να με ρωτήσει αν, επειδή έχουμε την τάση να λέμε συνέχεια την iconic ατάκα από το «Λούφα και Παραλλαγή» του Περάκη, «πάμε πόλεμο;», στο τέλος το κάναμε manifest. Της απάντησα (με καθόλου ψυχραιμία) πως δεν γίνεται να φταίμε για όλα εμείς – μάλλον. Ωστόσο την πιθανότητα τα ελληνικά στρατά να βρεθούν σε μάχη κομματάκι δύσκολο το βλέπω, κυρίως γιατί αυτός ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος που είναι ήδη εν βρασμό, δεν πρόκειται να έχει νικητή – γιατί θα πολεμηθεί με μέσα που δεν στοχεύουν στην υπεροχή του δυνατότερου, αλλά θα ορίσουν την ολική εξαφάνιση του είδους (Cold War who?) .
Μαρία Βαλτζάκη
Ομολογώ πως ανάμεσα στις ελληνικές παραγωγές της Πειραιώς 260 τα «Κακά σκηνικά» – η επιστροφή του Σίμου Κακάλα στο είδος της μετεπιθεώρησης – ήταν ένα από τα ωραία στοιχήματα που δόθηκαν στο πλαίσιο του επετειακού προγραμματισμού του Φεστιβάλ. Και μάλιστα με το κείμενο να υπογράφεται από έναν ανερχόμενο συγγραφέα, τον Γιάννη Αποσκίτη. Αυτά, φυσικά, σε επίπεδο προσδοκιών.
Η υλοποίηση της παράστασης, δυστυχώς, τις διέψευσε. Βασικότερη πληγή της, το πρωτότυπο κείμενο. Η δραματουργία αποδείχθηκε πρώτου επιπέδου – ακόμα κι αν κάποια σκετς – επεισόδια βασίστηκαν σε έξυπνες ιδέες: το πολιτικό πτώμα της Αριστεράς, ο βασιλιάς Αρκτούρος ο Γ΄, ο θάνατος της Γκόλφως, ο Φρανκεν-Γκιόζης ή η μάστιγα του υπερτουρισμού. ‘Όλα ή σχεδόν όλα παρέμειναν στο πλαίσιο μιας ακατέργαστης, αμήχανης εφηβικής πλάκας – με κάποια κόμικ ερεθίσματα – εκτελεσμένα με επαγγελματικούς όρους. Και παρότι, έμπειροι και ικανότατοι ηθοποιοί – Αντώνης Καφετζόπουλος, Κώστας Φιλίππογλου, Σίμος Κακάλας, Κλέων Γρηγοριάδης, Γιάννης Στάνκογλου, Πανάγος Ιωακείμ, Δρόσος Σκότης (και ο νεότερος Κωνσταντίνος Κοντογεωργόπουλος) προσπάθησαν να σώσουν ό,τι σώζεται, ούτε αυτό αποδείχθηκε αποτελεσματικό.
Βρήκα, ωστόσο, ενδιαφέρουσα την αναβίωση του κόσμου των μπουλουκιών μέσα από την αισθητική ταυτότητα της παράστασης: το σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, τις μάσκες της Μάρθας Φωκά, τα κοστούμια της Κλαιρ Μπρέϊσγουελ.
Το βέβαιο είναι πως μια ενδεχόμενη επάνοδος των «Κακών σκηνικών» θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά την δραματουργική βαρύτητα της σάτιρας που προτείνει, ως μιας σάτιρας που χρειαζόμαστε.
Στέλλα Χαραμή
Την Τετάρτη πραγματοποιήθηκε η μεγάλη συναυλία – αφιέρωμα του ΚΚΕ και της οικογένειας του Μίκη Θεοδωράκη στον σπουδαίο συνθέτη, με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννησή του. Στο Καλλιμάρμαρο, λοιπόν, βρέθηκα κι εγώ, μαζί με 50.000 κόσμου, μικρούς και μεγάλους, για να κάνουμε ένα ταξίδι στους πιο σημαντικούς σταθμούς του Μίκη και της ελληνικής ιστορίας. Από την αρχή έγινε ξεκάθαρο ότι αυτή η συναυλία είχε αντιπολεμικό μήνυμα – και δεν θα γινόταν αλλιώς. Από την ξεκάθαρη και ουσιαστική ομιλία του γραμματέα του κόμματος, Δημήτρης Κουτσούμπας, και της κόρης του Μίκη, Μαργαρίτας Θεοδωράκη, που απηύθυναν μήνυμα καταδίκης του πολέμου, μέχρι τα συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης, στα οποία ξεσπούσε συνεχώς το κοινό. Όλοι όσοι ήμασταν εκεί, για να τιμήσουμε τον Μίκη και το πανανθρώπινο μήνυμα της μουσικής του, ξέραμε ότι και ο ίδιος δεν θα έμενε σιωπηλός μπροστά στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαου, μπροστά στο σύστημα που γεννά πολέμους σε όλο τον κόσμο. Από τις συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήταν σίγουρα εκείνη που ο Διονύσης Τσακνής τραγούδησε τον εθνικό ύμνο της Παλαιστίνης, δια χειρός Μικη, με το κοινό να φωνάζει Λευτεριά στην Παλαιστίνη όσο ανέμιζαν παλαιστινιακές σημαίες στον αερα. Όμως δεν έλειψαν κι άλλες ιδιαίτερες στιγμές. Από τα τραγούδια που ακούσαμε με τη φωνή του εγγονού του Μίκη Θεοδωράκη, μέχρι την εμφάνιση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που αποθεώθηκε. Από την ιδέα του Γιώργου Νταλάρα να ανεβάσει στη σκηνή τους “Τεκετζηδες”, μια μπάντα μαθητών του Μουσικού Σχολείου Αλίμου – δεν υπάρχει κάτι πιο συγκινητικό από το να ξέρεις ότι η μουσική του Μίκη έχει ήδη φτάσει στην νέα γενιά – μέχρι και το φινάλε με όλους τους καλλιτέχνες επί σκηνής να τραγουδούν “Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ”. Αυτή ήταν μια συναυλία ορόσημο για τον Μίκη Θεοδωράκη και τις πιο επίκαιρες από ποτέ ιδέες του.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Ήμουν σχεδόν σίγουρη (και το λέω με απογοήτευση) πως θα έφτανε η στιγμή που θα έγραφα κάτι τέτοιο. Μόνο που αυτή η στιγμή ήρθε πολύ νωρίτερα. Και όχι επειδή ο καιρός αποφάσισε να χτυπήσει “40άρια” από τώρα, προφανώς και δεν φταίει αυτό – απλώς έφερε το κακό, που έτσι κι αλλιώς εμείς είμαστε ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε. Σκέψου δηλαδή τι έχουμε να ζήσουμε μέχρι να φύγουν οι μεγάλες ζέστες. Προς το παρόν οι πυρκαγιές ξεσπούν η μια μετά την άλλη και βέβαια – για άλλη μια φορά – το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Άνθρωποι κινδυνεύουν, περιουσίες χάνονται, σπίτια τυλίγονται στις φλόγες. Είμαστε ακόμα στον πρώτο μήνα του καλοκαιριού και τον αποχαιρετούμε με περιοχές να έχουν ήδη κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν μας έφτανε ένα Μάτι για να δούμε τη φρικαλεότητα σε όλο της το μεγαλείο. Ούτε βέβαια και οι επόμενες χρονιές, που καθόλου πίσω δεν πήγαν όσον αφορά τις πύρινες λαίλαπες. Επιμένουμε στα ίδια ξανά και ξανά. Και όσο απλώς θα λέμε μεταξύ μας “Ο Θεός να βάλει το χέρι Του να μη δούμε χειρότερα φέτος”, θα ακούμε το κλασικό κλισέ στο repeat: “Ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται σε ετοιμότητα”.
Την εβδομάδα που μάς πέρασε είχα την ευκαιρία να βιώσω το θέατρο κάπως αλλιώς. Βρέθηκα, λοιπόν, στην Πειραιώς 260, για να παρακολουθήσω, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, την παράσταση της Γιολάντας Μαρκοπούλου «Ιππόλυτος (στα χέρια της Αφροδίτης)». Πρόκειται για μια εμβυθιστική θεατρική εμπειρία επαυξημένης πραγματικότητας που συνδυάζει τη ζωντανή περφόρμανς με τον ηχητικό σχεδιασμό και την επαυξημένη πραγματικότητα και αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του ερευνητικού έργου Horizon Europe VOXReality «Voice-driven interaction in XR spaces».
Στην παράσταση, μια συντομότερη εκδοχή της τραγωδίας του Ευριπίδη σε διασκευή Κατερίνας Ευαγγελάτου και σενάριο Αλεξάνδρας Κ*, εμείς οι θεατές φορέσαμε τα VR γυαλιά μας και παρακολουθήσαμε τη Θεά Αφροδίτη (Βιβή Φωτοπούλου) να θέτει σε τροχιά το σχέδιο της εκδίκησης της ενάντια στον νεαρό Ιππόλυτο (Πάρις Αλεξανδρόπουλος). Η Γιολάντα Μαρκοπούλου συνέθεσε ένα επιβλητικό πολυαισθητηριακό σκηνικό θέαμα που αναδεικνύει τον συμβολικό πλούτο και την ποιητικότητα του Ευριπίδειου λόγου και παρασύρει τον θεατή σε ένα έντονα φορτισμένο συναισθηματικό ταξίδι που αντανακλά το χάος -το εσωτερικευμένο των ηρώων και το κοσμικό ταυτόχρονα- όπου η αγνότητα, η ομορφιά και η τάξη του φυσικού κόσμου παραδίδονται στα χέρια μιας ανελέητης και εκδικητικής καταστροφικής δύναμης, η θεία και η ανθρώπινη ταυτότητα διαπλέκονται και συγκρούονται σε μια μεταμορφωτική για το περιβάλλον τους διαδικασία.
Αισθάνθηκα πως η εμπειρία της επαυξημένης πραγματικότητας με τοποθέτησε ως θεατή ακόμη πιο βαθιά μέσα στο σύμπαν του έργου. Από τη μία μεριά η παρουσία μου κατά κάποιον τρόπο ενίσχυε την τραγική ειρωνεία σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό καθώς βρέθηκα σαν ένας «μικρός θεός» όχι μόνο να γνωρίζω πληροφορίες που οι ήρωες του έργου -θύματα του ολέθριου σχεδίου της Αφροδίτης- αγνοούν αλλά να έχω τη δυνατότητα να επεμβαίνω στην οπτική «αφήγηση» ανάλογα με το που θα επέλεγα να εστιάσω το βλέμμα μου, ένα βλέμμα που σε κάποιες στιγμές παρουσιαζόταν ισότιμο με εκείνο της εκδικητικής θεάς. Από την άλλη –όπως ακριβώς ο Ιππόλυτος- ήρθα αντιμέτωπη, ταυτόχρονα, με την ανθρώπινη ευαλωτότητα μου, υπήρξαν στιγμές που βίωσα τον τρόμο και τη ανημπόρια μιας θνητής ύπαρξης που πιάστηκε και η ίδια στον ιστό της Αφροδίτης ως βορρά στα θεϊκά παιχνίδια της.
Και, φυσικά, δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πως αυτό που παρακολούθησα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια αλληγορία για την κλιματική κρίση που έρχεται να γεφυρώσει τον αρχαίο μύθο με τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Πως η ύβρις, η ανισορροπία και η ηθική τύφλωση, σημαντικά στοιχεία της τραγωδίας, αποτελούν καθρέφτισμα της αδράνειας, της άρνησης και της εμπλοκής της ανθρωπότητας στον σταδιακό «θάνατο» της φύσης, όταν οι άνθρωποι έχουμε λανθασμένα τοποθετήσει τους εαυτούς μας υπεράνω των οικολογικών συνεπειών που συχνά λαμβάνουν -και στο μέλλον θα λαμβάνουν ακόμη περισσότερο- διαστάσεις μιας «θεϊκής αντίποινας».
Αριστούλα Ζαχαρίου
