Ασπρο πάτο

Σύμφωνα με μια θεωρία γεννιόμαστε με ελάχιστη ποσότητα αλκοόλ στο αίμα μας και η κατανάλωση λίγων αλκοολούχων ποτών σε καθημερινή βάση είναι ικανή να μας κάνει πιο χαρούμενους και να αυξήσει τη δημιουργικότητά μας. Όταν η θεωρία αυτή εξάψει την περιέργεια τεσσάρων μεσήλικων και βαριεστημένων καθηγητών γυμνασίου, εκείνοι αποφασίζουν να ξεκινήσουν να πίνουν από το πρωί για να δουν αν θα αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή τους.

Το φιλμ «Ασπρο πάτο» είναι μια πολυπρόσωπη ιστορία που απλώνεται σε πολλά διαφορετικά επίπεδα και αποτελεί ένα φόρο τιμής στην ίδια τη ζωή, χωρίς να εργαλειοποιεί την επίπλαστη ευτυχία των ηρώων ούτε να πουλάει διδακτισμό και ανώτερη σοφία όταν η ιστορία τους εκτροχιάζεται. Η ταινία είναι τόσο απλή στην σύλληψη της ώστε δεν χωρά παρερμηνείες ή δεύτερες σκέψεις.

Η δύναμη της είναι πως αυτό που δείχνει είναι και το πραγματικό της πρόσωπο. Προβληματίζει και στενοχωρεί για την παγίδα της ψεύτικης ευτυχίας, προκαλεί και ψυχαγωγεί με τις ανώριμες συμπεριφορές των τεσσάρων φίλων, μας κάνει να σκεφτούμε, να κλάψουμε και να γελάσουμε με τα παθήματα τους. Πάνω από όλα όμως μας προσφέρει αρκετή τροφή για σκέψη και συζήτηση γύρω από το μέλλον μιας κοινωνίας που όσο πιο τακτοποιημένη δείχνει τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τις ουμανιστικές αξίες της.

Μην ξεγελιέστε: η κριτική του σκηνοθέτη στο συμβιβασμένο, ρουτινιάρικο και συντηρητικό κομμάτι της δανέζικης κοινωνίας είναι μια ευθεία επίθεση σε ολόκληρο τον αστικό, δυτικό πολιτισμό που ολοένα και περισσότερο παραδίδεται στην δικτατορία της πολιτικής ορθότητας και της πουριτανικής ρητορικής. Η ταινία «Άσπρο πάτο» διεκδικεί το χαμένο μερίδιο στην απόλαυση της ζωής. Τώρα αν αυτό θα συμβεί με ένα ή δύο παραπάνω ποτηράκια μικρή σημασία έχει.

Στην τέταρτη μέρα γυρισμάτων ο σκηνοθέτης βίωσε την τρομακτική απώλεια της 19χρονης κόρης του που σκοτώθηκε σε τροχαίο. Το τραγικό αυτό γεγονός είναι ολοφάνερο ότι βάρυνε σε όλα τα πλάνα του φιλμ. Το νιώθεις κάθε στιγμή.