Η Άννα και η Ρεβέκκα, δύο κολλητές φίλες, συζητούν μόνες σ’ ένα μπαλκόνι κάπου στην Αθήνα, με ήχους αυγουστιάτικους, μια τράπουλα, καρυδάκι γλυκό, πολύ κρασί και τη συνεχή προσμονή της άφιξης ενός άνδρα – πεπρωμένου, του Ντέστινυ.
Δύο γυναίκες που παλεύουν ν’ αγαπηθούν χωρίς να ξέρουν τον τρόπο. Δύο φιλενάδες που σκηνοθετούν τη ζωή τους με αφορμή έναν άντρα από το παρελθόν. Σαν παιδιά που παίζουν με τις κούκλες τους και τις βάζουν να κάνουν ό,τι εκείνες ονειρεύονταν να ζήσουν. Ένας άντρας που φοράει λινό. Σαν τον έρωτα που λαχταρούν να ζήσουν και τον ψάχνουν αδέξια σε άντρες με αισθήματα polyester, που ταξιδεύουν εξαρχής με εισιτήριο μετ’ επιστροφής. Κι εκείνες είναι οι προσωρινές στάσεις, οι παρενθέσεις τους, ενώ θα ήθελαν να είναι το λιμάνι τους, τα θαυμαστικά τους.
Μια κωμωδία παρεξηγήσεων, βαθιά υπαρξιακή. Μια τράπουλα που ανοίγει και ξανανοίγει. Επίμονα, φανατικά, εναγώνια. Κρατώντας πάντα το αποφασιστικό της χαρτί κλειστό.
Δεκατρία χρόνια μετά την τελευταία του παρουσίαση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης το «Ντέστινυ» του Άκη Δήμου επιστρέφει για να μας θυμίσει ότι καμιά φορά η αποτυχία να βρεις το ιδανικό μπορεί να σε οδηγήσει να κάνεις το άλμα στη ζωή που επιθυμείς.
