Hot or Not #130: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

View this post on Instagram

A post shared by 大坂なおみ🇭🇹🇯🇵 (@naomiosaka)

Το τένις και η μόδα, διαχρονικά, έχουν μια έντονη σχέση αγάπης. Από τις εμφανίσεις υπερπαραγωγή της Maria Sharapova (ξεχωρίζω εκείνη την φορά που κέρδισε το U.S. Open 2006 με ένα αστραφτερό little black dress και μαύρους φιόγκους στα μαλλιά) μέχρι τις υπέροχες φούστες – και όχι μόνο – της Serena Williams (αγαπημένο look, η τζιν φούστα στο U.S. Open 2004) και το υπέροχο cardigan του Roger Federer, σχεδιασμένο από τον Jason Badden σε συνεργασία με την Nike στον τελικό του Wimbledon 2008. Το πολυτελές άθλημα του τένις λοιπόν, είναι συνώνυμο με το στυλ και μόδα, και διαχρονικά, μας έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές. Αυτή την εβδομάδα συγκεκριμένα, τα βλέμματα στράφηκαν – δικαίως – στη Naomi Osaka στο U.S. Open του 2024 – και όχι μόνο για τις τενιστικές της ικανότητες. Η Naomi Osaka έκανε την εμφάνιση της στο γήπεδο φορώντας μια δημιουργία του Ιάπωνα σχεδιαστή Yoon Anh σε συνεργασία με την Nike, που χαρακτηριζόταν από τις αποχρώσεις του πράσινου – το χρώμα του lime ήταν εκείνο που κυριαρχούσε –, μία μεγάλη tutu με πολύ λευκό τούλι και το σημαντικότερο, φιόγκους παντού (!) – από τα custom παπούτσια της μέχρι τα, επίσης custom, ακουστικά Boss που φορούσε στο κεφάλι της. Το συγκεκριμένο look, όπως η ίδια δήλωσε στους New York Times, είναι εμπνευσμένο πλήρως από την Ιαπωνική κουλτούρα και μόδα, και συγκεκριμένα εκείνη του Harajuku. Ειδικά τα πρώτα της χρόνια στην Ιαπωνία, δηλώνει, τη συνεπήραν τα χρώματα, τα αστραφτερά μπιχλιμπίδια, οι φιόγκοι και το τούλι που χαρακτηρίζουν το Harajuku. Ο Ahn, σχεδιαστής των δημιουργιών (έχει σχεδιάσει και ένα ακόμα μαύρο σύνολο για ένα βραδινό παιχνίδι της Osaka), χαρακτηρίζει τα έργα του ως «Lolita Goth» – κάτι που θεωρώ τρομερά ευφυές και στοχευμένο, καθώς χαρακτηρίζει απόλυτα και την ίδια την Naomi Osaka – μπορεί όχι τόσο εξωτερικά, όπως την έχουμε δει μέχρι τώρα, αλλά σίγουρα ως προσωπικότητα.

Η Osaka αυτή την στιγμή βρίσκεται στο No 88 της παγκόσμιας κατάταξης. Μετά την επεισοδιακή – χαρακτηρισμός που ίσως να μην καλύπτει απόλυτα την συγκεκριμένη συνθήκη – νίκη της απέναντι στην Serena Williams στο U.S. Open του 2018, την απομάκρυνση της από το άθλημα για να αφοσιωθεί στην ψυχική της υγεία τα τελευταία τρία χρόνια και την γέννηση της κόρης, η ίδια είναι εδώ για να ξαναπαίξει το αγαπημένο της άθλημα και ίσως να επιστρέψει στο No 1 της παγκόσμιας κατάταξης, που δικαιωματικά της αξίζει – αυτή την φορά υπό διαφορετικές συνθήκες και σίγουρα διαφορετικά όρια και στόχους. Το No 88 λοιπόν, κέρδισε την Τρίτη το βράδυ το No 10 της παγκόσμιας κατάταξης Jelena Ostapenko σε ένα ματς που διήρκεσε κάτι παραπάνω από μία ώρα, φορώντας το απόλυτο “brat outfit” όπως λέει κι το Tik Tok. Όπως φαίνεται λοιπόν, η Naomi Osaka βάζει τις βάσεις για έναν ακόμα παγκόσμιο τίτλο, πάντα μιλώντας όσο πιο δυνατά μπορεί για την σημασία της ψυχικής υγείας, αλλά και για μια θέση στο – αρκετά glamorous είναι η αλήθεια – στυλιστικό βάθρο του αθλήματος.
Μαρία Βαλτζάκη

Ένας πατέρας/μανιακός δολοφόνος συνοδεύει την έφηβη κόρη του στη συναυλία της αγαπημένης της τραγουδίστριας για να συνειδητοποιήσει τελικά ότι έχει βρεθεί έρμαιο μιας καλοστημένης ‘παγίδας’, που επιδιώκει τη σύλληψή του. Το σασπένς συνεπώς στο συγκεκριμένο θρίλερ/μυστήριο δεν έχει το κλασικό μοτίβο της αγωνίας για την ταυτότητα του δολοφόνου μέχρι και το τελευταίο λεπτό, αλλά έγκειται στο αν τελικά ο ένοχος θα συλληφθεί και οι αθώοι θα γλιτώσουν.

Μια ταινία με διάχυτο το στοιχείο του μυστηρίου και του τρόμου, που υποβόσκουν τόσο με τη συμβολή της μουσικής στο background όσο και με τα συχνά πολύ κοντινά ‘γκρο’ πλάνα-μια σκηνοθετική πρωτοβουλία που παραπέμπει σε Νουβέλ Βαγκ-μέσω των οποίων οι πρωταγωνιστές στρέφονται προς τον θεατή και τον εισάγουν στον ψυχισμό τους. Μία αρκετά επιτυχημένη επιλογή εκ μέρους του σκηνοθέτη αν θέλετε τη γνώμη μου, καθότι τελικά μέσω της δυνατής ερμηνείας του Τζος Χάρτνετ στον ρόλο του αδίστακτου ‘σφαγέα’ κατορθώνεται η προσέγγιση των ορίων της ψυχοπαθολογίας και εξετάζεται κατά πόσο η ίδια είναι ικανή να οδηγήσει στο έγκλημα. Σε αυτό έρχονται βέβαια ως αντιστάθμισμα η παιδική αφέλεια και ο αυθορμητισμός της εφηβείας, στοιχεία που αποδίδει εξαιρετικά η νεαρή Άριελ Ντόνιαχου στον ρόλο της 12χρονης κόρης, αλλά και η ενότητα που προσφέρει η αγάπη για τη μουσική, όπως παρουσιάζεται μέσα από την ταλαντούχα ανερχόμενη σταρ, Σαλέκα Σιάλαμαν. Τι τροπή θα πάρουν τα γεγονότα; Θα βρεθεί ο διπολικός οικογενειάρχης/serial killer στα χέρια των αρχών χωρίς να υπάρξουν κι άλλα θύματα; Αξίζει να βάλετε το “Trap” στην κινηματογραφική λίστα σας για να το μάθετε!
Μιλένα Αργυροπούλου

Έχοντας όλοι μας βιώσει την πανδημία του Covid-19, θα έλεγε κανείς ότι έχουμε ένα παραπάνω ενδιαφέρον για τέτοιου είδους υγειονομικά ζητήματα. Και όταν μάλιστα ξαναέρχεσαι αντιμέτωπος με τον κορονοϊό, τί κάνεις; Mα φυσικά και βλέπεις σειρές στο Netflix που έχουν να διαπραγματευτούν πανδημίες άλλων εποχών ή διαβάζεις την «Πανούκλα» του Καμύ. Κάτι σαν επιθετικό μάρκετινγκ δηλαδή για να ξεπεράσεις το «πανδημικό» σου τραύμα. Εγώ στην περίπτωση αυτή, στράφηκα στο comfort zone του Netflix και στη σειρά «Decameron». Πρόκειται για μια σειρά 8 επεισοδίων – ιδανική για όποιον δεν θέλει να περάσει τη ζωή του στον καναπέ – που μας μεταφέρει στην Φλωρεντία το μακρινό 1348 που μαστίζεται από την πιο θανατηφόρα πανδημία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το όνομα αυτής, «Μαύρος Θάνατος» ή βουβωνική πανώλη.

Σε αυτή την πολιτική σάτιρα του Netflix, με τα στοιχεία φαρσοκωμωδίας όλα θα ξεκινήσουν από μια πρόσκληση. Ο Βισκόντε Λεονάρντο, καλεί στην πολυτελή βίλα του στην Ιταλική ύπαιθρο, μια πλειάδα αριστοκρατών και ευγενών, συνοδεία των υπηρετών τους, ώστε να διασκεδάσουν και να επιδοθούν σε πλουσιοπάροχες διακοπές, μακριά από τους κινδύνους των ληστών και των «μολυσμένων» της πανώλης. Βέβαια, τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν ακριβώς έτσι. Στο «Decameron» οι ταξικές διαφορές μεταλλάσσονται συνεχώς όσο εμείς παρακολουθούμε τον αγώνα των πρωταγωνιστών για την «κατάκτηση» της εξουσίας και την επιβίωση μέσα σε ένα πλέγμα ματαιοδοξίας και συνεχών ανατροπών. Οι πρωταγωνιστές της σειράς, σε μεταφέρουν επάξια στην μεσαιωνική τους περιπέτεια αν και δεν σας κρύβω ότι θα ανακηρύξω αγαπημένο μου ζευγάρι τους Neifile και Panfilo, κατά κόσμο Lou Gala και Karan Gill. Και μπορεί να μην βιώσαμε τη δική μας πανδημία όπως οι ευγενείς στη «Βίλα Σάντα» – ευτυχώς αν με ρωτάτε – αλλά σίγουρα αυτή η σειρά του Netflix θα σου κινήσει το ενδιαφέρον και θα σε κάνει να πατήσεις αστραπιαία το «next» για το επόμενο επεισόδιο.
Ελένη Ανδρεάτου 

Μετά από πολλή σκέψη και έχοντας την αναβάλει αρκετά, αποφάσισα να δω τη τελευταία σεζόν του Elite, στο Netflix. Η σειρά που τα πρώτα τρία χρόνια προβολής της με είχε εθίσει και με έκανε να ανυπομονώ χρόνο με το χρόνο για τη συνέχειά της, έφτασε στο τέλος της και όσο και αν πλέον δεν θυμίζει σε τίποτα τη παλιά, καλή αίγλη της, χρώσταγα σε αυτή- αλλά και στην περιέργεια μου- να παρακολουθήσω το τέλος της.

Ομολογώ πως προσπάθησε αρκετά να φέρει μνήμες από το παρελθόν, με συχνές αναφορές αλλά και την επιστροφή της Nadia, να έχει κάνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού να πλάθει σενάρια και υποθέσεις.

Tο φανταστικό ιδιωτικό σχολείο Las Encinas, εκεί όπου φοιτούν παιδιά πλούσιων και ισχυρών οικογενειών, έχει πάψει εδώ και χρόνια να εξερευνά θέματα κοινωνικών ανισοτήτων, ταυτότητας και σεξισμού.

Η έλλειψη συνέχειας, η εξαφάνιση χαρακτήρων χωρίς εξήγηση και η απουσία συνοχής κάνει αυτή την τελευταία σεζόν να φαίνεται περισσότερο ανούσια και από τις προηγούμενες. Με το αρχικό καστ των ηθοποιών να έχει «ξεκληριστεί», οι φιλότιμες προσπάθειες των νέων ηθοποιών δεν μπόρεσαν να προσδώσουν το στοιχείο της έντασης και του μυστηρίου, δυο στοιχεία που απογείωσαν τη σειρά όταν πρωτοεμφανίστηκε. Η πλοκή παραμένει προβλέψιμη και οι ανατροπές υποτονικές, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η αίσθηση ότι η σειρά έχει εξαντλήσει το υλικό της και αναμασά ξανά και ξανά, παλιές ιδέες.

Η τελευταία της σεζόν ήρθε για να μου αποδείξει την πρωταρχική μου σκέψη πως το Elite έπρεπε να είχε τελειώσει στα τρία πρώτα χρόνια προβολής της. Μια απογοήτευση για τους συντελεστές που για λόγους κέρδους, έδωσαν παράταση σε μια σειρά που πλέον δεν είχε τίποτα άλλο να δώσει, αλλά και μια γλυκόπικρη ανάμνηση στη σειρά που με συντρόφευσε καθόλη τη διάρκεια της εφηβείας μου. Τα είπα και ξεθύμανα.
Μαρία Βέλμαχου

Όπως κάθε τέσσερα χρόνια, έτσι και τώρα, αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες τη σκυτάλη παίρνουν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, στους οποίους αγωνίζονται αθλητές με αναπηρίες. Μέχρι τώρα οι Έλληνες αθλητές μάς έχουν χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές, από το χάλκινο της Γκέντζου μέχρι το ασημένιο της Λήδας Μανθοπούλου. Ωστόσο, μαζί με τις όμορφες στιγμές έρχονται αναπόφευκτα και οι κριντζιές. Και αυτό γιατί υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που στη θέα ενός ανάπηρου ατόμου πρέπει ντε και καλά να δείξουν πόσο ανώτεροι είναι, να ασκήσουν το γνωστό inspiration porn. Ξέρετε τι εννοώ, δεν μπορείς να διαβάσεις την κάλυψη των Αγώνων χωρίς να πέσεις σε άρθρο για την “τραγική ιστορία” κάποιου αθλητή (σποιλερ η τραγική ιστορία αφορά την αναπηρία του) ή το πόσο “εμπνέει” το γεγονός ότι ΑΥΤΟΙ οι άνθρωποι μπορούν και αθλούνται και αφού μπορούν ΑΥΤΟΙ, τότε δεν έχεις δικαιολογία να μην το κάνεις κι εσύ – μεταξύ μας, αν δεν έχεις κάνει πολυετή εξάσκηση και δεν είσαι αθλητής, τότε λυπάμαι αλλά σίγουρα δεν μπορείς να κάνεις όσα κάνουν οι Παραολυμπιονίκες. Και αν αναρωτιέσαι, γιατί είναι τόσο κακό κάποιος να λέει τα παραπάνω, αφού δεν βρίζει ούτε ειρωνεύεται. Δεκτόν, αλλά όπως λένε και οι Cool Crips: “Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υποβιβάζεται το άτομο ως αθλητής και να εκθειάζεται αποκλειστικά ως σώμα με βλάβη που την υπερβαίνει. Έτσι, δημιουργείται η λανθασμένη αντίληψη ότι η υπέρβαση αφορά τα σώματα μας.Πάμε λίγη επανάληψη. Υπερβαίνουμε τα εμπόδια και τον αποκλεισμό που βιώνουμε ως ανάπηροι. Δεν αθλούμαστε για να σας εμπνέουμε και να γίνεστε καλύτεροι άνθρωποι όταν μας βλέπετε. Επομένως, αυτές οι ατάκες είτε υπονομεύουν την ύπαρξη μας, είτε μας αντικειμενοποιούν ως προϊόν έμπνευσης. Κανένα από τα αυτά δεν εστιάζει στο ότι οι Παρολυμπιονίκες είναι αθληταράδες, τα καλύτερα στις κατηγορίες τους και κάνουν πολλές θυσίες όπως και τα μη ανάπηρα αθλητά για να μας εκπροσωπήσουν”. Εγώ θα σταθώ επίσης στα λόγια του αθλητή Αλέξανδρου Λεργιου, που μεταξύ άλλων είπε: «Χρειαζόμαστε περισσότερη στήριξη από το κράτος αλλά και την κοινωνία, γιατί καλώς ή κακώς κάνουμε υπερπροσπάθεια για να ανεβεί ψηλά η σημαία μας».
Τατιάνα Γεωργακοπούλου