“… You don’t need a weatherman / To know which way the wind blows’’ Subterranean Homesick Blues – Bob Dylan
Έξι άτομα αποκλεισμένα στο gate ενός αεροδρομίου λόγω κλιματικής κρίσης. Ένα χορικό ανθρώπων που περιμένει, συζητά, διαφωνεί, θυμάται, χορεύει, ονειρεύεται. Ο φόβος τους για τον καιρό είναι ο φόβος τους για το μέλλον. Η συνάντησή τους αποκαλύπτει ταυτόχρονα μια έξαρση ανασφάλειας που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη, ανασφάλεια κλιματική, ενεργειακή, γεωπολιτική και προσωπική.
Οι έξι ήρωες, μέσα στην κατάσταση αναμονής και ακινητοποίησης που βρίσκονται, χάνουν κάθε δυνατότητα ελέγχου πάνω στον χρόνο, καθώς ο χρόνος δεν “περνά” μάλλον αλλά πάλλεται σαν “χρόνος μηδέν”, σαν “μεσοδιάστημα”, όπου κάτι έχει ολοκληρωθεί και το καινούργιο δεν έχει ξεκινήσει. Οι ήρωες ζουν μέσα σε αυτή την αναμονή, ένα χώρο άκαρπων σκέψεων, μάταιων συγκρούσεων, νέων ελπίδων, βραδύτητας και αβεβαιότητας για το παρόν καθώς βιώνουν μια συλλογική και υπαρξιακή κατάσταση που μοιάζει με εφιάλτη.
