Το αρχιτεκτονικό γραφείο που διατηρεί από το 2007 μαζί με τον Θανάση Δεμίρη ονομάζεται Flux Office. ‘Ομως, Flux ονομαζόταν και η πρώτη της γάτα, με την οποία μοιράστηκε σχεδόν 19 χρόνια από τη ζωή της – τα περισσότερα που έχει ζήσει κοντά κάποιο ζωντανό πλάσμα. Και η γάτα προηγήθηκε του γραφείου – με άλλα λόγια το βάφτισε.

Κάπως, έτσι επιβεβαιώνεται το πως η αρχιτέκτονας και σκηνογράφος Εύα Μανιδάκη είναι μια “φανατική” γατόφιλη που έχει εντρυφήσει με τρυφερότητα στην φιλοσοφία της γάτας. Μέχρι και στη γλώσσα της. Τελευταία συνομιλεί με την Nara και την Yokihi. Γάτες κι αυτές, εννοείται.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα γάτα ή γάτες. Ήταν πάντα στη ζωή μου, μ’ έναν τρόπο κάθε φορά διαφορετικό, όπως και η σχέση που είχα μαζί τους.

Θυμάμαι την γιαγιά μου να τις φωνάζει όταν φτάναμε με το αυτοκίνητο, για να μας καλωσορίσουν. Πίστευα, μάλιστα, πως οι γάτες παίρνουν την ντοπολαλιά του μέρους, έτσι άκουγα ένα νιάου με το «ν» λίγο πιο παχύ. Οι γάτες αυτές, όπως όλες οι γάτες των διακοπών μου, ήταν και είναι κάτι σαν άγγελοι στη Γη.

Η μέρα ξεκινάει και τελειώνει με παιχνίδι και κουβέντες μαζί τους, φυσικά και μιλάω άπταιστα την Γατική!!! Μου δίνουν χαρά, δύναμη, ηρεμία. Είναι απίστευτα ζώα, διακριτικά κι αθόρυβα. Έχουν μια συμπυκνωμένη προσωπικότητα, μας καταλαβαίνουν πιο καλά απ’ όσο νομίζουμε!

Στο σπίτι φυσικά έχουν τις αγαπημένες τους θέσεις και, κάθε φορά, παρά την πληθώρα των παιχνιδιών που τους έχω αγοράσει, τους αρέσει πολύ να φτιάχνουν αυτοσχέδια παιχνίδια με διάφορα σκουπιδάκια, μολύβια ή ότι τους γυαλίσει στο μάτι και τους τραβήξει ο ήχος το αυτί…

πως όλες οι γάτες του κόσμου έχουν καταγωγή από ένα νησί στη μέση του ωκεανού που το λένε Γατωνία. Έχουν τόσα κοινά με αυτόν τον λαό, που είναι σαν το είδος τους να έγινε σιγά-σιγά ανθρώπινο. Eκεί στο μακρινό νησί, οι Γάτωνες έχουν πραγματικά πολλά γατίσια χαρακτηριστικά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

στη μνήμη μου, που με έμαθε να έχω υπομονή και καρτερία, είναι η Φλούξ. H Φλούξ ήρθε ξαφνικά, χωρίς κανένα προγραμματισμό, ήρθε μάλιστα σε μία περίοδο που άλλαζα σπίτι, περιοχή…όλα.

Αυτό κράτησε γύρω στους τρεις μήνες. Κοιμόμασταν μαζί, άλλοτε στρωματσάδα ή σε καναπέδες ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, κρεβάτια μονά ή διπλά. Αυτή η κατάστασή μας έφερε ακόμα πιο κοντά· ζήσαμε 18,5 χρόνια μαζί. Και ήταν σαν να ήμασταν πάντα μαζί.

Ευγενική, ψύχραιμη, τρυφερή, περήφανη, υπομονετική, στοργική, συντροφική, όμορφη, πεισματάρα, λαμπερή, σοφή, ομιλητική, λαίμαργη, παιχνιδιάρα, έξυπνη, αυτόνομη, πριγκιπική, αξέχαστη. Δεν έχω ζήσει με κάποιον άλλο τόσα χρόνια μαζί!

όπως και όλους τους αγαπημένους μου που δεν τους έχω πια κοντά μου. Έχω λοιπόν και λίγο από γάτα…μέσα μου.