Ο Οίκος της Ταραχής: Η Πατρίσια Απέργη επιστρέφει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης

Χορός. Γλέντι. Πασαρέλα. Αντίσταση και Show. Ένας ύμνος στον άνθρωπο, στις επιλογές του, στη διαφορετικότητα και στον αυτοπροσδιορισμό. Ο Οίκος της Ταραχής της Πατρίσια Απέργη χορεύει για κάθε σώμα, κάθε ύπαρξη που ζει τη βία, τον φόβο και τη χαρά να είναι ο εαυτός του.

«Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας. Έχετε έρθει ως εδώ. Θα κάνουμε τα πάντα για να σας ευχαριστήσουμε. Κρεμόμαστε από εσάς. Σας έχουμε ανάγκη. Χρησιμοποιήστε μας. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Στις πλάτες μας είναι στημένος ο κόσμος. Μας χρειάζεστε. Δεν υπάρχουν άλλοι τέτοιοι πια. Είμαστε είδος προς εξαφάνιση».

Το νέο έργο της ομάδας χορού Αερίτες, Ο Οίκος της Ταραχής, που κάνει πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης από τις 4 έως 7 Μαΐου επιθυμεί να συνομιλήσει με την έννοια της ταυτότητας μέσα από τη βία που ο καθένας μπορεί να υποστεί ή και να ασκήσει, προκειμένου να προσδιορίσει τον εαυτό, τον κόσμο και την ελευθερία του. Πρόκειται για έναν ύμνο στον άνθρωπο, στις επιλογές του, στη διαφορετικότητα και στον αυτοπροσδιορισμό. Είναι η έναρξη ενός show που στήνεται για να μας παρουσιάσει ό,τι ξεφεύγει από αυτά που έχουμε συνηθίσει, που φτιάχνεται προκειμένου να θαυμάσουμε το διαφορετικό, που τολμάει να βάζει στο κέντρο του προβολέα ό,τι δεν αποτελεί «μέσο όρο» και που υπάρχει για να μας θυμίζει το μεγαλείο και την ομορφιά του κάθε σώματος, της κάθε ύπαρξης. Όπως συμβαίνει σε ένα τσίρκο.

Αυτόν τον λαμπερό κόσμο που φτιάχνουμε σε όποια ηλικία, για να ορίσουμε την ιδανική, ιδιαίτερη και μοναδική κοινωνία μας, τον τρυφερό και δίκαιο μικρόκοσμό μας. Εκεί όπου το θάρρος και η τόλμη χειροκροτούνταν, αρκεί να ήμασταν σίγουροι ότι τηρούνταν όλα τα μέτρα ασφαλείας. Εκεί όπου η βία αποθεωνόταν, γιατί μας καθησύχαζε το γεγονός ότι προέρχεται από την πίστη, την πειθαρχία και την υπακοή. Αλλά τι γίνεται όταν όλα αυτά δεν μπορούμε πλέον να τα τιθασεύσουμε; Όταν η επίσκεψη στον κόσμο αυτό ακουμπάει το πιο σκοτεινό κομμάτι των φόβων μας; Όταν ο νάνος, που τόση ώρα χειροκροτούσαμε, σταματάει να χορεύει χαριτωμένα και αποφασίζει να τραβήξει τη σκανδάλη προς εμάς; Όταν η βία ξεκινάει από τους ανθρώπους που έχουν αγωνιστεί για να μη δέχονται βία; Τσίρκο ή ζωή; Αλήθεια ή θέαμα; Έτσι φτάνουμε στο ένδοξο παρόν μας.

Ο Οίκος της Ταραχής είναι ένα πάρτι που ενσωματώνει όλες αυτές τις αντιδράσεις. Χρησιμοποιεί τις «εκρήξεις» της εποχής για να μας αποκαλύψει ότι μπορούμε να περάσουμε καλά ακόμη και αν υπάρχουν δυσαρμονίες ή διαφωνίες. Είναι ένα ερωτικό γράμμα στο παράλογο των δίπολων που μας φανερώνουν συνεχώς οι κοινωνίες. Ένα γλέντι για τη χαρά της μεταμόρφωσης και της πολυδιάστασης των σωμάτων.

Ο Οίκος της Ταραχής, με επτά σπουδαίους χορευτές επί σκηνής, φιλοδοξεί να σηματοδοτήσει ένα πάρτι κόντρα στην εκρηκτική, ταραγμένη εποχή μας. Με τη σκέψη πως το καθένα από εμάς χρειάζεται ένα σπίτι φροντίδας, αποδοχής και ασφάλειας –ακόμα κι αν ο «έξω» κόσμος είναι εχθρικός και βίαιος–, η Πατρίσια Απέργη δημιουργεί έναν φαντασιακό χώρο όπου όλα έχουν θέση, όλα μπορούν να καταφύγουν και να αισθάνονται πως ανήκουν. Ιδανικά, αυτές τις συνθήκες παρέχει η οικογένεια, το σπίτι μας. Έτσι προέκυψε και ο τίτλος της παράστασης. Γιατί όπως αναφέρει και η ίδια στο σημείωμά της: «Η ταραχή υπόσχεται. Γιατί, όταν έρθει, τότε ξέρουμε ότι μετά θα ηρεμήσουμε. Με την ταραχή ξυπνήσαμε και με αυτή θα πορευτούμε».

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 2006 ίδρυσε την ομάδα σύγχρονου χορού Αερίτες, με την οποία έχει χορογραφήσει τα έργα “U(R)TOPIAS” (2021), “Hero” (2020), “Πολήττες” (2018), “Cementary” (2017), “TANZheimer” (2014), «Πλάνητες» (2013), “ERA poVERA” (2012), “The Manifest of the Other” (2010), “d.opa! (dopamines of post-Athenians)” (2009), “Ferry Tales” (2009), “Apolost” (2008) και “Anorexia Socialis” (2007).

Με τα έργα της έχει περιοδεύσει σε πολλά φεστιβάλ και θέατρα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχει χορογραφήσει για θέατρο, όπερες και εικαστικές εγκαταστάσεις, σε συνεργασία με Έλληνες και ξένους δημιουργούς, καθώς και για χορευτικές ομάδες και μπαλέτα παγκοσμίως.
Είναι συν-συγγραφέας του βιβλίου «Θέατρο – Θεατρική Αγωγή» (Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, ΙΔΕΚΕ, 2007). Υπήρξε modul-dance artist του ευρωπαϊκού δικτύου χορού EDN και συνεργάτιδα καλλιτέχνις της Στέγης Χορού της Λυόν.

Διατέλεσε μέλος του ΔΣ του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου για τα έτη 2020-2022. Διδάσκει χορό και θέατρο στη Λεόντειο Σχολή Αθηνών, όπου εργάζεται επίσης ως σύμβουλος πολιτιστικών προγραμμάτων. Έχει διδάξει χορογραφία και αυτοσχεδιασμό σε διάφορες σχολές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το 2021 ίδρυσε την 1η Ακαδημία Χορογραφίας U(R)TOPIAS, ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ σε συνεργασία με την Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.