Η gallery genesis παρουσιάζει την πρώτη έκθεση της νέας χρονιάς 2022. Πρόκειται για τα πρόσφατα ζωγραφικά έργα του Λουδοβίκου των Ανωγείων σε μια έκθεση με τίτλο «Σύννεφο που ξεστράτισε και σκόνταψε στο φως». Καλλιτεχνική Διεύθυνση – Επιμέλεια έκθεσης: Γιώργος Τζάνερης. Προλογίζει με το κείμενό της η Ντόρα Ηλιοπούλου – Ρογκάν, Δρ. Ιστορικός της Τέχνης-τεχνοκριτικός – Officier des Arts et Lettres.
*Εγκαίνια: Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2022 / Ώρα 19:00.
Η Ντόρα Ηλιοπούλου – Ρογκάν γράφει για την έκθεση «Σύννεφο που ξεστράτισε και σκόνταψε στο φως»:
«Η πεμπτουσία της κοσμογονίας και της ενέργειας που διέπει το σύμπαν στη ζωγραφική του. Τα πρόσφατα ζωγραφικά έργα, του απόλυτα χαρισματικού και προικισμένου Λουδοβίκου των Ανωγείων, που παρουσιάζονται στην τωρινή του έκθεση, στη Γκαλερί Genesis του Γιώργου Τζάνερη, ταυτίζονται με μια δίχως προηγούμενο «διαπασών» στην εικαστική του πορεία. Συνάμα, αποτελούν και μια κορύφωση για όσους δεν έχουν ακόμη γνωρίσει, πέραν του μουσικού του ταλέντου, το εικαστικό του χάρισμα.
Το «ΦΩΣ» αποτελεί τον κατεξοχήν εμπνευσμένο συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα έργα του καλλιτέχνη. Και αυτό, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε λύσεις, προσεγγίσεις και εκφάνσεις. Πρόκειται για ένα ανεξάντλητο σε δύναμη υποβολής ΦΩΣ, καθώς, ενορχηστρώνει, κάθε φορά, μιαν ολόκληρη ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα που ενεργοποιεί και ενεργοποιείται με πομπό και δέκτη, το δίδυμο: Ψυχή – Πνεύμα.
Πρόκειται για ένα φως που ορίζει και ορίζεται συνάμα από τη φύση και τη μεταφυσική, για να υποβάλλει, όσο γίνεται πιο χαρισματικά, την περιρρέουσα σε κάθε ερέθισμα «Αύρα». Υποβολή που αυτοδύναμα εκφράζεται από τον Λουδοβίκο και εξίσου αυτοδύναμα ενεργεί, όχι μόνο στο οπτικό πεδίο, αλλά, διττά στον ψυχισμό και το πνεύμα του θεατή. Φως της ίδιας της ιερής φύσης που όπως το εννοεί ο Παράκελσος -αναπόσπαστο στοιχείο/στοιχειό της ανθρώπινης ύπαρξης με τη μορφή του ενδογενούς πνεύματος- ακτινοβολεί και ενεργοποιείται υπεράνω κάθε κοινής λογικής, διαισθητικά, για να αδράξει και να αναδείξει «πολυσήμαντα» τον εσώτερο μας κόσμο.
Συνεύρεση που απηχεί την έννοια της αιωνιότητας, όπως ακριβώς και οι αντανακλάσεις των αστεριών στη σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης μας. Φως μεταφυσικό που, το ίδιο μες από τα σύννεφα ή τα χαρισματικά μες από αυτό τοπία της φύσης ανδρώνεται, ομοιοπαθητικά, για να πλάσει μύριες όσες καταστάσεις και οράματα. Φως που ενορχηστρωμένο σε σχεδόν τρεις διαστάσεις χάρη στην ευρηματική σύνθεση και την χαρισματική αξιοποίηση του χρωματικού στοιχείου, προβάλει διαρκώς ανανεωμένο σε δύναμη υποβολής.
Με προπομπό την ιδιαίτερα αξιοποιημένη, μες από το ευρηματικό φως, φύση στην αμέσως προηγούμενη ενότητα έργων του Λουδοβίκου «Σύννεφα και Κατσιφάρες» η τωρινή παρουσίαση στη γκαλερί Genesis αποτελεί την από κάθε άποψη κορύφωση και συνάμα πλήρη δικαίωση του χαρισματικού και εμπνευσμένου με τη μεταφυσική έννοια «Ύμνου» στη διαπερασμένη από την κοσμογονική ενέργεια: Φύση. Ευρηματικό πρόσχημα στέκει η φύση εδώ, ώστε, να ενορχηστρωθεί με μιαν ενδογενή ευρυθμία και μια πολυσήμαντη ποιητική προσέγγιση, ένα στην ουσία διαχρονικό εικαστικό και συνάμα μετα-φυσικό έπος σε ότι μας περιβάλλει και μας ενεργοποιεί.
Όντως, δονείται στα έργα του Λουδοβίκου ο ιδιαίτερα παλμικός, σε αποχρώσεις, συννεφιασμένος ουρανός και εξαϋλώνεται στο υπαινικτικά δοσμένο μες από το χρώμα-φως και, αντίστροφα, γήινο τοπίο σε μια πάντοτε χαρισματική και κοσμογονική σε υφή και σε προσέγγιση συνεύρεση.«
Ένας δίχως προηγούμενο διαχρονικός ύμνος
»Σύννεφα, λόφοι, οροπέδια, πεδιάδες, θαλασσινά τοπία και τοπία της νύχτας δοσμένα με έναν απόλυτα χαρισματικό, εικαστικά, τρόπο με φωσφορίζοντα σε ένταση κομβικά «σημεία» ενορχηστρώνονται σε έναν δίχως προηγούμενο διαχρονικό ύμνο.
Ύμνο, παλμικά και συνάμα ποιητικά αναφερόμενο σε αυτήν καθαυτή την πεμπτουσία του περιβάλλοντός μας κόσμου, στη φυσική και τη μεταφυσική του υφή. Ιχνηλατούμε, εδώ, οπτικά αλλά κυρίως συνειρμικά την αέναη πάλη, που προϋποθέτει το δράμα της αναπόσπαστης με την ύπαρξη μας επιβίωσης.
Ο εικαστικός άθλος του Λουδοβίκου να αποδώσει συνειρμικά, δηλαδή, όσο γίνεται πιο ποιητικά -εικαστικά- την κοσμογονική διάσταση της ύπαρξης μας καθιστά τα έργα του διαχρονικά και, κυρίως, πομπούς και δέκτες αέναων φυσικών και μεταφυσικών μηνυμάτων. Επαληθεύοντας κατεξοχήν τον ορισμό του Πλάτωνα για την αυθεντική τέχνη, ότι πρέπει να εκπροσωπεί μιαν ιδέα και όχι να αποτελεί μια μίμηση, τα ζωγραφικά έργα του Λουδοβίκου ανταποκρίνονται -όσο είναι εφικτό εικαστικά- σε αυτήν καθαυτή την Ιδέα της κοσμογονίας.
Σπανιότατο εγχείρημα που εξασφαλίζει στον δημιουργό, αυτοδίκαια, μια πολύ σημαντική θέση στο διεθνές στερέωμα της τέχνης και συνάμα, ουσιαστική προσφορά και στήριξη στην αντιμετώπιση της σύγχρονής μας ζοφερής πραγματικότητας.
Ντόρα Ηλιοπούλου – Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et Lettres
Ένα μικρό βιογραφικό αφήγημα του Λουδοβίκου των Ανωγείων
«Ένα σκίτσο που έκανα σ’ ένα χάρτινο πιάτο με το πρόσωπο μου από καθρέφτη στα οχτώ μου χρόνια, ήταν η ένδειξη κάποιας ικανότητας. Στην πρώτη Γυμνασίου ζωγράφισα τους ήρωες του ’21 και ο καθηγητής μας τους κρέμασε στον τοίχο της τάξης και με φιλοδώρησε με το βαθμό 15 στο μάθημα της Ιστορίας. Αργότερα, στην τρίτη Γυμνασίου κάναμε Όμηρο και εν ώρα μαθήματος, έκανα το σκίτσο του Ομήρου. Ο καθηγητής με παρατήρησε γιατί δεν πρόσεχα, αλλά κούνησε το κεφάλι με ικανοποίηση όταν το είδε.
Στις εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο για το Λύκειο, το θέμα της έκθεσης ήταν «Το άλογο και ο άνθρωπος» και εγώ, μέσα στο γραπτό ζωγράφισα κι ένα άλογο με έναν άνθρωπο να το σέρνει. Ο καθηγητής μου το είδε θετικά και το είπε δημόσια στην τάξη.
Τελείωσα το Λύκειο και αυτό που ήθελα ήταν η ζωγραφική, όμως χωρίς καμιά προετοιμασία, χωρίς φροντιστήριο έμεινε μόνο στα όνειρα. Και πέτυχα στην ΑΣΟΕΕ. Τα οικονομικά για μένα ήταν έξω από το χαρακτήρα μου, αλλά έφτασα στο πτυχίο.
Συνέχισα να ζωγραφίζω…
Και κάποια φορά, έδωσα εξετάσεις στην Καλών Τεχνών, μα δεν πέρασα.
Η κυρία Λαμπράκη Πλάκα καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης, τότε που είμαστε φίλοι, γνωρίζοντας τον καημό μου, μου έδωσε την ευκαιρία να πάω σαν ακροατής στο εργαστήριο του καθηγητή της ΑΣΚΤ, Δημοσθένη Κοκκινίδη.
Εκεί έκανα σχέδιο για δύο χρόνια.
«Όπως τραγουδάς, ζωγραφίζεις» μου είπε κάποια στιγμή ο καθηγητής. Είχα διδαχθεί πως στη Σχολή μαθαίνεις να ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις κι όταν φύγεις αυτά που δεν βλέπεις. Μέσα σ’ αυτή την εποχή γνωρίστηκα με το Μάνο Χατζιδάκι που, ακούγοντας με να παίζω μαντολίνο και να τραγουδώ, μου έδειξε το δρόμο της μουσικής, κι εγώ τον ακολούθησα.
Πέρασαν 25 χρόνια με επιτυχία μέσα στη δισκογραφία και σε live εμφανίσεις. Μετά άρχισα σιγά-σιγά να δίνω περισσότερο χρόνο στη ζωγραφική. Ταξίδεψα σε πολλές χώρες στην Ευρώπη. Πήγα στα μουσεία και εκεί «σπούδαζα» τους ζωγράφους που θαύμαζα με τις ώρες.
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, αυτός ο μεγάλος Έλληνας με την παγκόσμια λάμψη, μου χαρίζει την φιλία του όλα αυτά τα χρόνια και τον ευγνωμονώ. Με παρότρυνε στη ζωγραφική. Μάλιστα, θέλοντας να με παρακινήσει, μου χορηγεί διαρκώς τα χρώματα και τα χαρτιά που χρειάζομαι.
Κάποια στιγμή, γνωρίστηκα με τον μεγάλο μας ζωγράφο Κώστα Τσόκλη, ένα πνευματικό άνθρωπο χωρίς όρια που συνεχώς παράγει. Εντυπωσιάστηκε από κάποια έργα που του έδειξα.
Τέλος, είχα την εξαιρετική τύχη να γνωρίσω την Κυρία Ηλιοπούλου Ρογκάν, Διδάκτωρ Ιστορικό Τέχνης, Τεχνοκριτικό και Officier des Arts et Lettres. Πριν δύο χρόνια, λοιπόν, στη Γκαλερί «Black Duck», της ζωγράφου Ντόρας Ρίζου, διέκρινε κάτι στη ζωγραφική μου και μου έκανε μεγάλη χάρη να το αναδείξει, αναλύοντάς το με τον υπέροχο λόγο της.
Όλα αυτά μαζί, με όπλισαν με το θάρρος και το θράσος ώστε να εκτεθώ μπροστά σας, εδώ στην Gallery Genesis, του Γιώργου Τζάνερη. Και να νιώθω, άλλη μια φορά στη ζωή μου, το καρδιοχτύπι της πρώτης εμφάνισης στο φιλότεχνο κοινό της Αθήνας».
