Status Update: Αμαλία Αρσένη, ηθοποιός

Καταλάβαινα τον κόσμο γύρω μου με εικόνες και σενάρια και έβαζα τις φίλες μου να παίζουμε θέατρο στο νηπιαγωγείο πριν ακόμα μάθω “τι είναι θέατρο.” Μου άρεσε το παραμύθι, η μαγεία και η φυγή από την πραγματικότητα.

και σε αυτούς οφείλω συνειδητά ή ασυνείδητα την, μέχρι τώρα, πορεία μου. Η αγάπη τους για το θέατρο ξεκίνησε από την Λογοτεχνία και το θεατρικό κείμενο, την ελληνική παράδοση και την έρευνα πάνω σε φιλοσοφικά ζητήματα που προκύπτουν από μια θεατρική πράξη.

ή αντιμετώπιση ως παιδί πολιτικών. Επίσης, ήθελαν να σκληραγωγηθώ και να διευρύνω τους ορίζοντες μου. Καθώς και οι δύο είχαν ηθοποιούς στην οικογένεια ήθελαν να μπορεί κάποιος αντικειμενικά – και δίχως να σκεφτεί πως είμαι η κόρη του τάδε – να με κρίνει και να με βοηθήσει να εξελιχθώ. Αν και στην αρχή δεν το ήθελα, τελικά μου βγήκε σε καλό, καθώς αυτός ο δρόμος μου άνοιξε και άλλες ακαδημαϊκές προοπτικές.

Η διδασκαλία είναι και αυτή μια performance, όπου έχεις ένα απαιτητικό κοινό μπροστά σου και προσπαθείς να το πείσεις, να το διδάξεις, να το εμπνεύσεις. Συνεπώς, θα με ενδιέφερε να το συνδυάσω με την υποκριτική και να κινούμαι ταυτόχρονα και στα δύο πεδία. Δεν τα θεωρώ διαφορετικές ενασχολήσεις – τουναντίον ο ηθοποιός είναι και δάσκαλος και ο δάσκαλος ποιεί ήθη και ερμηνεύει.

Aντιθέτως, το θέατρο με αγκάλιασε – όπως κάνει με όλους που το αγαπούν αληθινά. Ήταν δικός μου φόβος περισσότερο ότι θα ξεχωρίσω για λάθους λόγους· όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη καθώς προσπάθησα από την πρώτη μέρα να κινηθώ αυτόνομα και ανεξάρτητα. Και αν και μου ορισμένοι μου έλεγαν να “χρησιμοποιήσω” το όνομα μου για προβολή, δεν το έκανα ποτέ. Όταν αισθάνθηκα πως αυτή ήταν η πρόθεση από άλλους, γινόμουν καπνός. Έμαθα από νωρίς να τα ξεχωρίζω αυτά.

Το μέγεθος του πόνου και της απουσίας μιας τόσο αγαπημένης μου φιγούρας με ανάγκασε να κοιτάξω μέσα μου και να έρθω αντιμέτωπη με τους φόβους και τη μοναξιά μου. Αυτό τελικά με εξέλιξε, γιατί αναγκάστηκα να μάθω τα όρια μου και να δω τα σκοτάδια μου.

Βασίζονται στην έννοια της ομάδας, της δραματουργικής έρευνας, της αίσθησης του “υπογείου” ή του εναλλακτικού αν και ο όρος αυτός είναι κάπως προβληματικός. Δεν έχω θέμα με κάτι πιο εμπορικό – εξάλλου όλοι θέλουμε την εμπορική επιτυχία – το ίδιο ισχύει και με την τηλεόραση. Αλλά επειδή είμαι παιδί της πρόβας, κάθε έργο που κάνω ξεπερνά τους δύο μήνες προβών. Τα τελευταία χρόνια, οι πρόβες κρατάνε και πάνω από χρόνο. Μου πάει αυτό προσωπικά, δε σταματάω να χαίρομαι που δουλεύω έτσι. Δε βιάζομαι για το αποτέλεσμα, το ταξίδι είναι αυτό που με συγκινεί.

Που κάνει τον θεατή να προβληματιστεί για το εδώ και το τώρα του. Η ψυχαγωγία είναι αναγκαία, αλλά η κριτική σκέψη ακόμα περισσότερο, είναι αρετή υπό εξαφάνιση. Αυτό δεν βασίζεται σε κάποιο είδος απαραίτητα αλλά στην καλλιτεχνική πρόθεση. Στο γιατί κάνω θέατρο. Και με ποιους. Έχω μια αδυναμία στα κλασσικά κείμενα και στο λαϊκό θέατρο. Οτιδήποτε, επίσης, παρουσιάζει γλωσσολογικές ιδιαιτερότητες και μίλα στη λαϊκή ψυχή.

Θαύμασα όσους μίλησαν και χάρηκα πολύ για τη συσπείρωση του κλάδου μας υπό ένα δυνατό και ενωμένο Σωματείο. Θέλω να πιστεύω πως μετά από μια κρίση επέρχεται η εξυγίανση και η κάθαρση. Οι σχέσεις εξουσίας και η βία στην Τέχνη δεν έχουν χώρο. Εμείς οφείλουμε να λογοδοτούμε στο κοινό μας και στους συναδέλφους μας με σεβασμό και εμπιστοσύνη. Το θέατρο οφείλει να είναι το, γεμάτο θαλπωρή, σπίτι μας όχι τόπος αδικίας, εκμετάλλευσης και πόνου.

κυρίως επειδή – ως μάρτυρας και όχι ως θύμα – έβλεπα μια διαφορετική αντιμετώπιση προς άλλους συναδέλφους. Ίσως το όνομα μου να λειτούργησε ανασταλτικά πολλές φορές και έτσι δεν έζησα ποτέ κάτι που με έθιξε προσωπικά. Αυτό, όμως, δεν μείωσε την οργή μου για συμπεριφορές που έβλεπα και άκουγα να συμβαίνουν μπροστά μου. Όταν μου ζητήθηκε τάχτηκα σθεναρά υπέρ των αδικημένων – και πως αλλιώς άλλωστε. Αν κάποιος έχει φερθεί σε μένα σωστά αλλά σε ένα συνάδελφο αισχρά, η δική μου εμπειρία δεν έχει κανένα απολύτως ελαφρυντικό φορτίο.

έναντι σε ένα καθεστώς που ζητά από τις γυναίκες να λειτουργούν ως διακοσμητικά στοιχεία. Η πατριαρχία – που δεν είναι μόνο βαλκανικό φαινόμενο – υπάρχει διαχρονικά απλώς ενίοτε με την επίφαση της προοδευτικότητας αλλάζει μορφή. Τα σκηνικά ενδοοικογενειακής βίας και trafficking που υπάρχουν στο έργο συμβαίνουν και τώρα, αλλά στη Δύση η δυναμική της Γυναίκας υποσκάπτεται και από μια φωτογραφία στο Instagram η ένα reality που ουσιαστικά την παρουσιάζει ως προϊόν. Tο ζήτημα είναι οι γυναικείες διεκδικήσεις να στοχεύουν στην αποκοπή κάθε είδους εμπορευματοποίησης του Σώματος και της ταυτότητας της Γυναίκας επειδή είναι Γυναίκα. Και φυσικά στην άνευ όρων ελευθερία του λόγου της έναντι σε κάθε προκατάληψη.

Στον Μεσοπόλεμο όλα κρίνονταν στο ζήτημα της γυναίκειας ψήφου και μετά στην εκπροσώπηση της στα πολιτικά δρώμενα. Ανέκαθεν φοβόταν το status quo. Έχει υπάρξει πρόοδος αλλά ακόμα υπάρχει καχυποψία και φόβος. Ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση και ευαισθησίες σε θέση εξουσίας ή ευθύνης κρίνεται επικίνδυνος ή δήθεν ανεπαρκής. Αυτό μου φαίνεται ύποπτο.

Εκεί ο εχθρός είναι αόρατος και ως εκ τούτου δεν ξέρεις με ποιο θηρίο οφείλεις να παλέψεις. Τέτοιες πράξεις έχουν τη ρίζα τους στην έλλειψη παιδείας και στην απουσία ηθικής καλλιέργειας και κοινωνικής ευαισθησίας.

Ο Έλληνας δεν έχει την κουλτούρα της συνεννόησης και της σύμπραξης, αλλά της σύγκρουσης. Ο Άλλος είναι ανταγωνιστής, είναι επικίνδυνος, είναι καλύτερος. Φταίει και η ημιμάθεια θα προσθέσω εγώ και ο εύκολος εντυπωσιασμός ανάλογα με το πρόσταγμα της εποχής, με την κάθε μόδα. Με στενοχωρεί που οι μαθητές μου θεωρούν σταρ τον Έλληνα bachelor και όχι τον Ρίτσο. Η διαχρονική αξία πάει περίπατο.

Σημασία δεν έχει η πράξη αυτή καθ’ αυτή αν η σχέση έχει γερά θεμέλια ο γάμος δεν αλλάζει πολλά. Εγώ είμαι με τον άντρα μου από παιδί. Όμως έχει το ρομαντισμό και τη χάρη του να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να λες: «ε ναι είμαστε οικογένεια».