Η 59χρονη πρωταγωνίστρια των εμβληματικότερων ταινιών του γαλλικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’90, Εμμανουέλ Μπεάρ, ήρθε στην Αθήνα, αφού ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής και τιμώμενο πρόσωπο βρίσκεται στην καρδιά της φετινής διοργάνωσης του 22ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου κι αυτή ήταν η αφορμή να βρεθούμε στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στο ξενοδοχείο St. Georges Lycabettus, το απόγευμα της Παρασκευής (1/4).
Η σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιός απάντησε στις ερωτήσεις μας για θέματα γύρω από την καριέρα της, το μέλλον του σινεμά, τους γυναικείους ρόλους, για τη σύνδεσή της με την Ελλάδα αλλά και την πολιτική ορθότητα. Πρόσχαρη – αλλά τονίζοντας τη μικρή αμηχανία που τη διακατέχει σε τέτοιου είδους περιστάσεις – ξεκίνησε ζητώντας «συγγνώμη» που φορά γυαλιά, καθώς την πείραξε η αφρικανική σκόνη που σκέπαζε την πόλη τις τελευταίες ημέρες. Παρακάτω είναι όλα όσα ξεχωρίσαμε από όσα μάς είπε.
@nkom2000 / Στην πρεμιέρα του 22ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
Ξεκινώντας με την πρώτη ερώτηση, τέθηκε αμέσως το ερώτημα που απασχολεί όλο και περισσότερο τον κόσμο του σινεμά για τις αλλαγές που έρχονται στο είδος. Για την Μπεάρ, βέβαια, οι νέες ψηφιακές τεχνολογίες μπορούν να προσφέρουν πολλά θετικά, όπως εξοικονόμηση πόρων και απελευθέρωση. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν αλλάζει τον ρόλο του ηθοποιού, απλώς λαμβάνονται πια υπόψιν και οι νέες τεχνολογίες. Η ίδια κάπου εκεί μάς πληροφόρησε για την αντίφαση του ότι η νέα της ταινία έχει γυριστεί με φιλμ. Τόνισε, επίσης, πως το σινεμά των δημιουργών – στα γαλλικά “auteur” όπως είναι γνωστό – αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης γιατί δεν λαμβάνει τη στήριξη που χρειάζεται από εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις για τις ταινίες που πρόκειται να γυριστούν.
Η σκέψη της Μπεάρ γρήγορα στράφηκε στην περίοδο της πανδημίας και στο γεγονός πως η ανάγκη μας για «κατανάλωση» Τέχνης ήταν πολύ μεγάλη και, καθώς το σινεμά και το θέατρο δεν υπήρχαν ως δυνατότητες, το κοινό ανέπτυξε νέες συνήθειες και στράφηκε στις πλατφόρμες. «Αλλά ας μη μιλάμε για το κοινό σαν να είναι κάποιοι άλλοι, γιατί κι εμείς αποκτήσαμε νέες συνήθειες. Προσωπικά, δεν είχα ξαναδεί σειρά και ξεκίνησα να βλέπω μέσα στην πανδημία». Όσο για τη θέαση στις μεγάλες οθόνες σίγουρα συμφωνήσαμε πολλοί – αν όχι όλοι – ότι δεν είναι το ίδιο με το να είσαι στο σαλόνι και η προσοχή σου να αποσπάται ταυτόχρονα σε διαφορετικά πράγματα. Χαρακτήρισε το να πηγαίνει κανείς σινεμά ως ένα «τελετουργικό που κρύβει το αίσθημα της κοινότητας» κάτι που τελικά η ίδια πιστεύει πως θα υπερισχύσει! Κι όταν ρωτήθηκε με ποιον τρόπο θα μπορέσουν να έρθουν ξανά οι θεατές στις αίθουσες η απάντησή της ήταν μία: «Με το να κάνουμε ωραίες ταινίες!».
Η Εμμανουέλ Μπεάρ βρέθηκε στο ξενοδοχείο St. Georges Lycabettus, την 1η Απριλίου
Χρησιμοποίησε αμέσως τις λέξεις «υπέροχη, συγκλονιστική ευθύνη», ενώ μάς πληροφόρησε πως δεν είναι η πρώτη φορά, καθώς έχει ξαναβρεθεί μέλος της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών – με πρόεδρο τον Κουέντιν Ταραντίνο – αλλά και ως πρόεδρος κριτικής επιτροπής στη Ντιβόλ. Το βρίσκει μια πολύ ωραία εμπειρία, να μπορεί να βλέπει με κριτική ματιά τις ταινίες και να τις συζητά με τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής. Σίγουρα το γεγονός ότι είναι ηθοποιός της στερεί το παρθένο βλέμμα στις ταινίες αλλά, και πάλι, προσπαθεί να αφήσει την καρδιά της να χτυπήσει δυνατά για την ταινία που θα την συγκινήσει – προσωπικά την αγάπησα γι’ αυτή της τη δήλωση!
Αυτό, άλλωστε, της είπε και ο Ταραντίνο τότε, ότι «ναι, είμαστε επαγγελματίες του κινηματογράφου, αλλά ας αφήσουμε την καρδιά μας να χτυπήσει για την ταινία που θα μας συγκινήσει». Για το συγκεκριμένο φεστιβάλ, ανέφερε πως πολλούς σκηνοθέτες τους γνωρίζει από την αρχή τους ή έχει συνεργαστεί μαζί τους και πολλές ταινίες τις έχει ήδη δει γιατί έχουν κυκλοφορήσει νωρίτερα στην Γαλλία, αλλά βλέποντάς τες δεύτερη φορά, αποκτά και άλλη ματιά.
Για την πολιτική ορθότητα«Απεχθάνομαι την πολιτική ορθότητα» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε σχετικά με αυτό. «Οι καλλιτέχνες πρέπει να κάνουν Τέχνη, αναλογιζόμενοι τους προσωπικούς τους δαίμονες, να δουλεύουν και να δημιουργούν με βάση τις επιθυμίες και τις φαντασιώσεις τους». Η Μπεάρ δεν πρόκειται να διαλέξει τους ρόλους της στο θέατρο ή τον κινηματογράφο με βάση αυτό το κριτήριο και σίγουρα όσοι τη γνωρίσαμε από κοντά εκείνο το απόγευμα, δεν αμφιβάλλουμε καθολου!
Για όσους δεν γνωρίζουν, η Εμμανουέλ Μπεάρ έχει ελληνικές ρίζες από την πλευρά της μητέρας της. «Η γυναίκα της ζωής μου είναι η Ελληνίδα γιαγιά μου. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου όλοι μιλούσαν ελληνικά. Η γιαγιά μου τα μιλούσε και στη δική της μαμά και στη δική μου. Δυστυχώς, εγώ ήμουν η πρώτη γενιά που δεν έμαθε τη γλώσσα. Αλλά άκουγα λόγια όπως ‘κοκώνα μου’, ‘τι όμορφη που είσαι’». Η συγκίνηση με την οποία μίλησε για τις ελληνικές της ρίζες πλημμύρισε την αίθουσα. Για την ίδια οι άνθρωποι μεγαλώνουμε με λόγια αγάπης που αφήνουν ένα δικό τους αποτύπωμα μέσα μας. «Στην Ελλάδα, δεν έρχομαι ως μια ακόμη Γαλλίδα ηθοποιός», δήλωσε. «Υπάρχουν οι μυρωδιές, το φως, οι άνθρωποι και όλα αυτά με φέρνουν πίσω», τόνισε.
«Η υποκριτική μου έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή. Αγάπησα τον πυρήνα της Τέχνης». Ενδιαφέρουσα ήταν η παρατήρησή της για τους γυναικείους ρόλους μετά τα 50 στο σινεμά – κάτι που μου έφερε στο μυαλό την Μέριλ Στριπ. «Όσο περνάνε τα χρόνια στρέφομαι προς το θέατρο γιατί είναι μια μορφή Τέχνης που επιτρέπει ειδικά στις γυναίκες μετά τα 50 να είναι ενεργές και να έχουν ωραίους ρόλους, σε σχέση με το σινεμά».
Στιγμιότυπο από τη συνέντευξη τύπου
Σίγουρα είχαμε ανάγκη να ακούσουμε περισσότερα σχετικά με την προσωπική εμπειρία της, ως μια γυναίκα που έχει περάσει τα 50. Έτσι, πρόθυμη η ίδια να επεκτείνει την σκέψη της στο ζήτημα, μάς εξήγησε πως το σινεμά έχει κάποια στάδια και πως η ηλικία των 50 είναι ένα από αυτά. «Οφείλεται στο ότι το βλέμμα δεν στρέφεται με τον ίδιο ενθουσιασμό σε μια μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα σε σχέση με μια νεότερη». Δεν δίστασε να μας εκφράσει ότι ίσως για την ίδια προσωπικά να έφταιξε ότι έπαιζε τη νέα, ωραία και αισθησιακή, ρόλοι που δεν της δίνονται πια «και δεν τρέχει και τίποτα». Και κάπως έτσι πια έχει στραφεί στο θέατρο. Μάλιστα, έκανε λόγο για τον πρώτο κινηματογραφικό ρόλο που της έδωσαν να ενσαρκώσει ο οποίος βρίσκεται στην ηλικία των 50, για την ταινία που προβλήθηκε στο 22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου με τίτλο “Πάρε με Αγκαλιά” του Ludovic Bergery. Κι όπως πολύ μοναδικά το έθεσε «είναι σαν να πηγαίνω στην κηδεία του image μου και είναι μια χαρά αυτό!».
Για το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζειΜέσα στην συζήτηση, ανέφερε πως την ενδιαφέρει πια η σκηνοθεσία και πως προετοιμάζει ένα ντοκιμαντέρ. Δεν θέλησε, ωστόσο, να πει περισσότερα γι’ αυτό, καθώς τώρα βρίσκεται στην περίοδο των γυρισμάτων και είναι δύσκολο – όσο δύσκολη είναι και η θεματική με την οποία καταπιάνεται, αυτή της αιμομιξίας. Στο άκουσμα του θέματος, υπήρξε μια σιγή και η Μπεάρ γρήγορα αστειεύτηκε πως πάντα σε αυτό το σημείο επικρατεί ησυχία…
Για το τέλος άφησε κάτι πολύ σημαντικό. Θέλησε να μας ενημερώσει για την επίσκεψή της στην ΜΚΟ “The Home Project”, η οποία ασχολείται με την κάλυψη αναγκών ασυνόδευτων προσφύγων. «Η ΜΚΟ ‘The Home Project’ έχει ανοίξει 14 ξενώνες που φιλοξενούν παιδιά από 5 έως 18 ετών. Συχνά η οργάνωση αντιμετωπίζει δυσκολίες πολιτικές, θεσμικές αλλά και αστυνομικές. Υπάρχει μια σαφής πολιτική ευθύνη απέναντι σε αυτά τα παιδιά που βρίσκονται μόνα στη χώρα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να τα στηρίξουμε», εξήγησε. Αναφέρθηκε και στο φιλανθρωπικό γκαλά που θα παρευρισκόταν το ίδιο βράδυ, του οποίου τα έσοδα θα πάνε στην συγκεκριμένη οργάνωση. Είναι άλλωστε γνωστή η ανθρωπιστική δράση της Μπεάρ ανά τα χρόνια, καθώς έχει διατελέσει και πρέσβειρα της UNICEF για μια δεκαετία.
